Η προκήρυξη της «Λαϊκής Θέλησης» για το χτύπημα κατά Χρυσοχοΐδη

Από Το Ποντίκι, 24.2.2010

Η οργάνωση «Λαϊκή Θέληση» ανέλαβε την ευθύνη για τη βόμβα που είχε τοποθετηθεί σε κτήριο όπου στεγάζεται προεκλογικό γραφείο του Μ. Χρυσοχοΐδη και στρέφεται κατά κύριο λόγο κατά του υπουργού Προστασίας του Πολίτη, ενώ γίνεται αναφορά και στο C4I, αλλά και στους μεγαλοεργολάβους, σε συνδυασμό με τους Ολυμπιακούς του 2004. Ακολουθεί ολόκληρο το κείμενο της προκήρυξης:

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ 3
Η συστημική κρίση του παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού, μέρος της οποίας είναι και οι ασύμμετροι κλυδωνισμοί του ελληνικού οικονομικοπολιτικού συστήματος (που επιτείνονται βέβαια από τις «ιδιαιτερότητες» της εγχώριας απληστίας και διαφθοράς), αποτελεί την κατάλληλη αφορμή για την ντόπια ελίτ ώστε να πάρει από το σύνολο της κοινωνίας μια ιστορική ρεβάνς σε όλα τα επίπεδα. Αρχικά να φορτώσει το κόστος της διάσωσης του σάπιου συστήματος στις πλάτες των μόνιμα εκμεταλλευομένων υπηκόων, μια εξέλιξη που μαζί με το χρηματιστηριακό πλιάτσικο του 2000 θα αποτελέσει την μεγαλύτερη επιχείρηση αναδιανομής του κοινωνικού πλούτου προς όφελος του κεφαλαίου. Παράλληλα όμως να συκοφαντήσει και να απαξιώσει όλες τις κοινωνικές ταξικές αναφορές που συγκρότησαν το κοινωνικό κίνημα αντίστασης από τη μεταπολίτευση ως σήμερα: ριζοσπαστικούς αγώνες, αγωνιστές, εργατικά δικαιώματα και κατακτήσεις.

Στρατηγικός στόχος είναι ο κατακερματισμός, η αδρανοποίηση και τελικά η ολοκληρωτική ιθαγενοποίηση του κοινωνικού σώματος μέσω της εσωτερίκευσης της ήττας. Έτσι ελαχιστοποιούνται οι αντιστάσεις και ο δρόμος για τις δυνάμεις του κέρδους και της εκμετάλλευσης θα είναι ολάνοιχτος.

Την επιτυχή έκβαση αυτών των σχεδιασμών αναλαμβάνουν σε πρώτη φάση οι μηχανισμοί ιδεολογικής χειραγώγησης των ΜΜΕ που ενσπείρουν την ανασφάλεια και το φόβο στρώνοντας ουσιαστικά το έδαφος της κοινωνικής συναίνεσης.

Επειδή όμως στη Δημοκρατία δεν υπάρχουν διέξοδα, ό,τι δεν καταφέρνει η μαζική ιδεολογική τρομοκρατία του εγκλωβισμένου τηλεοπτικού κοινού, αναλαμβάνουν να το ολοκληρώσουν οι πολυποίκιλοι Προστάτες του Μιχάλη Χρυσοχοΐδη (πραίτωρες τους λέγαμε επί επάρατης δεξιάς). Στην κατεύθυνση αυτή ο αστέρας υπουργός και το υπουργείο των ένστολων μπράβων αναβαθμίζονται σε ακρογωνιαίους λίθους για την επιτυχία αυτής της πολιτικής. Ιδιαίτερα μετά την εξέγερση του Δεκέμβρη που κατέδειξε τους κινδύνους που ελλοχεύουν για τη Δημοκρατία του κέρδους μπροστά στην απότομη αφύπνιση της προλεταριακής συνείδησης, κάτι που στην εποχή μας σημαίνει και αναφέρεται σε όλα τα θύματα και τους ομήρους των νεοφιλελεύθερων πολιτικών, τόσο στην οικονομική όσο και στην πολιτική διάσταση των πολιτικών αυτών. Είναι χαρακτηριστικός άλλωστε ο τρόπος που επιχειρήθηκε εκείνη την περίοδο να αναστηλωθεί το καταρρακωμένο κύρος και η συνολική εικόνα της λαομίσητης αστυνομίας. Σε αγαστή συνεργασία διαπλεκόμενα ΜΜΕ και πολιτικό προσωπικό κάθε απόχρωσης, αφού εμφανίζουν τον εγκληματία Κορκονέα ως μεμονωμένο περιστατικό, κατακεραυνώνουν τον «μαλθακό Παυλόπουλο» που δεν κατάφερε να συντρίψει την εξέγερση και αναδεικνύουν ως νέο σωτήρα της δημόσιας τάξης τον ακραία συντηρητικό Μαρκογιαννάκη του οποίου το φασίζων όραμα μιας αστυνομοκρατούμενης κοινωνίας παρουσιάζεται ως «δόγμα μηδενικής ανοχής και ασφάλειας του πολίτη». Βέβαια στην πράξη δεν κατάφερε να σταματήσει το ξεδίπλωμα των ταξικών κοινωνικών συγκρούσεων που προέκυψαν μετά το Δεκέμβρη, σε όλες τους τις μορφές. Τόσο των μαζικών κινηματικών, όσο και των βίαιων επαναστατικών, πρωτόγνωρων για τα σύγχρονα ευρωπαϊκά δεδομένα που δίνουν τη μορφή ενός διάχυτου κοινωνικού αντάρτικου και προκαλούν αμηχανία στην εγχώρια και υπερεθνική ελίτ.

