«Ζητείται ελπίς». Υπάρχει;

Από topontiki.gr (απ' όπου και το φωτογραφικό)

Του Δημήτρη Μυ

Ο προϋπολογισμός του ΔΝΤ ψηφίστηκε. Οι εργασιακές σχέσεις «κινεζοποιούνται». Τα «δεδομένα» ασφαλιστικά - συνταξιοδοτικά δικαιώματα τινάχτηκαν στον αέρα. Η ανεργία «χτυπάει» κόκκινο. Παρ' όλα αυτά υπάρχει ελπίδα να σταματήσει η νεοφιλελεύθερη επέλαση.

Η κυβέρνηση με το ξεκίνημα του νέου χρόνου θα προχωρήσει στη δεύτερη και κρισιμότερη φάση του σχεδίου απορρύθμισης του οικονομικού περιβάλλοντος του τόπου, το οποίο περιλαμβάνει

● το ξεπούλημα δημόσιων επιχειρήσεων

● μακροχρόνιες μισθώσεις αρχαιολογικών χώρων και περιοχών με ιδιαίτερο φυσικό κάλλος, εμπορικό ή τουριστικό ενδιαφέρον,

● ιδιωτικοποίηση βασικών λειτουργιών κρατικής μέριμνας (παιδεία, υγεία, ασφάλεια),

● εκχώρηση εκμετάλλευσης άλλων πλουτοπαραγωγικών πόρων της χώρας.

Σ' αυτό το μεγάλο φαγοπότι οι διακεκριμένες και προνομιούχες θέσεις είναι ήδη πιασμένες από τους πιστωτές. Γι' αυτόν ακριβώς τον λόγο, άλλωστε, στήνονται τέτοιους είδους πανηγύρια. Η νεοφιλελεύθερη λαίλαπα, εκτός από την κυριαρχία της σε ιδεολογικό επίπεδο, έχει πια και μεγάλη εμπειρία στη μεθοδολογία λεηλασίας. Να κάποια χαρακτηριστικά παραδείγματα:

● Χιλή του Πινοσέτ και υπόλοιπες λατινοαμερικάνικες χούντες.

● «Τρίτος δρόμος» προς τον νεοφιλελευθερισμό, προφανώς, του... σοσιαλιστή Μπλερ.

● Μετασοβιετική Ρωσία των ολιγαρχών και λοιπές «απελευθερωμένες» δημοκρατίες της Ανατολικής Ευρώπης.

● Κομμουνιστικό Κόμμα Κίνας... Α.Ε. (Ανώνυμη Εταιρεία).

● Βομβαρδισμοί και διαλύσεις κρατών (Γιουγκοσλαβία, Αφγανιστάν, Ιράκ).

Είναι περιττό να σημειώσουμε ότι, στην προκειμένη (ελληνική) περίπτωση, σ' αυτό το μεγάλο φαγοπότι που οργανώνεται, ακόμη και τα μεγαλύτερα «ντόπια αφεντικά» το περισσότερο που μπορούν να περιμένουν είναι κάποια ψίχουλα, υπολείμματα από τυχόν συνεργασίες τους με του ισχυρούς ξένους παίκτες. Ήδη οι Έλληνες τραπεζίτες για παράδειγμα παρέλαβαν ένα σκληρό μήνυμα - προειδοποίηση από τον οίκο Fitch Ratings, που απειλεί να τους κατατάξει στα «σκουπίδια» του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού συστήματος...

Αρχίζει λοιπόν σιγά - σιγά να γίνεται αντιληπτό ότι η πολιτική που ακολουθεί η κυβέρνηση «διαβάζοντας» κατά γράμμα το βιβλίο οδηγιών του ΔΝΤ τινάζει στον αέρα τις ζωές των εργαζομένων. Ταυτόχρονα υπονομεύει τα συμφέροντα της εγχώριας οικονομικής ελίτ δημιουργώντας μια «λευκή σελίδα» πάνω στην οποία προσκαλούνται να «ζωγραφίσουν» τα παγκόσμια λαμόγια των «αγορών»...

Με άλλα λόγια – και εν συντομία – ολοένα και περίστεροι αρχίζουν να αντιλαμβάνονται ότι η αντίσταση είναι ο μόνος τρόπος για να σταματήσει το ξεπούλημα. Και η αντίσταση γεννά την ελπίδα...

ΥΓ. 1: Είναι περιττό να σημειώσουμε ότι αυτός που – αντιστεκόμενος – δεν έχει πια τίποτε να χάσει είναι ο εργαζόμενος λαός.

ΥΓ. 2: Ο τρόπος με τον οποίο αντιλαμβάνεται τον πατριωτισμό η οικονομική ελίτ (αστική τάξη) του τόπου προφανώς δεν συμπίπτει με την λαϊκή αντίληψη.

ΥΓ. 3: Είναι η εποχή που ορίζει ότι «κάθε κατεργάρης στον πάγκο του» και αντιμέτωπος με τη συνείδηση και την (ιστορική) ευθύνη του...