Η «κασέτα» της υποδούλωσης (Παπακωνσταντίνου σπίκινγκ)

Από topontiki.gr (Το σκίτσο του Πάνου δημοσιεύθηκε στο Ποντίκι 15.12.2010)

Από το Μαρικάκι

Τι μας είπε ο Γιώργος Παπακωνσταντίνου κατά την εξπρές διαδικασία συζήτησης και ψήφισης του «κατεπείγοντος» πολυνομοσχεδίου για «τη στήριξη της ελληνικής οικονομίας» στη Βουλή; Με τα πολλά κιλά ύφος που διαθέτει, και όπως αρμόζει άλλωστε σε έναν επιτηρούμενο υπάλληλο της τρόικας, που νομοθετεί μεταφράζοντας από το μάνιουαλ, μας είπε:

● Ότι η κυβέρνηση νομοθετεί «με τη νομιμοποίηση που της δίνει η ψήφος στις τελευταίες εκλογές, με την ψήφο εμπιστοσύνης που έχει λάβει από την ελληνική Βουλή». Από τότε έχει τρέξει πολύ νερό στ’ αυλάκι, κι αρχίζει και μοιάζει με αίμα...

● Ότι η κυβέρνηση «κρίνεται προφανώς στις επόμενες εκλογές με βάση το τι παρέλαβε και τι παρέδωσε». Ενάμιση χρόνο μετά, με τη χώρα διαλυμένη, η κασέτα ξαναπαίζει το «παραλάβαμε χάος». Και θα παραδώσουμε κόλαση. Γιατί το χάος δεν μαζεύεται κι εύκολα...

● Μας διαφώτισε για το «Πρώτα ο Πολίτης». Πρώτος απ' το τέλος: η κυβέρνηση, είπε, κρίνεται καθημερινά «από τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης, από τους ίδιους τους βουλευτές της, κρίνεται προφανώς από τους πολίτες». Με αυτή τη σειρά.

Μέσα στην αλαζονεία του ήταν υπογείως ειλικρινής. Η κυβέρνηση νομοθετεί «με μοναδικό της γνώμονα» όχι το δημόσιο συμφέρον και το συμφέρον της χώρας γενικά, αλλά «το δημόσιο συμφέρον και το συμφέρον της χώρας όπως το αντιλαμβάνεται και το ερμηνεύει». Σε μετάφραση «όπως μας βολεύει». Εμάς τους νεοφώτιστους του νεοφιλελεύθερου δόγματος της ιδιωτικοποίησης του... σύμπαντος.

Ξανάπαιξε την κασέτα «αν δεν πηγαίναμε στο μνημόνιο δεν θα είχαμε να καταβάλουμε μισθούς και συντάξεις». Τους μισθούς και τις συντάξεις που κοντεύουν να εξαφανίσουν και σε λίγο χάρη στο μνημόνιο ίσως να μην χρειάζεται να πληρώνουν...

Αλλά η παραπάνω κασέτα, από την αρχή της υπογραφής του μνημονίου και της δανειακής σύμβασης, έχει Α και Β πλευρά. Επανήλθε, λοιπόν, στα πίσω - μπρος του καλοκαιριού, όταν το τρίο Παπανδρέου - Παπακωνσταντίνου - Λοβέρδος κατάλαβε, κατά τις πρώτες επισκέψεις των επιτηρητών στα υπουργεία, ότι οι κυβερνητικοί εκπέμπουν την εικόνα υπαλληλίσκου και κλητήρα και το γύρισαν στο «μόνοι μας αποφασίσαμε τις αλλαγές γιατί είναι για το καλό της χώρας».

Είπε λοιπόν την Τρίτη ότι εν πάση περιπτώσει, ρε παιδιά, υπάρχει και μια αξιολόγηση, η οποία όμως αξιολόγηση αφορά το «κατά πόσο προχωράμε σε μια σειρά από μεγάλες τομές και αλλαγές, που από μόνοι μας θα έπρεπε να είχαμε επιχειρήσει εδώ και χρόνια και δεν τολμούσαμε να το κάνουμε. Ευτυχώς σήμερα αυτές οι μεγάλες τομές αλλά και οι αλλαγές συμβαίνουν» (βλ. «το μνημόνιο είναι ευλογία»).

Σε μετάφραση, φέραμε το ΔΝΤ όχι γιατί είναι μονόδρομος, αλλά γιατί εμείς είμαστε νεοφιλελεύθεροι του θανατά. Γουστάρουμε το αίμα, ρε παιδί μου... Long live the markets!

Και βεβαίως, επειδή την έχουνε χεσμένη τη Βουλή και την κοινωνία, μας πληροφόρησε ότι «αυτή η κυβέρνηση δεν θα απολογηθεί για το γεγονός ότι το 2010 έχει πετύχει τη μεγαλύτερη δημοσιονομική προσαρμογή που έχει γίνει ποτέ στην Ελλάδα και σε οποιαδήποτε άλλη χώρα της Ευρωζώνης». Να βγαίνανε και τα νούμερα χωρίς να πρέπει να αναχωρήσει η κοινωνία για την επουράνιο ζωή...

