«Ελληνική λογιστική» στο κούρεμα

Από τους Financial Times (via Euro2day)

Του Lex

Πόσοι τρόποι «κουρέματος» υπάρχουν; Πολλοί – ειδικά όταν πρόκειται για ελληνικά ομόλογα. Μέχρι στιγμής οι τράπεζες χρησιμοποιούν ποικίλες μεθόδους για να αποτιμήσουν ένα συγκεκριμένο γεγονός. Αυτό είναι ανόητο. Μπορεί να παραμένει άγνωστο το πόσες τελικώς θα είναι οι ζημίες για τους κατόχους ελληνικών κρατικών ομολόγων, αλλά θα πρέπει σίγουρα να υπάρξει μια και μόνη μέθοδος για να προσδιοριστούν. Κατά βάση οι περισσότεροι χρησιμοποιούν τρεις από τις τέσσερις διαθέσιμες μεθόδους.


1. Η πρώτη μέθοδος, την οποία υιοθετούν οι περισσότερες ευρωπαϊκές τράπεζες, καταγράφει τα διαπραγματεύσιμα ενεργητικά σε τιμές αγοράς (επίπονο) και απομειώνει το 21% της αξίας των υπολοίπων ομολόγων τα οποία εμπίπτουν στο PSI (private sector exchange, η ιδιωτική συμμετοχή) του δεύτερου πακέτου διάσωσης.


2. Η δεύτερη μέθοδος, την οποία χρησιμοποιεί η BNP Paribas, «κουρεύει» τα διαπραγματεύσιμα ομόλογα κατά 21% και επιχειρεί να επανεκτιμήσει τα ενεργητικά που δεν περιλαμβάνονται στα «διαπραγματεύσιμα βιβλία». Χρησιμοποιεί επίσης τη ρήτρα των «έκτακτων περιστάσεων» στους λογιστικούς κανόνες, ώστε να προστατεύσει όλα τα πορτογαλικά, ιρλανδικά και εναπομένοντα ελληνικά ομόλογα από την αποτίμηση σε τιμές αγορές.

3. Μια τρίτη μέθοδος, την οποία χρησιμοποιεί η Royal Bank of Scotland, απομειώνει την αξία όλων των επηρεαζόμενων ελληνικών ομολόγων κατά 50% – κοντά στον συντελεστή της αγοράς – και δημιουργεί ένα «κλειστό βαζάκι» που δυνητικά θα προσφέρει στην ίδια την RBS μια τόνωση ύψους 275 εκατ. στερλινών στη συνέχεια του έτους, εάν επαληθευτεί το «κούρεμα» 21%.

Το να προσδιοριστεί η σωστή μέθοδος είναι ζωτικής σημασίας, καθώς μια πολύ «βαριά» μέθοδος μπορεί να υποχρεώσει τις τράπεζες να αντλήσουν κεφάλαια που δεν είναι απαραίτητα και συνακόλουθα να αυξήσει τον πανικό. Επίσης θα δημιουργηθεί «δεδικασμένο» για την αντιμετώπιση πιθανών απομειώσεων σε πορτογαλικά ή άλλα κρατικά ομόλογα.

Αν τα συνοψίσουμε όλα αυτά, η πρώτη μέθοδος ακούγεται η πλέον λογική. Το πιο σημαντικό είναι, όμως, οι επόπτες να υποχρεώσουν τις τράπεζες να ακολουθήσουν μια συγκεκριμένη μέθοδο. Για να γίνει αυτό, οι τέσσερις μεγάλοι ελεγκτικοί (audit) οίκοι πρέπει να συμφωνήσουν σε μια μέθοδο και να την εφαρμόσουν για όλους τους πελάτες τους.

Είναι δυνατόν ο ίδιος ελεγκτικός οίκος να μπορεί να χρησιμοποιεί έναν συγκεκριμένο κανόνα σε συμφωνία με έναν πελάτη, όταν δεν υπάρχει συγκεκριμένο τίμημα στην αγορά, αλλά το να επιτρέπει σε άλλον πελάτη να συνεχίζει να αναφέρεται σε ανύπαρκτα τιμήματα δεν είναι δυνατόν.