Καταποντιζόμεθα...

Καθώς το οικονομικό περιβάλλον γίνεται εφιαλτικό, η κοινωνία, σε έναν βαθμό έκπληκτη, παρακολουθεί καθημερινά αγριότητες και βυθίζεται στην ανασφάλεια διαισθανόμενη ότι βρίσκεται στο έλεος φαινομένων βίας που τείνουν να γίνουν ανεξέλεγκτα.

Η έξαρση της εγκληματικότητας (ποινική, χουλιγκανισμός, τρομοκρατία) και η αδυναμία χειρισμού ενός διαρκώς επιδεινούμενου κοινωνικού τοπίου διαμορφώνουν ένα σκηνικό φόβου το οποίο ενδέχεται να οδηγήσει σε εκρηκτικά φαινόμενα την επόμενη περίοδο.


Η αβεβαιότητα για τις εξελίξεις στην οικονομία, η δεδομένη επιδείνωση όχι μόνο των αριθμητικών μεγεθών, αλλά και της κατάστασης εκατοντάδων χιλιάδων νοικοκυριών, η βεβαιότητα για όλο και βαθύτερες «μεταρρυθμίσεις» με αμεσότατο οικονομικό αντίκτυπο στα μεσαία και αδύναμα κοινωνικά στρώματα, αλλά και τα επόμενα πακέτα μέτρων που αναμένεται να υιοθετηθούν μόνο αρνητικές εξελίξεις προοιωνίζονται στο κοινωνικό πεδίο.

Αν ήδη σήμερα, οπότε υποτίθεται ότι δεν έχουν ακόμη εξαντληθεί τα τελευταία περιθώρια της μέσης ελληνικής οικογένειας, η βία γνωρίζει μια πρωτοφανή έξαρση, δεν είναι δύσκολο κάποιος να φανταστεί τι θα συμβεί όταν η κατάσταση, σύμφωνα και με τις κυβερνητικές ομολογίες, θα επιδεινωθεί μέχρι να πιάσει πάτο.

Η αλήθεια είναι ότι η βία είναι πολυπαραγοντικό φαινόμενο και δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί μόνο με αστυνομική λογική. Η κατάσταση της αστυνομίας είναι διαχρονικά δραματική, αλλά, ακόμη κι αν η λειτουργία της ήταν υποδειγματική, σε συνθήκες επιδεινούμενης οικονομικής και κοινωνικής κρίσης δεν θα ήταν δυνατόν να ελεγχθούν ούτε η βία ούτε η εγκληματικότητα.

Η αλήθεια είναι πως χρειάζονται ρυθμίσεις στο πεδίο της πολεοδομίας, της χωροταξίας, της μεταναστευτικής πολιτικής, της αστυνομικής λειτουργίας και σε πολλούς ακόμη τομείς. Όλα αυτά όμως βρίσκονται υπό τη σκέπη της οικονομίας και σε πλήρη εξάρτηση απ’ αυτήν. Συνεπώς καμιά πολιτική δεν μπορεί να έχει αποτέλεσμα όταν η κατάσταση της κοινωνίας διαρκώς χειροτερεύει.

Υπ’ αυτήν την έννοια το χειρότερο – και, σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις αναπόφευκτο – από τα διαθέσιμα σενάρια, η προσφυγή της χώρας στο ΔΝΤ, τα αποτελέσματα της διαχείρισης του οποίου είναι παγκοσμίως γνωστά και μη αμφισβητήσιμα, μόνο δυσοίωνα μηνύματα κομίζουν στο πολύπαθο κοινωνικό σώμα.

Η κυβέρνηση, όποια επικοινωνιακή διαχείριση κι αν επιλέξει, πολύ σύντομα θα αναγκαστεί να ανοίξει τα χαρτιά της ενώπιον όλων. Άλλωστε όλα τα μέχρι σήμερα διαχειριστικά μαντζούνια εξαντλήθηκαν πολύ συντομότερα απ’ όσο η ίδια θα έλπιζε. Και η ώρα της αλήθειας πλησιάζει...