Με το ζόρι στις κάλπες

Από Το Ποντίκι 19.5.2011

Την ώρα που η Ελλάδα περνάει τη δυσκολότερη περίοδο των πολλών τελευταίων ετών, ενώ οι διαπραγματεύσεις για τη διαχείριση (αναδιάρθρωση) του χρέους βρίσκονται σε πλήρη εξέλιξη και ήδη έχουν εκκινήσει διαδικασίες προετοιμασίας της, το ελληνικό πολιτικό σκηνικό βρίσκεται σε καταφανές αδιέξοδο. Κατά συνέπεια το ενδεχόμενο των πρόωρων εκλογών βρίσκεται συνεχώς στην πρώτη γραμμή της πολιτικής ατζέντας, άλλοτε ως εκβιασμός, άλλοτε ως προτεινόμενη «διέξοδος» και άλλοτε ως προάγγελος καταστροφής.


Στην πραγματικότητα, ενώ οι εκλογές δεν είναι επιθυμητές από κανέναν, τελικά όλοι, έστω και αθέλητα, σπρώχνουν προς αυτές. Ιδιαίτερα οι τελευταίες παρεμβάσεις των επιτελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της τρόικας, οι οποίες ξεπερνούν κατά πολύ το όριο της ανοχής κάθε δημοκρατικά σκεπτόμενου πολίτη αυτής της χώρας.

Οι παρεμβάσεις αυτές, όπως θα δείτε στις σελίδες 4-5, έχουν κυβερνητική αφετηρία. Η κυβέρνηση, αδύναμη να εφαρμόσει το σύνολο των υποχρεώσεων που η ίδια ανέλαβε και συνυπέγραψε με τις δανειακές συμβάσεις και το μνημόνιο εφαρμογής, ανίκανη να ελέγξει την καταστροφική πορεία της οικονομίας, χωρίς συντονισμό και ενιαία λειτουργία, εφευρίσκει συνεχώς πλαστά προσκόμματα για να δικαιολογηθεί έναντι των ελεγκτών της:

♦ «Φταίει ο συνδικαλισμός» μας λέει ομοθύμως, οπότε οι επιτηρητές και τα ΜΜΕ κατακεραυνώνουν τους συνδικαλιστές.

♦ «Φταίνε οι κακοί υπουργοί που δεν επιτυγχάνουν τους στόχους τους» λέει ο Παπακωνσταντίνου, οπότε η τρόικα και τα ΜΜΕ τρέχουν να συνετίσουν τους τεμπέληδες, ανίκανους, «παρτάκηδες» και ανεύθυνους υπουργούς.

♦ «Φταίνε τα κόμματα της αντιπολίτευσης που ελέγχουν μεγάλες λαϊκές μάζες και δεν μας αφήνουν να κάνουμε τη δουλειά μας» λέει πάλι η κυβέρνηση, οπότε Ευρωπαίοι και ΜΜΕ σπεύδουν να ζητήσουν ομοθυμαδόν «συναίνεση» από το σύνολο του πολιτικού κόσμου.

Όμως η τακτική αυτή έχει σαφείς παρενέργειες, οι οποίες λειτουργούν πλέον ανεξέλεγκτα. Ας τις δούμε αναλυτικά.


Μπούμερανγκ ο εκβιασμός

Αρχικά η κυβέρνηση εμμέσως «εκβίαζε» τη Ν.Δ. ότι, αν δεν συναινέσει στα αιματηρά εισπρακτικά μέτρα του Μεσοπρόθεσμου Προγράμματος, θα ζητήσει την ψήφισή του από 180 βουλευτές, ώστε η αξιωματική αντιπολίτευση είτε να θέσει τον εαυτό της στην υπηρεσία της κυβέρνησης είτε να χρεωθεί την ευθύνη μιας πρόωρης προσφυγής σε κάλπες. Χωρίς όμως η ίδια η κυβέρνηση να είναι βέβαιη ότι επιθυμεί μια τέτοια εξέλιξη!

