Η κυρία Ελλάδα

Από το Μανιφέστο

Του Θεόδωρου Ε. Παντούλα

Τα χρόνια των μεταλυκειακών μου σπουδών έκανα παρέα με αρκετούς φοιτητές κυπριακής καταγωγής. Κολλάγαμε στου Ζωγράφου, κυρίως, αφίσες ή διαδηλώναμε στο κέντρο των Αθηνών ότι «τα σύνορά μας είναι στην Κερύνεια». Οι συμπολίτες μας όμως είχαν άλλες έγνοιες. Οι πιο ευγενείς κουνούσαν την κεφαλή τους, αλλά δεν σπάνιζαν κι εκείνοι που «επιδοκίμαζαν» τις δραστηριότητές μας με τις ορθάνοιχτες παλάμες τους.

Η Αναστασία από τη Λευκωσία σπούδαζε στην Φιλοσοφική σχολή Αθηνών. Ασχολούνταν ερασιτεχνικά και με την φωτογραφία. Ένα Πάσχα μου υποσχέθηκε ότι θα φέρει φωτογραφίες από τα «φυλακισμένα μνήματα». Κράτησε την υπόσχεσή της. Πήγα να τις πάρω από το σπίτι της. Δεν ήταν μόνη της. Ήταν μαζί της και μια θεία της που θα έμενε για λίγες ημέρες στην Αθήνα. «Ελλάδα», μου συστήθηκε η θεία της, σαν να είχε το πιο κοινό όνομα στον κόσμο.

Η κυρία Ελλάδα ήταν μια σπουδαία κυρία – αλλά αυτό θα το καταλάβαινα λίγο αργότερα. Εκείνο το βράδυ με δεξιώθηκε με κυπριακούς μεζέδες και κυπριακά κρασιά, αλλά απέφευγε όχι μόνο να μιλήσει αλλά έστω να με κοιτάξει κάθε φορά που ενθουσιαζόμουν με τις δράσεις που σχεδιάζαμε με την Αναστασία. Με καληνύχτισε και με προσκάλεσε στην Λευκωσία.

Μετά από λίγες μέρες είπα χαριτολογώντας στον Παύλο, κύπριο πρόσφυγα, συμφοιτητή και φίλο, ότι γνώρισα αυτοπροσώπως την Ελλάδα αλλά αυτή δεν ενθουσιάστηκε από την συντυχιά μας. Ο Παύλος, ένα παιδόπουλο, που αγαπούσε την Ελλάδα όπως κανένας Ελλαδίτης ποτέ δεν την αγάπησε, με αποπήρε. «Τι λαλείς με ρε καλαμαρά. Άμα ήξερες ποιαν Ελλάδα εγνώρισες θα ήσουν ακόμη ορθός».

Μετά έμαθα από τον λαλίστατο φίλο μου ότι η λιγομίλητη κυρία Ελλάδα, έχασε εθελοντικά ότι είχε και δεν είχε – ανθρώπους και τιμαλφή – στους αγώνες της μικρής και της μεγάλης πατρίδας.

Η κυρία Ελλάδα, τελικώς, δεν είχε καμιά σχέση με την δική μου Ελλάδα. Ήταν πράγματι μια κυρία.

Δεν πήγα στην Κύπρο και της το χρωστάω. Ελπίζω να ζει και να με δεξιωθεί όπως μόνο οι γενναιόδωροι άνθρωποι γνωρίζουν.

Μέχρι όμως να ξανανταμώσουμε θέλω να της ζητήσω συγγνώμη για τη δική μου Ελλάδα.

Εφ. «Σφήνα», 26.02.10