Οι νότες είν' (λ)εφτά;

Έχει τα δίκια του ο Ρήγας στο σχόλιο που άφησε στην ανάρτηση του κειμένου του Π. Μανδραβέλη Παραλογισμοί και παρανομία... καθώς πράγματι το κείμενό του είναι καταπληκτικό. Εξ ου και το αναδημοσιεύω ολόκληρο, αφού είναι το καλύτερο που έσω διαβάσει τις τελευταίες μέρες γι’ αυτή την αθλιότητα με το gamato.info. Και, αφού το διαβάσετε, πηγαίνετε στο blog του για να δείτε τη δημοσίευση με τίτλο Νόμιμη η ανταλλαγή αρχείων στην Ισπανία, αλλά και στο Ξυπνήστε, ρε ή στην Αλεπού του Ολύμπου για να δείτε την ανακοίνωση του ΣΥΡΙΖΑ για το ίδιο θέμα:

Είδατε τη διαφήμιση της σειράς «Το Λαϊκό Τραγούδι» από το National Geographic; Πουλάνε 3 ευρώ το cd με 18-20 τραγούδια, με βιβλιαράκι που περιέχει βιογραφικά στοιχεία, τους στίχους όλων των τραγουδιών και παρτιτούρες! Το πρώτο μάλιστα πακέτο 4 cd το προσφέρουν με 4 ευρώ!!! Και φυσικά κερδίζουν, δεν το κάνουν για την ψυχή της μάνας τους!

Πράγμα που σημαίνει πως όλα αυτά τα χρόνια οι εταιρείες που πουλάνε με 15-20+ ευρώ επανεκδόσεις, με ένα μονόφυλλο εξώφυλλο - φωτοτυπία χωρίς στοιχεία, με 10-12 τραγούδια, χωρίς στίχους, χωρίς τίποτα, απλά κατακλέβουν τον κόσμο. Σκεφτείτε: 15-20 ευρώ χωρίς έξοδα στούντιο, μουσικών, ηχογράφησης, χωρίς τυπογραφικά έξοδα για συνοδευτικό βιβλιαράκι και με άθλιες μεταφορές από τις αναλογικές μήτρες στον ψηφιακό δίσκο.

Κι ύστερα μιλούν για πειρατές και συλλαμβάνουν κόσμο με διάτρητα κατηγορητήρια (π.χ. για το gamato λένε πως ανέβαζαν αρχεία, όταν κι ο τελευταίος χρήστης torrent ξέρει πως κανένα αρχείο δεν «ανεβαίνει» κάπου, απλά οι χρήστες δίνουν δικαίωμα σε κάποιους άλλους χρήστες να μοιραστούν τα αρχεία τους). Είναι λοιπόν πειρατές όσοι αφιλοκερδώς μοιράζονται μουσικές, βιβλία, κλπ; Τα αρχεία που μοιράζονται οι χρήστες torrent δεν γράφονται σε άδεια cd, dvd ή harddisc που έχουν ήδη συμπεριλάβει στην τιμή τους ένα ποσοστό για τις εταιρίες πνευματικών δικαιωμάτων;

Ποιο το νόημα του ποσοστού αυτού για τα πνευματικά δικαιώματα όταν απαγορεύεται η ανταλλαγή αρχείων; Εκτός πια κι αν είναι μόνο για να διπλοπληρώνουν π.χ. ένα cd ακόμα κι όσοι κάνουν ένα αντίγραφο για τον εαυτό τους! Ποιοι είναι λοιπόν οι πειρατές; Όσοι αφιλοκερδώς μοιράζονται με άλλους κάτι ή αυτοί που δίνοντας ψίχουλα στους δημιουργούς βγάζουν τόσο κέρδος όσο κανένας άλλος εμπορικός τομέας; Κόστος cd (καινούργιου, με στούντιο, μουσικούς, βιβλιαράκι, μακέτες, δικαιώματα) γύρω στα 5 ευρώ. Τιμή πώλησης 20 ευρώ! 400% κέρδος!

Θα μου πει κάποιος και οι δημιουργοί δεν πρέπει να έχουν μια εξασφάλιση από την ανταλλαγή των έργων τους; Ας βάλουν ένα ποσοστό για πνευματικά δικαιώματα σε pc ή στις συνδέσεις, όπως έχουν κάνει, επαναλαμβάνω, ήδη στα μέσα αποθήκευσης (cd, dvd, δίσκους).

Αλλά βέβαια δεν ενδιαφέρονται γι’ αυτό... Το μέλημά τους είναι η εξασφάλιση των δισ. που κερδίζουν οι πολυεθνικές βιομηχανίες κινηματογράφου, μουσικής και λογισμικού. Σκέφτομαι πως – με τη λογική τους – για κάθε λέξη που γράφουμε θα έπρεπε να δίνονται πνευματικά δικαιώματα στους απογόνους του... πρώτου που την είπε! Ή – για σκέψου! – κάθε φορά που ακολουθούμε το συντακτικό να παίρνουνε δικαιώματα οι απόγονοι του Τριανταφυλλίδη! Για κάθε βιβλίο που τυπώνουμε, ποσοστό στους απογόνους του Γουτεμβέργιου!!!... Η λέξη «πονηρογελάς» δεν είναι του Ρασούλη; Ή η «αιδοιοαοιδός» του Ζαμπέτα; Παίρνουν δικαιώματα για κάθε χρήση τους;

Απορία! Έχω αγοράσει έναν δίσκο. Επειδή έτσι θέλω τον δίνω στον «Χ». Είναι δυνατόν να απαιτήσει η εταιρεία ο «Χ» να πληρώσει το οτιδήποτε σε αυτήν, αλλιώς θα είναι παράνομος; Όχι βέβαια! Κι αν αυτό δεν στέκει στον πραγματικό κόσμο, γιατί να στέκει στον ψηφιακό;

Δυστυχώς στην Ελλάδα μόνο τον εκλεκτό συνθέτη Δημήτρη Παπαδημητρίου έχω ακούσει να λέει (σε εκπομπή της ΕΤ3) πως δεν θεωρεί παράνομη την ανταλλαγή των τραγουδιών του μέσω διαδικτύου. Κατά τα άλλα άκρα του τάφου σιωπή ακόμα και από τους λεγόμενους αριστερούς καλλιτέχνες. Ίσως γιατί, μέσα σε όλες τις παθογένειες των τελευταίων δεκαετιών, φόρεσαν κι αυτοί το ρούχο του υπέρτερου πλάσματος που ονομάζεται «καλλιτέχνης» και – με ελαχιστότατες εξαιρέσεις – θεωρούν δίκαιο να εισπράττουν εσαεί εις το όνομα της «πνευματικής δημιουργίας» τους.

Λες και όλοι οι υπόλοιποι άνθρωποι δεν δημιουργούν – το οτιδήποτε – καθημερινά για να ανταμειφθούν. Και καμώνονται πως ξεχνούν πως η μουσική επέζησε χιλιετίες ως αναπόσπαστο μέρος της καθημερινότητας (σε γιορτές, γλέντια, βαφτίσεις, γάμους, πανηγύρια αλλά και στη χαρά, την λύπη, τον έρωτα ή τον θάνατο) από καθημερινούς εργάτες της μουσικής και όχι από κάποια «υπέρτατα» όντα που παράγουν «πνευματικά δημιουργήματα»...

[Δυστυχώς αυτή την παθογένεια τη βλέπουμε και στην πρακτική των περισσότερων καλών τραγουδιστών / τραγουδοποιών που με 15-30 εμφανίσεις σε χώρους ασφυκτικά γεμάτους και τιμές αίσχους, εξασφαλίζουν τα ετήσια εισοδήματά τους! Γιατί είναι, λέει, «Καλλιτέχνες»... Κι ο Κορακάκης (και κάποιοι ελάχιστοι ακόμα), που παίζει κάθε βράδυ 5 ώρες ασταμάτητα, τι είναι; Κορόιδο; Ε, όχι δα! Αλλά με αυτή την τακτική τους έφτασαν το πενθήμερο να γίνει διήμερο και σύντομα θα καταλήξει Σαββατόβραδο...]

Η μουσική υπήρχε χιλιετίες χωρίς κοπιράιτ. Κι οι μουσικοί ζούσαν από την άσκηση της τέχνης τους! Ενώ τώρα οι αστέρες της μουσικής, κινηματογραφικής και λογισμικής βιομηχανίας θέλουν να εξασφαλίσουν οικονομικά και την 254η γενιά απογόνων τους! Έχεις καφενείο και θέλεις να ανοίξεις το ραδιόφωνο; Πλήρωσε ποσοστά στην ΑΕΠΙ! Στο τέλος θα βάλουνε ποσοστά και στο σφύριγμα! Τι σφύριξες; Αυτό; Ααα, είναι του τάδε! Πλήρωσε! Ε, έλεος!