Εν συνεχεία καλεί την τρόικα και την Ε.Ε. να συνεισφέρουν στην πίεση υπέρ της «συναίνεσης», με οικτρό αποτέλεσμα οι ευρωκράτες να παρεμβαίνουν απροκάλυπτα στην πολιτική ζωή της χώρας επιχειρώντας – είτε εξ αρχής το ήθελαν είτε όχι – να την ελέγξουν και να την ποδηγετήσουν επιφέροντας ένα βαρύ πλήγμα στην (έστω κατ' επίφαση και ταλαιπωρημένη...) δημοκρατία μας.

Παράλληλα η συνεχής επίκληση ψευδών «εμποδίων» από μια κυβέρνηση με άνετη κοινοβουλευτική πλειοψηφία δίνει την αίσθηση της αδυναμίας να κυβερνήσει τη χώρα, οδηγώντας ακόμη και όσους – από τους ελεγκτές και επικυρίαρχους – δεν είχαν καμιά όρεξη για εκλογικές περιπέτειες να βλέπουν τις κάλπες ως μια διέξοδο.


Καλά ξεμπερδέματα

Με την οικονομία να καταρρέει και να μετατρέπεται σε σωρό ερειπίων, με την επιτακτική απαίτηση να βρεθούν κάπου 90 δισ. ευρώ από τα εισπρακτικά μέτρα του «Μεσοπρόθεσμου» την επόμενη τετραετία και το ολοκληρωτικό ξεπούλημα της εθνικής περιουσίας, με ένα νέο δάνειο και ένα πολύ σκληρότερο νέο «μνημόνιο» να ξεπροβάλλουν απειλητικά στον ορίζοντα, με μια επώδυνη αναδιάρθρωση του χρέους να βρίσκεται επί θύραις, η κυβέρνηση που θα τα υλοποιήσει «πρέπει» να είναι ισχυρή. Ει δυνατόν μάλιστα απαλλαγμένη από βαρίδια και φόβους περί πολιτικού κόστους.


Κυβερνητική αδυναμία

Μια κυβέρνηση τεχνοκρατών ή μεταξύ των δύο μεγάλων κομμάτων είναι μια βραχυπρόθεσμη «εγγύηση» ομαλής εκτέλεσης των όρων του δανείου της τρόικας και ως εκ τούτου υπάρχουν και οι σχετικές βολιδοσκοπήσεις – έως και... αυτοπροτάσεις. Μετά... ποιος ζει και ποιος πεθαίνει.

Σε αυτό το εξαιρετικά μπερδεμένο και πλήρες εξελίξεων πολιτικό σκηνικό κανείς δεν μπορεί να προβλέψει με ασφάλεια τι θα γίνει το επόμενο διάστημα. Είναι όμως βέβαιο ότι πλέον η κυβερνητική τακτική και αδυναμία, η σκληρότητα των επερχόμενων μέτρων, το μεγάλο ξεπούλημα και η απειλή της αναδιάρθρωσης θέτουν τα όρια της βιωσιμότητας της παρούσας κυβέρνησης.

Δεν είναι τυχαίο ότι ο Στρος Καν ήταν έτοιμος να μιλήσει με τη Μέρκελ, λίγο πριν συλληφθεί στις ΗΠΑ, για το ενδεχόμενο κυβερνητικής αλλαγής, έστω και χωρίς να είναι σαφές αν εννοούσε ανασχηματισμό ή εκλογές. Ό,τι κι αν εννοούσε ο... φίλος του πρωθυπουργού μας, το συμπέρασμα είναι ότι πλέον οι εκλογές αποτελούν ατζέντα όχι μόνο για τους εγχώριους μικρούς και μεγάλους παίκτες, αλλά και για τους δανειστές - επιτηρητές μας. Κι αυτό λέει πολλά για το επόμενο διάστημα...