Γι’ αυτό και μετά τη συνεννοημένη εκλογική μεταβίβαση της συστημικής διαχείρισης στο αναβαπτισμένο πρώην διεφθαρμένο ΠΑΣΟΚ και προϊούσης της κρίσης, με ό,τι αυτό συνεπάγεται σε κοινωνικό επίπεδο, κρίθηκε αναγκαίο να αναλάβει τον τομέα αυτό ο δοκιμασμένος, λόγω άκρατων προσωπικών φιλοδοξιών και εγνωσμένης δουλικότητας σε ντόπια και υπερεθνικά αφεντικά Μιχάλης Χρυσοχοΐδης, ως ο καταλληλότερος να κάνει τη βρόμικη δουλειά: να καταστείλει την διεκδικητική κοινωνική δράση.

Η περίπτωση του Μ.Χ. χρήζει ιδιαίτερης κοινωνιολογικής εξέτασης (επιφυλλασσόμαστε και για άλλες), αφού αντικατοπτρίζει την εικόνα του χωρίς κοινωνική μνήμη και ηθικό έρμα μεταμοντέρνου-μεταπολιτικού διαχειριστή της παγκοσμιοποιημένης κυριαρχίας στο ελληνικό προτεκτοράτο, που θα συναντάμε όλο και περισσότερο στο μέλλον. Η εξέλιξή του παρουσιάζει ενδιαφέρον.

Ο νεαρός χαμηλών τόνων και μάλλον άχρωμος κυβερνητικός πολιτικός της δεκαετίας του ’90, με την υπέρμετρη καταπιεσμένη φιλοδοξία όμως, κερδίζει σύντομα την εμπιστοσύνη του Αγγλοαμερικανικού παράγοντα για να προωθήσει την «αντιτρομοκρατική» πολιτική, ενόψει του γεγονότος-σταθμού των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004. Ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του η ελαστική συνείδηση σε καθετί αποπνέει ιστορική μνήμη και κοινωνικούς αγώνες και η εύκαμπτη στάση απέναντι στα υπερεθνικά αφεντικά του. Επί υπουργείας του διαμορφώνεται ένα τοπίο τρόμου όπου αλωνίζουν οι κάθε λογής ξένες υπηρεσίες με πρόσχημα την ασφάλεια των Ολυμπιακών Αγώνων, ψηφίζονται νέοι «αντιτρομοκρατικοί» νόμοι, τοποθετούνται χιλιάδες νέες κάμερες, γιγαντώνεται η αστυνομική καταστολή και βέβαια κλείνεται η συμφωνία για το περιβόητο C4I, ένα από τα μεγαλύτερα οικονομικά σκάνδαλα της νεότερης Ελλάδας. Οι μίζες και τα πολιτικά ανταλλάγματα στο παρασκήνιο αυτής της συμφωνίας είναι τεράστια και ο αδιάφθορος Χ. τα διαχειρίζεται και τα κατευθύνει σε φίλα προσκείμενους στο ΠΑΣΟΚ επιχειρηματίες της αρπαχτής, όπως ο πρωθυπουργικός φίλος Τρεπεκλής και βέβαια τον πανταχού παρόντα και υπερκομματικό Χριστοφοράκο. Στο προσκήνιο βέβαια δεν εμφανίζεται, αφού τα τελικά συμβόλαια υπογράφει ο υφυπουργός Μαλέσιος, ο οποίος στη συνέχεια βγαίνει στη σέντρα κατηγορούμενος για διαφθορά από τα ΜΜΕ, ενώ ο προϊστάμενός του μένει στο απυρόβλητο.

