Η ολιγαρχία στο ποδόσφαιρο

Από Τα Νέα

Του Ρούσσου Βρανά

Το πολυκατάστημα Γουολμάρτ είναι η πιο ξεκάθαρη έκφραση της δυναμικής του καπιταλισμού που καταβροχθίζει τον εαυτό του, που καταβροχθίζει την αγορά μέσα από την αγορά, έγραφε ο Αμερικανός συγγραφέας Φρέντρικ Τζέιμσον στο βιβλίο του «Οι αντοχές της διαλεκτικής». Θα μπορούσε να είχε γράψει το ίδιο και για το ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο. Και για τον τρόπο που η Μάντσεστερ Σίτι, η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, η Τσέλσι του Ρώσου ολιγάρχη Αμπράμοβιτς και οι ισπανικοί κολοσσοί Μπαρτσελόνα και Ρεάλ εξόντωσαν όλες τις άλλες ομάδες και κατέκτησαν την κορυφή της Ευρώπης.


Τα μεγαλύτερα ταλέντα του κόσμου καταλήγουν σε αυτές τις ομάδες. Έτσι ενισχύονται ακόμη περισσότερο. Και θα εξακολουθήσουν να ενισχύονται στο ορατό μέλλον, κυριαρχώντας στα εθνικά πρωταθλήματα και στο Τσάμπιονς Λιγκ, όπου κάθε τελικός του θα είναι δική τους υπόθεση.


Κάπως έτσι είχε ξεκινήσει και η Μίλαν στη δεκαετία του 1990, θυμάται ο αρθρογράφος Πέρσι Ζβομούγια, σαρώνοντας την αγορά και αγοράζοντας κάθε διαθέσιμο παικταρά, όχι πάντα επειδή τον χρειαζόταν αλλά επειδή δεν ήθελε να καταλήξει σε κάποια ανταγωνιστική ομάδα.

«Όσοι θέλουν να διαφωνήσουν με όλα αυτά, σίγουρα θα μου υπενθυμίσουν μερικά πρόσφατα αποτελέσματα», γράφει ο Ζβομούγια στη νοτιοαφρικανική εφημερίδα «Μέιλ & Γκάρντιαν». «Το 1-0 της Λεβάντε επί της Ρεάλ και την ισοπαλία που παραχώρησε η Σίτι στη Φούλαμ. Όμως, αυτές είναι απλώς εξαιρέσεις από τον κανόνα. Αν η Λεβάντε έπαιζε 100 φορές με τη Ρεάλ, θα έχανε τις 99». Έτσι σβήνει εκείνο ακριβώς που έκανε το ποδόσφαιρο τόσο γοητευτικό.

Όσο ακόμη η μπάλα ήταν στρογγυλή, ήταν απρόβλεπτο και ανταγωνιστικό, ένας καθρέφτης παρόμοιος με εκείνον που καθρεφτίζει τα σκαμπανεβάσματα της ζωής. Όμως το χρήμα έχει σήμερα κάνει την μπάλα τετράγωνη. Δεν στροβιλίζεται πια όπως της γουστάρει, δεν ανατρέπει πια ακόμη και τα πιο σίγουρα προγνωστικά με τα αφάνταστα καπρίτσια της. Πλακώνει τα ματς σαν ένα βαρύ πακέτο από εκατομμύρια.

Άραγε έως πότε θα συνεχίζεται αυτό το ολιγοπώλιο στο ποδόσφαιρο; Τα πρώτα σημάδια μιας κάποιας αντίστασης φάνηκαν ήδη στην Ισπανία, όπου οι υπόλοιπες ομάδες της Πριμέρα Ντιβισιόν διαμαρτυρήθηκαν για τη λεόντειο διανομή του 35% των τηλεοπτικών εσόδων στην Ρεάλ και στην Μπαρτσελόνα.

● Πόσο άραγε έχει ενδιαφέρον να παρακολουθεί κανείς μια από αυτές τις πλουσιότερες ομάδες να ρίχνει πεντάρες στις φτωχότερες; Θα πρέπει να είναι σαδιστής και όχι φίλαθλος.

● Τι πρέπει τότε να κάνει ένας φίλαθλος; Να αρχίσει να πηγαίνει στο γήπεδο της γειτονιάς του, όσο και αν είναι ταπεινές οι τοπικές ομάδες, λέει ο Ζβομούγια.

«Βρεθήκατε ποτέ σε ένα άδειο γήπεδο;» ρωτούσε κάποτε ο Ουρουγουανός συγγραφέας Εντουάρντο Γκαλεάνο. «Δοκιμάστε το. Σταθείτε στη μέση του χορταριού και αφουγκραστείτε. Δεν υπάρχει τίποτα ποιο άδειο από ένα άδειο γήπεδο».

Υπάρχει κάτι όμως που είναι χειρότερο ακόμη και από ένα άδειο γήπεδο, διαβεβαιώνει ο Ζβομούγια: «Να παρακολουθείς τις πλουσιότερες ομάδες να ξεσκίζουν τις φτωχότερες. Και εγώ αυτό αρνούμαι να το κάνω».