Ολοταχώς στην αγκαλιά των ΗΠΑ

Από τη Ρήξη Δεκεμβρίου

Της Μαρίας Πολυκάρπου

Ένα ακόμη βήμα προς την επίσημη πτώχευση θα γίνει εάν τελικά αποφασιστεί οριστικά η «επιμήκυνση» της αποπληρωμής των δόσεων του δανείου από τον μηχανισμό «στήριξης» της ελληνικής οικονομίας (Ε.Ε. ΕΚΤ, ΔΝΤ). Ακόμη μια φορά η Ευρώπη με το πιστόλι στον κρόταφο – υπό την απειλή δηλαδή της διάσπασης της Ευρωζώνης – αναγκάστηκε να υποχωρήσει στις ασφυκτικές πιέσεις του ΔΝΤ για ένταξη των χρεοκοπημένων χωρών στον «μηχανισμό» στήριξης και «διευκόλυνση» της Ελλάδας.

Στην εξέλιξη αυτή αρχικά αντιδρούσε κυρίως η Γερμανία, όχι μόνο επιθυμώντας την εφαρμογή σιδηράς δημοσιονομικής πειθαρχίας, αλλά και για να μην υποχρεωθεί σε μια ακόμη καθαρή ήττα από το ΔΝΤ, το οποίο έχει ως σταθερή στρατηγική την πίεση προς τη Γερμανία και το ευρώ μέσω της χρεοκοπίας όσο γίνεται περισσότερων χωρών και της ένταξής τους στον «μηχανισμό».

Γιατί; Για έναν απλό λόγο: Το μεγάλο πακέτο «βοήθειας» προς χρεοκοπημένους της Ευρωζώνης, αυτό των 750 δισ. ευρώ, είναι μηδαμινό συγκριτικά με τις πραγματικές ανάγκες και αποτελείται σε μεγάλο μέρος του όχι από ζεστό χρήμα, αλλά από εγγυήσεις. Είναι ένα πακέτο κυρίως πολιτικό.

Η ένταξη και της Ιρλανδίας ανέβασε την ενεργοποίησή του στα 200 δισ. και, αν μπει η Πορτογαλία – η οποία πιέζεται ασφυκτικά με ενδεχόμενο χρηματοπιστωτικής χρεοκοπίας – τότε θα φτάσει ή θα υπερβεί τα 300. Έως εδώ όλα καλά.

Όμως οι ευρωκράτες ήδη δηλώνουν ότι το «πακέτο» τους, αν παραστεί ανάγκη, θα διευρυνθεί. Γιατί; Επειδή, αν προσφύγει και η Ισπανία, με τις θηριώδεις ανάγκες ρευστότητας που θα εμφανίσει, θα τινάξει την μπάνκα στον αέρα. Και σκεφτείτε ότι ήδη οι «αγορές» και οι αναλυτές τους γράφουν και προφέρουν τα ονόματα της Ιταλίας και της... Γαλλίας – η οποία αναγκάστηκε, διά της διάψευσης, να παραδεχτεί ότι υπάρχει πρόβλημα!

Στον πάτο του πηγαδιού

Το παιχνίδι χοντραίνει λοιπόν και η Ελλάδα εξακολουθεί να παραμένει στην πρώτη γραμμή της διεθνούς επικαιρότητας όχι μόνον ως κατ’ εξοχήν προβληματική χώρα ούτε επειδή έχει τα υψηλότερα σπρεντ και ασφάλιστρα έναντι χρεοκοπίας στον κόσμο. Αλλά κυρίως διότι – στα μάτια κυρίως των Γερμανών – αποτελεί τον πολιορκητικό κριό των ΗΠΑ (μέσω ΔΝΤ) στον όλο και πιο άγριο οικονομικό και νομισματικό πόλεμο που έχει ήδη αποτέλεσμα τη διάσπαση της πρώτης γραμμής άμυνας του ευρώ.

Ας μην ξεχνάμε ότι τα κεφάλαια που απαιτούνται στο όνομα του μηχανισμού «στήριξης» δεν μπορούν να βγουν μόνο από τους προϋπολογισμούς των χωρών της ευρωζώνης – χώρια που όσοι πληρώνουν θα μειώνονται συνεχώς κάθε φορά που κάποια χώρα είτε θα μπαίνει στον «μηχανισμό» είτε απλώς θα αρνείται να ρίχνει ευρώ στον πάτο του πηγαδιού. Τα χρήματα αυτά οι Ευρωπαίοι θα πρέπει να τα δανειστούν από τις «αγορές», δηλαδή από τους σημερινούς εκβιαστές που σπρώχνουν την Ευρώπη σε αλλεπάλληλες χρεοκοπίες.

Η σαθρότητα του ίδιου του νομίσματος σε συνθήκες κρίσης, αλλά και η πολιτική ανυπαρξία της Ε.Ε. και της ευρωζώνης, η ευκολία με την οποία η κρίση χρέους την ξετινάζει δίνουν στο ΔΝΤ αλλεπάλληλες νίκες. Μέσα σε λίγες ημέρες:

● Η Ιρλανδία, παρά τις σφοδρές εσωτερικές αντιδράσεις, μπήκε στον «μηχανισμό» εγκαθιστώντας το ΔΝΤ στο έδαφός της.

● Η Γερμανία, υπό τον κίνδυνο να μετακυλιστεί το πρόβλημα του δημοσίου χρέους των προβληματικών χωρών σε ολόκληρη την Ευρώπη, δέχτηκε την «επιμήκυνση» (με άγνωστους ακόμη όρους, που θα ξεκαθαρίσουν τις επόμενες μέρες) των ελληνικών «δόσεων» των 110 δισ.

● Ακόμη η Γερμανία μετρίασε την απειλή για μεγιστοποίηση του κόστους που θα πληρώνουν οι ιδιώτες ομολογιούχοι – αιωνίως προστατευόμενοι του ΔΝΤ – σε περιπτώσεις ελεγχόμενων πτωχεύσεων.

Όχι «αν», αλλά «πότε»

Με άλλα λόγια το ΔΝΤ επελαύνει υποχρεώνοντας ευρωζώνη και Γερμανία να αμυνθούν. Ποιο είναι το πιθανότερο σημείο άμυνας; Η πρόθεση της Γερμανίας να ζητήσει το «μέτρο» της ελεγχόμενης πτώχευσης για τους πλέον προβληματικούς εταίρους της (με συμμετοχή ΔΝΤ και ιδιωτών) να ισχύει από το 2011 και όχι από το 2013. Σημειώστε πως η Αυστρία, θεωρούμενη ως «μακρύ χέρι της Γερμανίας» – δεδομένου ότι για την έγκριση κάθε δόσης του «μηχανισμού» χρειάζεται ομοφωνία – ήδη έχει απειλήσει με μη παροχή μιας από τις επόμενες δόσεις προς την Ελλάδα.

● Διόλου παράξενο για μια χώρα όπως η δική μας, της οποίας τα δεκαετή ομόλογα έχουν χάσει στην αγορά το 30% της αξίας τους και τα τριακονταετή το 50%.

● Διόλου παράξενο για μια χώρα της οποίας τα σπρεντ, ευρισκόμενα στην περιοχή των 900-1.000 μονάδων, έπεσαν μόλις... 25 μετά τον «θρίαμβο» της ελληνικής κυβέρνησης με την «επιμήκυνση». 

● Διόλου παράξενο επομένως το ότι άπαντες περιμένουν όχι το «αν», αλλά το «πότε» η Ελλάδα θα κηρύξει επίσημη πτώχευση.

Αμέρικα, Αμέρικα

Φυσικά όλα αυτά δεν «τρέχουν» απλά ως οικονομική επικαιρότητα. Η παραγωγή πολιτικών συνεπειών είναι κάτι παραπάνω από πλούσια. Μπορεί η εικόνα της κυβέρνησης να είναι τραγική, μπορεί να περνάει προς τα έξω η αίσθηση ότι βρίσκεται σε πλήρη τρικυμία, αλλά οι προσεκτικοί ποτέ δεν ξεχνούν τη στρατηγική επιλογή που υπηρετούσε εξ αρχής η επιλογή της προσφυγής στον διεθνή οικονομικό έλεγχο. Την πλήρη υπαγωγή της Ελλάδας στην κηδεμονία των ΗΠΑ.

Μόλις την Τετάρτη 24.11, ύστερα από την αυστριακή - γερμανική απειλή περί ελεγχόμενης πτώχευσης της Ελλάδας, ο εκπρόσωπος του ΔΝΤ στην τρόικα Πολ Τόμσεν είπε δημοσίως ότι το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο έχει έτοιμο για την Ελλάδα «εναλλακτικό πλάνο» με τη συμφωνία και των Ευρωπαίων, αλλά και της ελληνικής κυβέρνησης.

Την επομένη γράφτηκε στο «Ποντίκι» ότι το ΔΝΤ έχει έτοιμα 50 δισ. ευρώ για να συνάψει μαζί μας ένα νέο δάνειο (και βεβαίως μια νέα δανειακή σύμβαση). Αυτό που λίγοι πρόσεξαν είναι ότι το ποσόν αυτό αντιστοιχεί σε όσα χρήματα θα πρέπει να καταβάλουν οι ευρωπαϊκές χώρες προς την Ελλάδα από τώρα και μέχρι το τέλος της... «στήριξης».

● Μήπως λοιπόν το ΔΝΤ τελικά εξαγοράζει την ευρωπαϊκή συμμετοχή στο πλαίσιο της επιτήρησης της Ελλάδας;

● Μήπως ο Παπακωνσταντίνου, όταν λέει πως ελπίζει ότι «θα έχουμε μεγαλύτερη περίοδο αποπληρωμής από την επόμενη δόση του Μαρτίου», προδιαγράφει το τέλος του σημερινού μοντέλου «στήριξης» και τη μετάβαση σε ένα νέο;

● Μήπως η γερμανική επιμονή για ελεγχόμενες πτωχεύσεις από το 2011 (και όχι από το 2013) απλώς διερμηνεύει την απειλή της Αυστρίας για μη παροχή μιας από τις επόμενες δόσεις των δανεικών;

● Μήπως το σενάριο των δύο ευρώ (σκληρού και μαλακού, βόρειου και νότιου) προϊδεάζει για έξοδο από το ευρώ ή, εναλλακτικά, για τη χρήση από την Ελλάδα ενός υβριδικού νομίσματος;

● Μήπως έχει άδικο ο Παπακωνσταντίνου (ο οποίος λέει πως η επιμήκυνση του δανείου δεν σημαίνει επιμήκυνση και του «Μνημονίου») και δίκιο ο Σκιόπα, ο οποίος ξεκαθαρίζει πως οι σημερινοί δεκαπεντάρηδες ίσως δουν «φως» μετά το 2030 – κι αυτό όχι μετά βεβαιότητος;

● Μήπως ο Αλέκος Παπαδόπουλος, γνωστό φερέφωνο των Μητσοτάκηδων, όταν λέει πως χρειαζόμαστε μια «εθνική συμφωνία, που υπερβαίνει κόμματα και εκλογικές περιόδους, θα ενσωματώνει τα μέτρα του μνημονίου και θα κινείται πέραν αυτού, για ν' αναλάβουν όλοι την ευθύνη τους για το μέλλον της χώρας, και πολύ περισσότερο ο λαός», δεν είναι ένα απλό παπαγαλάκι;

● Μήπως αυτό που πάρα πολλοί φοβόμασταν σε περίπτωση μιας «ριζοσπαστικής» λύσης στο ζήτημα του χρέους όπως η άρνησή του – ότι δηλαδή η Ελλάδα θα περιέλθει υπό την αποκλειστική χειραγώγηση των ΗΠΑ – ήδη δρομολογείται ακριβώς επειδή το χρέος αποτελεί το εργαλείο διάσπασης ή διάλυσης της Ευρώπης και αποστέρησης της Ελλάδας από κάθε πρόσχημα εθνικής κυριαρχίας;

Το Καστελόριζο... δεν υπάρχει

Θα ήταν ευχής έργον αν επιβεβαιωνόταν η εκτίμηση ενός αξιοπρεπούς πασόκου, ο οποίος λέει ότι «μην εκπλαγείτε αν πράγματι κατά την άνοιξη ψάχνουμε ελικόπτερα και φουσκωτά για να φύγουμε από τη χώρα». Ακόμη θα ήταν κάπως ανακουφιστικό αν αποδεικνυόταν αξιόπιστη η εκτίμηση ενός άλλου, επίσης πασόκου, ότι αυτή η κυβέρνηση, σε συνθήκες πτώχευσης, είναι αδύνατον να προχωρήσει τον σχεδιασμό μοιράσματος του Αιγαίου.

Αυτό όμως που προσθέτει ο εν λόγω πασόκος περί κυβερνητικής αδυναμίας δεν αφορά κάποια κοινωνική πίεση, αλλά το ότι ο ελληνικός χάρτης, ύστερα από ένα τέτοιο μοίρασμα, δεν θα περιλαμβάνει... το Καστελόριζο!

Ας μην κοροϊδευόμαστε όμως. Όσο ο ελληνικός λαός δεν δείχνει ικανός να απαιτήσει και να επιβάλει εναλλακτική διέξοδο, αυτό το πολιτικό σύστημα δεν είναι σε θέση να υπερασπιστεί ούτε τη χώρα ούτε τους Έλληνες. Όσο κι αν τα – έμπειρα από κοινωνικές καταστροφές – στελέχη του ΔΝΤ προειδοποιούν για κοινωνική έκρηξη, χωρίς σαφές πολιτικό αίτημα δεν υπάρχει λαϊκή αντίσταση.

Οι θιασώτες του σημερινού χρηματοπιστωτικού συστήματος (του «καπιταλισμού - καζίνο», που λέει κι ο Λαφαζάνης) τρέχουν με χίλια κι εμείς με αραμπά. Κι όπως συμπεραίνει η Καναδέζα Ναόμι Κλάιν, οι επιλογές τους δεν μπορούν να επιβληθούν σε πλαίσιο δημοκρατίας. Όλα τα υπόλοιπα είναι για να συζητάμε και να σκοτώνουμε την ώρα μας...