Δεν θα απολογηθεί, λέει, για τα μέτωπα που άνοιξε (με τις «συντεχνίες» και τους «βολεμένους» εργαζόμενους και ουχί τα «αγγελούδια» τους βιομήχανους), για τις αλλαγές στην αγορά εργασίας και την κατεδάφιση του κοινωνικού κράτους, για την οποία, όπως είπε, εγκαλείται η κυβέρνηση από «εύκολους εργατοπατέρες(!)». Ε όχι, λοιπόν:

«Θεωρούμε πιο σωστό και είμαστε ευχαριστημένοι με το γεγονός ότι υπάρχει απόλυτη ασυδοσία; Εμείς, [ως δύσκολοι εργατοπατέρες] στην πράξη βάζουμε τάξη, δίνοντας τη δυνατότητα να συνάπτονται επιχειρησιακές συμβάσεις, εκεί που δεν υπήρχε καμία απολύτως σύμβαση και ήταν ο εργαζόμενος στο έλεος του εργοδότη του».

Θα αφήσουμε τον εργαζόμενο στην ανασφάλεια και την αβεβαιότητα των εκβιασμών του εργοδότη του; Ε, όχι. Έχουμε την τιμή της ευγενικής χορηγίας των αλυσίδων που θα περάσουν οι εργοδότες στους εργαζόμενους. Για να ξέρουν (οι δεύτεροι) τι τους γίνεται.

Τάξη ήθελε να βάλει και με τη διαγραφή των ληξιπρόθεσμων χρεών, διάταξη την οποία απέσυρε για να επαναφέρει με άλλο νομοσχέδιο, γιατί επιτέλους «δεν μπορεί να είμαστε το μοναδικό κράτος στην Ευρώπη που δεν έχει μία διαδικασία διαγραφής χρεών»! (Αφού είναι διαδικαστικό το θέμα, μήπως να υιοθετούσαμε και μια διαδικασία διαγραφής του δημόσιου χρέους, να τελειώνουμε;).

Προανήγγειλε τη «σοβαρή πολιτική προσλήψεων στο δημόσιο τομέα», νομοθετώντας τον κανόνα «πέντε προς ένα». Πέντε απολύσεις προς μία πρόσληψη;

Πάντως μετά τη «διαβεβαίωση» (του στυλ «αν πάρω κι άλλα μέτρα να πέσει κεραυνός να με κάψει») ότι «δεν θέλουμε, και αυτή η κυβέρνηση δεν πρόκειται να πάει σε απολύσεις στον δημόσιο τομέα», δεν διευκρίνισε περαιτέρω. Τα μάσησε μιλώντας για «αποχωρήσεις». Όχι «απολύσεις», αφού δεν ακούγεται καλά, αλλά ούτε και «μετατάξεις». «Αποχωρήσεις». Μόνοι τους θα «αποχωρήσουν» οι εργαζόμενοι;

Και εννοείται ότι πιπίλισε την καραμέλα των ΔΕΚΟ, των οποίων ο «εξορθολογισμός» δεν γίνεται να μην αγγίξει το κόστος μισθοδοσίας, το οποίο σε πέντε από δαύτες «ξεπερνά τα έσοδα» και σε άλλες έντεκα «η μισθοδοσία είναι το 80% των εσόδων». Πώς φτάσαμε ως εδώ, ποιανού οι ευθύνες και πώς ο «εξορθολογισμός» μπορεί να γίνει με δίκαιο τρόπο για εργαζόμενους που δεν φταίνε για τις επιλογές της κυβέρνησης και των διοικήσεων, τσιμουδιά.

Στα παραπάνω, και σε όσα έχουν προηγηθεί, μια απάντηση δόθηκε κατά τη χθεσινή απεργία. Ίσως η διαδήλωση δεν ήταν πολυπληθέστερη από εκείνη της 5ης Μαΐου, ήταν όμως κατά πολύ πιο οργισμένη και πιο ηχηρή από το μήνυμα των πρόσφατων εκλογών. Και κυρίως έφερε το στίγμα της συνειδητοποίησης ότι εδώ έχουμε να κάνουμε με κάτι που ξεπερνάει τα όρια μιας άδικης πολιτικής λιτότητας, αλλά φτάνει στην εκτροπή από τη δημοκρατία κι επιφέρει την υποδούλωση της κοινωνίας στο «δίκαιο» του εργοδότη και του ΔΝΤ.

Σε κάθε περίπτωση το σίγουρο είναι ότι με μια διαδήλωση δεν κερδίζεται ο πόλεμος. Αντιθέτως είναι φανερό ότι ο πόλεμος αυτός είναι στην αρχή και θα περάσει από πολλά, στάδια, που απαιτούν κάποτε και την ανάδειξη της λύσης, της διεξόδου που ζητά η ίδια η κοινωνία, αλλά και πολλές μάχες που θα απαιτήσουν οργάνωση, συνεννόηση, αλληλεγγύη, αντοχή, αποφασιστικότητα και άκαμπτο ηθικό...