«Χρήσιμοι ηλίθιοι»

Από Τα Νέα

Του Ι.Κ. Πρετεντέρη

Μιάμιση ώρα μιλούσε την Κυριακή το βράδυ στη γαλλική τηλεόραση ο Νικολά Σαρκοζί. Όταν η κουβέντα έφτασε στην ανταγωνιστικότητα, ο άνθρωπος είπε πολύ φυσιολογικά ότι το ζήτημα δεν είναι να κοπούν οι μισθοί – το αντίθετο! Το πρόβλημα, είπε, είναι οι εισφορές.

Ανέφερε μάλιστα το εξής παράδειγμα. Στη Γερμανία, ένας μισθός τεσσάρων χιλιάδων ευρώ επιβαρύνεται με εισφορές 840 ευρώ. Στη Γαλλία, σύμφωνα με τον Σαρκοζί, οι εισφορές σε αντίστοιχο μισθό είναι διπλάσιες!


Είναι προφανές ότι δεν μπορεί να υπάρξει ανταγωνισμός όταν επί ίσων μεγεθών οι επιβαρύνσεις είναι δύο φορές μεγαλύτερες.


Ο Σαρκοζί δεν υποστήριξε καμία σοφία. Είναι περίεργο, όμως, γιατί ζητούν από την Ελλάδα να εφαρμόσει τη συνταγή και να υπηρετήσει τη λογική που οι ίδιοι μετά βδελυγμίας απορρίπτουν στη χώρα τους. Θα μπορούσα να βρω πολλούς λόγους.

● Την επιμονή των Γερμανών σε μια τιμωρητική διαδικασία που ξεκινάει από την πεποίθηση ότι «οι Έλληνες ζουν καλύτερα από όσο αξίζουν».

● Τον δογματισμό του ΔΝΤ που θεωρεί πως είτε στην Ελλάδα βρίσκεται είτε στην Ακτή του Ελεφαντοστού, η λύση είναι να κοπούν οι μισθοί και να «αποπληθωριστεί» η οικονομία.

● Την ιδεοληψία του Όλι Ρεν που περιφέρει «το πρόβλημα» του 13ου και 14ου μισθού από την πρώτη μέρα που πάτησε στην Ελλάδα – μα τι ιδέα κι αυτή, να αναθέσουν την ευρωπαϊκή οικονομία σε έναν Φινλανδό ακραίο νεοφιλελεύθερο!

● Την κουτοπονηριά διαφόρων επιχειρηματικών κύκλων στην Ελλάδα που νομίζουν ότι βρήκαν την ευκαιρία να μειώσουν το μισθολογικό κόστος βάζοντας την τρόικα να κάνει τη βρώμικη δουλειά εις βάρος των εργαζομένων.

Θα σταθώ όμως και σε μια άλλη κατηγορία συμπολιτών μας, τους (κατά τον Λένιν) «χρήσιμους ηλίθιους». Αυτούς δηλαδή που εξέλαβαν το Μνημόνιο ως ένα σχέδιο μεταρρύθμισης της ελληνικής κοινωνίας και το υποστήριξαν ως μια χρήσιμη, αν όχι αναγκαία προσπάθεια εξορθολογισμού της.

Αυτοί οι «χρήσιμοι ηλίθιοι» δεν κατάλαβαν ότι το Μνημόνιο δεν είχε καμία τέτοια φιλοδοξία. Ότι δεν ήταν ορθολογισμός αλλά δογματισμός. Ότι έθετε ανέφικτους στόχους, ότι υιοθετούσε μια αντιφατική λογική και ότι προωθούσε αναίτιες συγκρούσεις.

Και ότι τελικώς θα οδηγούσε, αργά ή γρήγορα, στο σημερινό αδιέξοδο: όλο και μεγαλύτερες απαιτήσεις για όλο και μικρότερα αποτελέσματα.

Όχι επειδή η Ελλάδα δεν είχε προβλήματα ούτε επειδή δεν χρειαζόταν μεταρρυθμίσεις. Αλλά επειδή δεν είχε τα συγκεκριμένα προβλήματα ούτε χρειαζόταν τις συγκεκριμένες μεταρρυθμίσεις που οι άλλοι αποφάσισαν για λογαριασμό της.

Αποτέλεσμα; Δύο χρόνια πηγαινοερχόμαστε για τις άδειες των φορτηγών ή των ταξί, αλλά ούτε που ασχολήθηκε κανείς με την άδεια λειτουργίας μιας επιχείρησης!