Δυστυχώς, παρ’ ότι η σκληρή πραγματικότητα, μετά την περιπέτεια των Βρυξελλών, είναι η επισημοποίηση της παραπομπής της χώρας μας στο ΔΝΤ, στην Ελλάδα συνεχίζεται μια ανεκδιήγητη θριαμβολογία εκ μέρους όχι μόνο της κυβέρνησης – η οποία έχει κάθε λόγο να αναζητεί πολιτικό χρόνο για να διαχειριστεί και να σερβίρει στο άμοιρο πόπολο τη... χλαπάτσα – αλλά και πολλών ΜΜΕ, τα οποία συνεχίζουν να παίζουν τα δικά τους παιχνίδια.
Ωστόσο η παραπληροφόρηση είναι το λιγότερο, αφού συντόμως η πραγματική εικόνα σύντομα θα προβάλει μπροστά μας σε όλη της τη μεγαλοπρέπεια.
Το πιο ουσιαστικό είναι ίσως να αποκρυπτογραφήσουμε περαιτέρω κάποιες σημαντικές «λεπτομέρειες» τόσο της ευρωαπόφασης όσο και των συνθηκών υπό τις οποίες ελήφθη. Χωρίς πολλή φλυαρία καλό είναι να επισημανθούν τα εξής, επιπρόσθετα όσων ήδη έχουν σημειωθεί σε προηγούμενες αναρτήσεις:
1. Όπως είναι ήδη γνωστό, η «βοήθεια» των εταίρων μας έχει πολλές προϋποθέσεις για να καταλήξει στην Ελλάδα. Αυτό που δεν έχει γίνει κατανοητό είναι ότι αυτή η «βοήθεια» κινδυνεύει να παραμείνει ένα φάντασμα. Κατ’ αρχάς, όπως ξεκαθαρίζει το κείμενο της συμφωνίας, ο «κουμπαράς» θα αποτελείται από «συντονισμένα διμερή δάνεια» από τις χώρες της Ευρωζώνης, με επιτόκια τα οποία «δεν θα περιλαμβάνουν οποιοδήποτε στοιχείο στήριξης». Δηλαδή θα μας δοθούν σε τιμές αγοράς.
Στην Ελλάδα ήδη έχει διαδοθεί από τον Παπακωνσταντίνου η «ερμηνεία» ότι θα πρόκειται για δάνεια με επιτόκιο το οποίο θα προκύπτει ως συνδυασμός των επιτοκίων που θα ζητούν οι «αγορές» από την Ελλάδα και του μέσου επιτοκίου δανεισμού των χωρών της Ευρωζώνης.
Ουδέν ψευδέστερον, αφού το κείμενο της συμφωνίας είναι απολύτως ξεκάθαρο και χωρίς υποσημειώσεις: τα επιτόκια «δεν θα περιλαμβάνουν οποιοδήποτε στοιχείο στήριξης».
Επιπλέον: «Οι αποφάσεις γι’ αυτόν τον μηχανισμό θα λαμβάνονται σε πλήρη συμμόρφωση με το πλαίσιο της Συνθήκης και τις εθνικές νομοθεσίες». Συνεπώς η Ελλάδα θα πρέπει να διαπραγματευθεί χωριστά με το κάθε μέλος της Ευρωζώνης για τους όρους και τα επιτόκια των δανείων.
Ποιο είναι λοιπόν το πιθανότερο; Να μας συμπεριφερθούν με το γάντι ή να εκμεταλλευθούν την αδυναμία μας να δανειστούμε; Διαλέγετε και παίρνετε, με δεδομένο ότι η πρόθεση της Γερμανίας είναι να μας αποτρέψει από την προσφυγή στον «κουμπαρά»...
2. Με δεδομένα όλα τα παραπάνω η προσφυγή στο ΔΝΤ είναι περισσότερο κι από βέβαιη και το μόνο που παραμένει αδιευκρίνιστο έως αυτή την ώρα είναι ο χρόνος της προσφυγής. Το πολιτικό πακετάρισμα είναι σαφές και θα κινείται γύρω από το «ελκυστικό» επιτόκιο δανεισμού από το Ταμείο.