Έτσι διαμορφώνεται ένα ζοφερό σκηνικό ακραίας τρομολαγνείας και καταστολής ενόψει Ολυμπιακών Αγώνων με προτεραιότητα αιχμής εκείνη την περίοδο την εξουδετέρωση των επαναστατικών οργανώσεων, το μεγάλο εφιάλτη των χορηγών. Παρ’ όλα αυτά το αποτέλεσμα θα ήταν μηδενικό αν δεν συνέβαινε το τυχαίο περιστατικό της έκρηξης στον Πειραιά και ο βαρύτατος τραυματισμός του αγωνιστή Σάββα Ξηρού που πυροδότησε τις μετέπειτα εξελίξεις. Οι συλλήψεις των κατηγορουμένων για την υπόθεση της 17Ν εκτοξεύουν στα ύψη τις μετοχές του Μ.Χ., καθιστώντας τον περισσότερο αξιόπιστο συνομιλητή για τον ξένο παράγοντα και από τον ίδιο τον πρωθυπουργό. Συνεπικουρούμενος από τους μεγαλοεργολάβους της ενημέρωσης και ταυτόχρονα των ολυμπιακών έργων, διογκώνεται τεχνηέντως το ηγετικό του προφίλ, ενώ αποκρύπτονται επιμελώς οι μαύρες του σελίδες: ο συστηματικός επιστημονικός βασανισμός του Σάββα Ξηρού και άλλων κατηγορουμένων από εγχώριους και ξένους ανακριτές-πράκτορες, το έγκλημα του Ευαγγελισμού, η βάρβαρη καταπάτηση κάθε έννοιας ανθρώπινου δικαιώματος. Είναι πια γνωστές και πανθομολογούμενες οι συναντήσεις του Μ.Χ. με τους ιδιοκτήτες καναλιών και εφημερίδων που καθόρισαν το πλαίσιο χειραγώγησης της ενημέρωσης εκείνη την περίοδο. Από αυτή τη συνεργασία όλοι βγαίνουν κερδισμένοι.

Δεν πρέπει να ξεχνάμε πως τότε βρίσκεται σε εξέλιξη το μεγαλύτερο εργοδοτικό έγκλημα των τελευταίων χρόνων: οι μαζικές και ατιμώρητες δολοφονίες εκατοντάδων εργατών στα κρεματόρια των ολυμπιακών έργων. Φυσικά βαφτίζονται «εργατικά ατυχήματα» και ούτε λίγο ούτε πολύ το μεγαλόψυχο ελληνικό κράτος τα θεωρεί μέρος των αυτονόητων θυσιών που πρέπει να υποστούμε μπροστά στην κατά Λαλιώτη σύγχρονη «μεγάλη ιδέα» της διοργάνωσης των Ολυμπιακών Αγώνων. Η πιο σπάταλη Ολυμπιάδα στην ιστορία των έτσι κι αλλιώς «αμαρτωλών» αγώνων της τότε «ισχυρής Σημιτικής Ελλάδας» ήταν ένα γκλαμουράτο κερδοσκοπικό πάρτυ που αφορούσε εγχώρια και ξένα λαμόγια, για το οποίο το σύνολο του πολιτικού προσωπικού που «παίζει παιχνίδι εξουσίας» εξακολουθεί να δηλώνει υπερήφανο, και συνιστά ένα από τα μεγαλύτερα οικονομικά σκάνδαλα με μετρήσιμο μερίδιο ευθύνης στη σημερινή οικονομική κατάσταση. Οι μεγαλοεργολάβοι των ολυμπιακών έργων (ΑΚΤΩΡ κ.τ.λ.) που ευθύνονται γι’ αυτά τα εγκλήματα, είναι οι ίδιοι που ως μεγαλοκαναλάρχες-μεγαλοεκδότες αυτή τη φορά έχουν φιλικά δείπνα με τον Μ.Χ. το καλοκαίρι του 2002 και οργανώνουν το όργιο της αμοιβαίας διαπλοκής: αποσιώπηση των προανακριτικών εγκλημάτων και διαμόρφωση ακραία τρομολαγνικού κλίματος από τη μια και απευθείας αναθέσεις έργων, μίζες και ατιμωρισία των εργοδοτικών εγκλημάτων από την άλλη. Άλλωστε αυτή η καλή συνεργασία ήταν η προίκα του Μ.Χ. για την επανατοποθέτησή του μετά βαΐων και κλάδων στο ίδιο υπουργείο τον Οκτώβρη του 2009.

Όμως, όπως θα έλεγε και ένας παρείσακτος της φιλοσοφίας, η ιστορία επαναλαμβάνεται ως φάρσα. Έτσι ο χαμηλών τόνων και με έμφαση στο αποτέλεσμα Μ.Χ. της πρώτης περιόδου, δίνει τη θέση του σε ένα κακέκτυπο επιθεωρητή Κάλαχαν που ως ταύρος εν υαλοπωλείο κάνει επίθεση στην ίδια την κοινωνία. Με ναπολεόντειο ύφος απειλεί και καθυβρίζει κοινωνικούς αγώνες, πολιτικά δικαιώματα, χώρους αντίστασης, αγωνιστές και οτιδήποτε στοιχειώνει τους εφιάλτες του οικονομικοπολιτικού κατεστημένου. Μετατρέπει το κέντρο της Αθήνας και συνοικίες όπως τα Εξάρχεια σε στρατοκρατούμενες περιοχές από ορδές ένστολων τραμπούκων που κακοποιούν, προσβάλλουν και εξεγείρουν κάθε ελεύθερα σκεπτόμενο άνθρωπο, ενώ γενικεύεται το φασιστικό μέτρο προληπτικών συλλήψεων. Αναβαθμίζει περίπου σε θεματοφύλακα της Δημοκρατίας την ΕΥΠ των υποκλοπών και των παρακολουθήσεων, τη στιγμή που γηραιότεροί του συνάδελφοι δηλώνουν με νόημα ότι «δεν έχουν καμιά εμπιστοσύνη στην ΕΥΠ από την εποχή της σύστασής της έως σήμερα». Ο μονομανής υπουργός μολύνει την κοινωνία με το σύνδρομο του χαφιεδισμού μη διστάζοντας να επαναφέρει τις μεθόδους των πληρωμένων επικυρήξεων και της κατάδοσης, δείχνοντας ότι έχει εμπεδώσει προφανώς πλήρως τον πολιτισμό της Άγριας Δύσης και των κεφαλοκυνηγών του Τέξας που μερικά χρόνια πριν τον είχαν άλλωστε βραβεύσει.

Ταυτόχρονα με τη θεωρία των πολιτικών άκρων που τάχα συγκλίνουν, προσπαθεί να ταυτίσει με τα φασιστικά καθάρματα κάθε κοινωνική δράση που υπερβαίνει τη συστημική νομιμότητα. Στόχος του να απαξιώσει και τελικά να συντρίψει τις ανατρεπτικές κοινωνικές δυνάμεις. Γι’ αυτό και είναι πρωτοφανής η υποστήριξη που δέχεται από τα διαπλεκόμενα ΜΜΕ.

Παρ’ όλα αυτά, τέσσερεις μήνες μετά την εκ νέου ανάληψη των καθηκόντων του, θα πρέπει ήδη να νιώθει ότι κινδυνεύει να ακολουθήσει κατά πόδας την τύχη των προκατόχων του και σκοπεύουμε κι εμείς να συμβάλλουμε σε αυτό.

Αναλαμβάνουμε λοιπόν την ευθύνη για τη δυναμική επίθεση στα γραφεία του υπουργού Προστασίας του Πολίτη (χαίρε Όργουελ!) Μιχάλη Χρυσοχοΐδη στην οδό Θηβών 54 στο Περιστέρι.

Θέλουμε όμως να υπογραμμίσουμε καταλήγοντας ότι απεργαζόμαστε κάτι πολύ περισσότερο από το προσωπικό Βατερλώ κάποιου αριβίστα τυχοδιώκτη. Γνωρίζουμε ότι η λαϊκή αντίσταση ενάντια στη δομική συστημική κυριαρχία του υπάρχοντος δεν αρκεί να διοχετεύεται μόνο στους, απ’ όποια θέση, φύλακες των ελίτ, αλλά να εξαπλώνεται στοχευμένα προς τις ίδιες τις ελίτ-μήτρες των ανισοτήτων και της αδικίας. Και ότι σε μια τέτοια πορεία αναζήτησης και επιλογής εύστοχων, πολιτικά και τακτικά, στοχοθετήσεων του κοινωνικού αγώνα μπορεί να ανακαλύψουμε κάποια στιγμή αποτελεσματικότερους τρόπους με τους οποίους η λαϊκή απελευθερωτική δράση θα καταφέρει να στείλει τον όποιο Μ.Χ. και τους προϊσταμένους του οριστικά στο μέρος που αξίζουν να βρεθούν: στο σκουπιδοτενεκέ της Ιστορίας.

ΛΑΪΚΗ ΘΕΛΗΣΗ
Φλεβάρης 2010