Κι άλλα ερωτήματα από τον θάνατο του Φούντα

Από την Ποντικοπαγίδα

Αν δεχτούμε την εκδοχή των Αρχών, οι αστυνομικοί που επέβαιναν στο περιπολικό θέλησαν να κάνουν έλεγχο σε δύο νέους που έδειχναν ότι επρόκειτο να διαρρήξουν ένα παλιό αυτοκίνητο. Οι ύποπτοι αντέδρασαν, ανταλλάχθηκαν πυροβολισμοί και ο ένας από τους δύο υπόπτους έπεσε νεκρός, ενώ οι άλλος, πιθανώς τραυματισμένος, διέφυγε.

Κατά τα λεγόμενα πάντοτε των Αρχών, αυτός που βρήκε τον θάνατο είχε λάβει πολύ προσεκτικά μέτρα, διπλά γάντια, ειδικά ρούχα κ.λ.π., ώστε να αποφύγει να αφήσει ενοχοποιητικά στοιχεία, πράγμα που ενισχύει την άποψη ότι επρόκειτο για μέλος ένοπλης παράνομης οργάνωσης.

Υπάρχουν αστυνομικού τύπου απορίες, στις οποίες ο πολίτης, που δεν διαθέτει ειδική πληροφόρηση και βομβαρδίζεται από τις δήθεν ενήμερες και αντικειμενικές αναλύσεις των καναλιών, πολύ δύσκολα θα μπορέσει να δώσει απάντηση.

Πόσο τυχαία ήταν η εμπλοκή των αστυνομικών με τον άνθρωπο τον οποίο τελικά σκότωσαν; Πόσο λογικό ήταν αυτός, ο υποτίθεται έμπειρος παράνομος, να διαρρήξει με τον σύντροφό του ένα παλιό αυτοκίνητο, που από μόνο του ήταν ό,τι καλύτερο για να προκαλέσει υποψίες; Πόσο εύκολο ήταν, τέλος, να διαφύγει πεζός ο άλλος νέος, για τον οποίο μάλιστα λέγεται ότι ήταν πληγωμένος, από δύο αστυνομικούς οι οποίοι επέβαιναν σε περιπολικό;

Στο μεταξύ, σε διάφορα αντιεξουσιαστικά μπλογκ, που υπόσχονται τρομερή εκδίκηση για τον νεκρό, κυκλοφορούν άλλες εκδοχές, που και αυτές είναι το ίδιο δύσκολο να επιβεβαιωθούν είτε να διαψευσθούν.

Υπάρχει μία άλλη πλευρά του ζητήματος, που δεν έχει σχέση με την αστυνομική ίντριγκα, είναι όμως κατά τη γνώμη μου πιο σημαντική. Πρόκειται γι' αυτήν που έχει να κάνει με τον ανθρώπινο και τον κοινωνικό παράγοντα: Δίπλα στην πρώτη διαπίστωση, ότι η απώλεια μιας ανθρώπινης ζωής είναι πάντα μια τραγωδία, τίθεται το ζήτημα για το ποιος ήταν ο άνθρωπος αυτός που έπεσε νεκρός, σε αυτό που, με τα στοιχεία που έχουμε ώς εδώ, παρουσιάζεται σαν μια συμπλοκή οφειλόμενη σε συμπτώσεις.

Ο νέος που σκοτώθηκε στη Δάφνη μοιάζει να μην ήταν κάποιος που θα γύρευε να γεμίσει το κενό της ζωής του με την τυφλή βία. Από αστική οικογένεια, με καλές σπουδές, κοινωνικές ευαισθησίες και δράση, αλλά και με σημαντική επαγγελματική δραστηριότητα, συγκροτούσε, τουλάχιστον με βάση αυτά τα δημοσίως γνωστά στοιχεία, την εικόνα ενός διανοούμενου προοδευτικού αλλά και ενεργά ενταγμένου στην κοινωνία.

Δεν εννοώ ότι τέτοιοι άνθρωποι αποκλείεται να κάνουν βίαιες επιλογές. Αυτό όμως που θέλω να πω είναι πως, όταν τις κάνουν, έχουν τους δικούς τους λόγους, τη δική τους ιδεολογική συγκρότηση και πολύ πιθανώς μια ιδιαίτερη μεθοδικότητα, που τους κάνει πιο αποτελεσματικούς και επίφοβους για τους αντιπάλους τους. Αυτό το πολιτικό και όχι απλώς αστυνομικό δεδομένο είναι μια διάσταση του ζητήματος που φαίνεται να διαφεύγει από τη σημερινή κυβέρνηση και γενικότερα από την πολιτική, οικονομική και μιντιακή εξουσία της χώρας μας.

Σήμερα το πολιτικό ψεύδος, η νομιμοποιημένη ανηθικότητα και η κοινωνική αναλγησία έχουν καταστεί κοινός τόπος για τη συμπεριφορά των κρατούντων. Στην απέναντι όχθη, η ομολογημένη ανεργία φτάνει το 30% των νέων και στην πραγματικότητα είναι πολύ μεγαλύτερη, αν συνυπολογίσουμε όλες και όλους που συντηρούνται από τις οικογένειές τους, για να συνεχίσουν διάφορες μεταπτυχιακές και άλλες σπουδές. Σπουδές χωρίς προοπτική, σε μια χώρα και σε μια Ευρωπαϊκή Ενωση χωρίς ελπίδα, με πνευματικό, οικονομικό και πολιτικό έλλειμμα.

Η απάντηση εκείνων που μας κυβερνούν στα προβλήματα αυτά είναι άλλοτε η υποκριτική συμπόνια και άλλοτε ο όλο και πιο απροσχημάτιστος κυνισμός. Μέσα στην κρίση που την έχουν βαφτίσει «νέα πρόκληση», οι βασικοί υπαίτιοι δεν πρόκειται και πάλι να πληρώσουν. Αυτό όμως που μάλλον δεν γίνεται κατανοητό είναι ότι αυτό το παιχνίδι έχει μια πολύ κοντινή ημερομηνία λήξης.

Μια χώρα χωρίς ελπίδα κινδυνεύει να γνωρίσει ακόμη έναν σπαραγμό, που θα είναι ο χειρότερος από όλους όσοι προηγήθηκαν. Και αυτό που δηλώνουν όσα ήρθαν στο φως με τον θάνατο του Λάμπρου Φούντα είναι μάλλον ότι, αν η ελληνική κοινωνία δεν δώσει άμεσα πειστικές απαντήσεις, κινδυνεύει να βρει απέναντί της και αυτούς που θα είχε την τάση να αποκαλέσει «τα δικά της παιδιά» και θα είναι οι τρομερότεροι αντίπαλοι.