Από το XrimaNews
Του Πάνου Παναγιώτου*
Πριν από 89 χρόνια, το 1922, η γερμανική Κεντρική Τράπεζα ξεκίνησε να «παράγει» πακτωλούς χρημάτων για να δώσει ώθηση στην «παγωμένη» γερμανική οικονομία. Η οικονομία δεν «έπαιρνε μπρος» και η Κεντρική Τράπεζα παρήγαγε ακόμη περισσότερο χρήμα και πάλι χωρίς αποτέλεσμα. Ξαφνικά, αντί να αρχίσει να καλπάζει η ανάπτυξη, απογειώθηκε ο πληθωρισμός με αποτέλεσμα την υποτίμηση του μάρκου στα 2 δισ. μάρκα έναντι 1 δολαρίου, όταν μερικά χρόνια νωρίτερα η ισοτιμία ήταν 4,2 μάρκα προς 1 δολάριο.
Μέχρι τα τέλη του 1923, προκειμένου να αγοραστεί ένα δολάριο χρειάζονταν 4,2 τρισ. μάρκα και μέχρι τις αρχές του 1930 το χρήμα που κυκλοφορούσε στη γερμανική αγορά είχε αυξηθεί κατά τρισεκατομμύρια φορές. Δυστυχώς η παραγωγή χρήματος δεν βοήθησε τελικά τη Γερμανία να αναπτυχθεί.
Μετά την απώλεια του ελέγχου της οικονομίας από την κυβέρνηση ακολούθησε η απώλεια του νομισματικού ελέγχου και η δυνατότητα εξασφάλισης της σταθερότητας των τιμών από τη γερμανική Κεντρική Τράπεζα.
Περίπου 90 χρόνια αργότερα μία άλλη Κεντρική Τράπεζα, η Ευρωπαϊκή, φαίνεται να έχει χάσει τον έλεγχο της νομισματικής πολιτικής της Ευρωζώνης αδυνατώντας να σταθεροποιήσει το κόστος χρηματοδότησης των κρατών και των εταιρειών τους και αποτυγχάνοντας να αποτρέψει την απόκλιση του ύψους αυτού του κόστους χρηματοδότησης μεταξύ των 17 μελών της Ε.Ε.
Η χρηματοπιστωτική και νομισματική πίεση έχει γίνει τόσο μεγάλη εντός της Ε.Ε., που οι τράπεζες και τα ιδρύματα αδυνατούν, πλέον, να δανειστούν σε οποιοδήποτε άλλο νόμισμα από το ευρώ και ιδιαίτερα σε δολάριο. Η κατάσταση έγινε τόσο δραματική, που σύμφωνα με κάποιες πληροφορίες (CNBC) μεγάλες τράπεζες έχουν φτάσει στα όρια της κατάρρευσής τους.
Μέσα σε αυτό το σκηνικό του τρόμου μία ομάδα Κεντρικών Τραπεζών ανακοίνωσε τη συντονισμένη δράση τους ώστε να αποκαταστήσουν τη δυνατότητα δανεισμού των τραπεζών μειώνοντας παράλληλα το κόστος του μέσω μηχανισμών που επιτρέπουν στις τράπεζες να δανειστούν σε δολάριο (ή γεν, στερλίνα κ.λπ.), με την ΕΚΤ να λαμβάνει κεφάλαια από τις υπόλοιπες Κεντρικές Τράπεζες.
Και ενώ ακούγεται εντυπωσιακό να μιλούμε για συλλογική παρέμβαση, στην πραγματικότητα η κύρια δράση έρχεται από την αμερικανική Κεντρική Τράπεζα (FED), η οποία και καλύπτει τη ζήτηση σε δολάριο.
Με το να κάνει η FED ευκολότερο των δανεισμό δολαρίων από τις ευρωπαϊκές τράπεζες και να αυξήσει τη ρευστότητα στο τραπεζικό σύστημα θα παράσχει μια βραχυπρόθεσμη ανακούφιση, αλλά δεν θα διορθώσει κανένα πρόβλημα ούτε στη χρηματιστηριακή ούτε στην πραγματική οικονομία.
Τώρα οι ευρωπαϊκές τράπεζες θα δανείζονται δολάρια με χαμηλότερο κόστος από ό,τι οι αμερικανικές τράπεζες, αλλά το φθηνότερο και περισσότερο χρήμα δεν θα βρει τον δρόμο του προς την πραγματική οικονομία ούτε θα μεταφραστεί σε δάνεια προς τους ιδιώτες και τις επιχειρήσεις, ενώ αργά αλλά σταθερά θα αυξηθεί ο κίνδυνος πληθωριστικών πιέσεων όχι στον βραχυπρόθεσμο αλλά στον μακροπρόθεσμο ορίζοντα.
Η παρέμβαση αυτή από τη FED και τις υπόλοιπες Κεντρικές Τράπεζες (Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, Τράπεζα της Αγγλίας, κεντρικές τράπεζες του Καναδά, της Ιαπωνίας και της Ελβετίας) επιβεβαιώνει την αποτυχία των πολιτικών να αντιμετωπίσουν την ευρωπαϊκή κρίση και πιστοποιεί την κλιμάκωσή της και το γεγονός πως έχει, πλέον, μετατραπεί επισήμως και σε τραπεζική.
Παρόμοια παρέμβαση έγινε από τις μεγαλύτερες Κεντρικές Τράπεζες και το 2007, αλλά αυτό δεν απέτρεψε το κραχ και την ύφεση που ακολούθησαν. Αν οι πολιτικοί δεν προχωρήσουν στις ενέργειες εκείνες που θα οδηγήσουν άμεσα στην αποκλιμάκωση της κρίσης και στον περιορισμό της εξάπλωσής της, τότε ό,τι και αν κάνουν οι Κεντρικές Τράπεζες δεν θα αποδειχτεί τίποτε περισσότερο από ασπιρίνη σε βαριά νοσούντα ασθενή.
* Επικεφαλής χρηματιστηριακός τεχνικός αναλυτής XrimaNews.gr, GSTA Ltd, WTAEC Ltd
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου