ΜΜΕ: μια μεγάλη σιωπηλή «σφαγή» εργαζομένων

Από το Inprecor

Της Mafalda και του Αλέξη Γιέρμα

Μια καταιγίδα που σοβούσε εδώ και πολύ καιρό, σαρώνει τους τελευταίους μήνες με εντυπωσιακούς ρυθμούς, τον χώρο των ΜΜΕ. Μια καταιγίδα που περνά «στα σιωπηλά». Μια καταιγίδα για την οποία το μεγαλύτερο μέρος της κοινής γνώμης δεν έχει ενημερωθεί, αλλά, και όταν αυτό έχει συμβεί, δεν έχει φανεί να συγκινείται.

Δικαιολογημένη, έως ένα βαθμό, η αδιαφορία ή ακόμη και η χαιρεκακία με την οποία οι περισσότεροι συμπολίτες μας αντιδρούν απέναντι στην πρωτοφανή επίθεση που δέχονται από την εργοδοσία όλοι οι κλάδοι εργαζομένων στον ευρύτερο χώρο των εντύπων και ηλεκτρονικών μέσων μαζικής ενημέρωσης. Είναι δικαιολογημένη η αντίδραση αυτή γιατί, επί πολλά χρόνια, το αναγνωστικό, ραδιοφωνικό και τηλεοπτικό κοινό «βομβαρδιζόταν» από την εικόνα

● περί «εύρωστων» παντοδύναμων ΜΜΕ,

● περί δημοσιογράφων με παχυλές αμοιβές και με πολλαπλές θέσεις εργασίας,

● περί εύκολου κέρδους λόγω της τηλεοπτικής αναγνωρισιμότητας,

● περί συμπορευόμενων με την εκάστοτε εξουσία δημοσιογραφικών αστέρων (κάτι που συνεχίζεται απροκάλυπτα και τους τελευταίους μήνες από όλους τους αυτοχριζόμενους αναλυτές των πάντων, οι οποίοι υπερθεματίζουν για τα μέτρα ισοπέδωσης της χώρας και του λαού της κινδυνολογώντας και σπέρνοντας τρόμο και πανικό).

Πρόκειται για μια εικόνα διανθισμένη, ιδιαίτερα όσον αφορά στην τηλεόραση, από φαντασμαγορικά και ιδιαιτέρως σπάταλα δήθεν ψυχαγωγικά προϊόντα, που στερούνταν οποιουδήποτε σοβαρού περιεχομένου πέραν της αποβλακωτικής χαύνωσης. Δεν είναι τυχαίο ότι, από την εμφάνιση της ιδιωτικής τηλεόρασης και του ιδιωτικού ραδιοφώνου, πολλαπλασιάστηκαν εντυπωσιακά οι ιδιωτικές σχολές δημοσιογραφίας, καθώς ο χώρος των ΜΜΕ φάνταζε σαν «η κότα με τα χρυσά αυγά» όπου ο καθένας μπορούσε να εξασφαλίσει άφθονο χρήμα και κύρος.

Η εικόνα αυτή δεν είναι ψεύτικη. 


● Ναι, τα ΜΜΕ αποτελούσαν και αποτελούν το απαύγασμα της διαπλοκής συμφερόντων με την εξουσία. 


● Ναι, τα ΜΜΕ χρησιμοποιήθηκαν από τους ιδιοκτήτες τους ως εργαλείο άσκησης πίεσης μέσα από τη δυνατότητά τους να «διαμορφώνουν - χειραγωγούν - αποχαυνώνουν την κοινή γνώμη», προκειμένου να «κλείσουν» επικερδείς συμφωνίες, λόγου χάρη για δημόσια έργα (ο νοών νοείτο).

● Ναι, είναι επίσης αλήθεια ότι τα περισσότερα ΜΜΕ δεν ήταν, πολλές φορές, κερδοφόρα, αλλά οι ιδιοκτήτες τους εξασφάλισαν αμύθητα ποσά από τα «έργα» που ανέλαβαν χάρη σε αυτά. Ποσά που σε μεγάλο βαθμό δεν επέστρεψαν ως επενδύσεις στα ΜΜΕ.


Η αλήθεια πίσω από τα... «φώτα»

Υπάρχει, όμως, και μια άλλη πλευρά αυτής της εικόνας. Η πλευρά της πραγματικότητας που εδώ και χρόνια, και πολύ περισσότερο τον τελευταίο καιρό, βιώνουν οι χιλιάδες εργαζόμενοι στα ΜΜΕ, τεχνικοί όλων των ειδικοτήτων (γραφίστες, ηχολήπτες, εικονολήπτες, τυπογράφοι κ.λπ.), διοικητικοί υπάλληλοι, φωτορεπόρτερ, δημοσιογράφοι.

Όλοι αυτοί, δηλαδή, που ουδέποτε αμείβονταν με παχυλούς μισθούς, αν και εργάζονταν νυχθημερόν, που ουδέποτε εξαργύρωσαν την επαφή τους με τα κέντρα εξουσίας, αν και συχνά είχαν την ευκαιρία να το κάνουν, που ουδέποτε δέχτηκαν να παραπληροφορήσουν ή συνειδητά να χειραγωγήσουν το κοινό τους, που ουδέποτε εμφανίστηκαν ως φερέφωνα των συμφερόντων των εργοδοτών τους.

Πρόκειται για τους χιλιάδες εκείνους ανθρώπους που ουδείς τους αναγνωρίζει στον δρόμο, ουδείς ή έστω πολύ λίγοι γνωρίζουν το όνομά τους και οι οποίοι υπήρξαν και παραμένουν απλώς εργαζόμενοι σε έναν εξαιρετικά σκληρό ανταγωνιστικό χώρο με εξοντωτικούς ρυθμούς, χωρίς ωράρια και με μεγάλη εργασιακή ανασφάλεια, παλεύοντας, όπως όλοι οι άλλοι εργαζόμενοι, για το μεροκάματο και την αξιοπρέπειά τους.

Η πρωτοφανής λαίλαπα που πλήττει το χώρο των ΜΜΕ έχει στόχο αυτούς τους ανθρώπους και όχι φυσικά τα αποκαλούμενα «μεγάλα ονόματα». Άλλωστε είναι προφανές ότι, όταν π.χ. γίνεται λόγος για περικοπές μισθών ή για ατομικές συμβάσεις ή για ακόμη και για απολύσεις, άλλο αντίκτυπο έχει αυτό στους λεγόμενους «μεγαλοδημοσιογράφους» (που έχουν τον ρόλο τους στη διατήρηση και στην κολακεία της καθεστηκυίας τάξης πραγμάτων) ή στις, παντός είδους, tv περσόνες που αμείβονται με χιλιάδες ευρώ το μήνα και άλλο αντίκτυπο έχουν στον απλό εργαζόμενο στα ΜΜΕ, που συχνά ο μισθός του μετά από 15 χρόνια δουλειάς δεν ξεπερνά τα 1.500 ευρώ – για να μην αναφερθούμε στις ορδές όσων εργάζονται με μπλοκάκι ή με «μαύρα» χωρίς να έχουν καν πλήρη δικαιώματα ασφάλισης και συνταξιοδότησης.

Αυτοί οι χιλιάδες ανώνυμοι εργαζόμενοι στον «φωτεινό» χώρο των ΜΜΕ είναι, πλέον, καθημερινά αντιμέτωποι με μαζικές απολύσεις, με την απροκάλυπτη καταπάτηση των συλλογικών συμβάσεων, με σοβαρές περικοπές μισθών. Και, όπως γίνεται και με πολλά άλλα «καυτά» θέματα, η πραγματικότητα αυτή δεν αποτελεί «είδηση» για τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης, στα οποία εργάζονται και από τα οποία εξοβελίζονται, σήμερα, εν ριπή οφθαλμού.

Και αν οι ιδιοκτήτες έχουν κάθε λόγο να μην ενημερώνουν στα δελτία ειδήσεών τους για το πόσους εργαζομένους απέλυσαν, γονάτισαν, ισοπέδωσαν το τελευταίο 24ωρο, θεωρητικώς οι εμπλεκόμενες συνδικαλιστικές ενώσεις θα έπρεπε να έχουν κάνει τον κόσμο να «βουήξει», κάτι όμως που δεν έχει γίνει, για τους ίδιους ακριβώς λόγους που δεν γίνεται σε συνολικότερο επίπεδο.

Η συνέχεια του κειμένου εδώ