Ωστόσο το σημαντικότερο πρόβλημα της χώρας δεν είναι το επιτόκιο δεν είναι το επιτόκιο, αλλά το ίδιο το χρέος, το οποίο είναι πια αδύνατον να σηκώσει η ελληνική οικονομία. Το μοναδικό αντίδοτο – δεδομένου ότι κανείς δεν θα μας αφήσει να χρεοκοπήσουμε επισήμως – θα ήταν κάποιου είδους βαθιές διαρθρωτικές αλλαγές, σε συνδυασμό με μια αλματώδη ανάπτυξη.
Το ΔΝΤ, λοιπόν, για να είμαστε καθαροί, δεν είναι ένας μηχανισμός ανάπτυξης ή εξυγίανσης των οικονομιών, αλλά ένας άτεγκτος μεσεγγυούχος, αποστολή του οποίου είναι να διασφαλίσει ότι οι πιστωτές μιας χώρας δεν θα χάσουν τα λεφτά τους. Γι’ αυτό άλλωστε τα δικά του πακέτα μέτρων (η πλήρης εκτέλεση των οποίων αποτελεί προϋπόθεση για να εξελιχθεί απρόσκοπτα η δανειοδότηση στο σύνολό της) αποσκοπούν απλώς στην εξοικονόμηση πόρων οι οποίοι θα διασφαλίζουν την ομαλή εξυπηρέτηση των δανείων και την ονομαστική μείωση των ελλειμμάτων. Εξ ου και το ευαγγέλιο του Ταμείου είναι η διάλυση του δημόσιου τομέα, οι μαζικές απολύσεις κ.λπ.
Στην περίπτωση δε που η εξοικονόμηση χρήματος δεν επαρκεί, τότε οι πιστωτές θα πρέπει να αποζημιωθούν σε είδος, δηλαδή με το ξεπούλημα της χώρας που έχει πέσει στα χέρια του ΔΝΤ.
Επομένως το ερώτημα που τίθεται για τη χώρα είναι αν η παρούσα κυβέρνηση, με τη μορφή και τη δομή που σήμερα έχει, θα είναι ικανή να διαχειριστεί μια τόσο σκληρή κηδεμονία, η οποία θα περιλαμβάνει μεγέθυνση της ανεργίας, περαιτέρω ύφεση, ξεπούλημα της χώρας και, στο βάθος, τον κίνδυνο να «λυθούν» με τραγικό τρόπο, υπό τον πλήρη αμερικανικό έλεγχο, κρίσιμα εθνικά θέματα με καταστροφικές συνέπειες.
Αυτό θα είναι το μεγάλο πολιτικό ερώτημα της επόμενης περιόδου και όχι τα spreads και οι... κερδοσκόποι. Εξ άλλου οι κερδοσκόποι – δηλαδή αυτοί που επωφελούνται τα μάλα από τον ελληνικό δανεισμό με πανύψηλα επιτόκια – είναι γνωστοί και μη εξαιρετέοι. Προχείρως αντιγράφουμε από το Διαδίχτυ τους σημαντικότερους δανειστές της Ελλάδας: Γαλλία 58 δισ., Ελβετία 47 δισ., Γερμανία 32 δισ., ελληνικές τράπεζες 29 δισ., ΗΠΑ 13 δισ.
Όσο για τη διατήρηση του σημερινού πολιτικού στάτους, ας περιμένουμε λιγάκι, διότι πολλά γνωστά και μη εξαιρετέα σούργελα του παρελθόντος είναι έτοιμα να ξεπροβάλουν πάλι στη σκηνή. Ήδη ο Καρατζαφέρης, ο μόνιμος λαγός των χειρότερων σεναρίων, ήδη μίλησε για τον.. Σημίτη! Του οποίου κάποια πρωτοπαλλήκαρα ήδη προβάρουν κοστούμια...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου