Μπορεί να αντέξει έτσι το ευρώ;

Από Τα Νέα

Του Ρούσσου Βρανά

«Ώστε η Ιρλανδία μπήκε στον δρόμο της ανάκαμψης», του έλεγε τις προάλλες ένας Γάλλος φίλος του. Και την ίδια ώρα, ο Κέβιν Ο' Ρουρκ, καθηγητής των Οικονομικών στο Δουβλίνο και την Οξφόρδη, σκεφτόταν από μέσα του: μας τα είχαν πει αυτά και το καλοκαίρι του 2010. Η κυβέρνησή μας έχει κάθε κίνητρο να «πουλήσει» καλές ειδήσεις για την Ιρλανδία και η Ευρώπη έχει κάθε κίνητρο να τις «αγοράσει».

Όμως, η αλήθεια είναι διαφορετική. Τα στοιχεία δείχνουν ότι το τελευταίο τρίμηνο σημειώθηκε στη χώρα η μεγαλύτερη ανεργία εδώ και δύο χρόνια.


Τις ίδιες σκέψεις φαίνεται πως έκανε λίγες μέρες αργότερα και ο Ιρλανδός υφυπουργός Οικονομικών Μπράιαν Χέις. Αλλιώς δεν θα δήλωνε πως ο μόνος τρόπος για να υπερψηφιστεί η νέα ευρωπαϊκή συνθήκη που θα δέσει τις χώρες με ακόμη περισσότερη λιτότητα είναι να προηγηθεί μια σημαντική μείωση του ιρλανδικού χρέους.


«Η ιδέα πως θα μπορούσαμε να κάνουμε δημοψήφισμα χωρίς μια τέτοια αναδιάρθρωση δεν θα περπατήσει», δήλωσε στη «Σάντεϊ Μπίζνες Ποστ». Δύο φορές. Δύο φορές μέσα σε δύο χρόνια, οι ευρωκράτες μάς είχαν πουλήσει τη σκληρή λιτότητα που εφάρμοσε η Ιρλανδία ως μία επιτυχημένη ιστορία. Η πρώτη ήταν το 2010. Και η δεύτερη φέτος το φθινόπωρο. Για να διαψευστούν και τις δύο.

Τι δείχνουν όλα αυτά; Πως εκείνοι που με θρησκευτική πίστη υπαγορεύουν αυτές τις πολιτικές, προτιμούν να εθελοτυφλούν μπροστά σε κάθε στοιχείο που αποδεικνύει την αποτυχία τους.

Η τυφλή πίστη έχει ανάγκη από μύθους. Ένας από αυτούς έλεγε πως τα διαρθρωτικά προβλήματα των νοτιοευρωπαϊκών χωρών προκάλεσαν σε αυτές χρόνια εμπορικά ελλείμματα.

Όμως, όπως εξηγεί ο οικονομολόγος Πολ Κρούγκμαν, που εξέτασε τα ελλείμματα της Ελλάδας, της Ιταλίας, της Πορτογαλίας και της Ισπανίας από το 1990, αυτά τα «χρόνια» ελλείμματα είναι μια σχετικά πρόσφατη εξέλιξη: «Εμφανίζονται μόνο μετά την ψευδαίσθηση που δημιούργησε το ευρώ, προκαλώντας τεράστιες ροές από τη Γερμανία προς την περιφέρεια».

Παρ' όλα αυτά, ο Μάριο Μόντι επιμένει να οδηγήσει τη χώρα του στην ίδια έρημο που βρέθηκαν και οι άλλες χώρες. «Αισιοδοξούμε πως οι αγορές θα αντιδράσουν θετικά στις προσπάθειες τις οποίες καταβάλλει η Ιταλία και πως η μείωση του κόστους δανεισμού τους προσεχείς μήνες θα δώσει ώθηση στην οικονομία μας» λέει, μολονότι, όπως αποδείχτηκε στην πράξη, η λιτότητα αυτοαναιρείται από μόνη της.

Τι θα απομείνει λοιπόν από το ευρώ για όσο ακόμη θα συνεχίζονται αυτές οι πολιτικές; Ο αρθρογράφος Μάρτιν Γουλφ φτάνει στο σημείο να γράφει στους «Φαϊνάνσιαλ Τάιμς» αυτά:

«Για να τα πούμε έξω από τα δόντια, το ευρώ θα φτάσει να είναι συνώνυμο της μείωσης μισθών, της εσωτερικής υποτίμησης και των παρατεταμένων οικονομικών υφέσεων. Μπορεί να αντέξει έτσι, όσο και αν είναι το κόστος της διάλυσής του;».

Η απάντηση που δίνει σε αυτό ο Πολ Κρούγκμαν είναι κατηγορηματική: «Όχι».