Πέμπτη 23 Δεκεμβρίου 2010

Αλήτες, ρουφιάνοι, «δημοσιογράφοι»



Από τον Σκακιστή

Αναμφίβολα απλό, περιεκτικό και ακριβές το παραπάνω σύνθημα, υπό μια προϋπόθεση: Αφορά «δημοσιογράφους». Γιατί υπάρχουν και δημοσιογράφοι, εκτός εισαγωγικών. Χρειάζεται ωστόσο προσπάθεια για να έρθει κανείς σε επαφή μαζί τους. Προσπάθεια κατ' αρχήν δική τους, για να αποφύγουν τα «εισαγωγικά» σε ένα σύστημα εξουσίας. Προσπάθεια, κατά δεύτερο λόγο, των αναγνωστών, ακροατών, τηλεθεατών για να αποτιμήσει τον λόγο τους, να πειστεί για την εγκυρότητα και την εντιμότητά τους.

Το «αλήτες ρουφιάνοι δημοσιογράφοι» αποτελεί μια γενίκευση σε βάρος ενός ολόκληρου κλάδου, σε βάρος χιλιάδων έντιμων εργαζομένων στα media. Παρ' όλα αυτά (δηλαδή παρά το γεγονός ότι η πλειοψηφία των ανθρώπων που εργάζονται στα media δεν είναι ούτε αλήτες ούτε ρουφιάνοι) το παράδοξο με αυτήν τη γενίκευση είναι η ακρίβειά της, καθώς η αλητεία και η ρουφιανιά χαρακτηρίζει – όπως διαπιστώνει και συμφωνεί η κοινωνία – τη γενική φυσιογνωμία των ΜΜΕ.

Εξαιρέσεις – προφανώς – υπάρχουν. Το θέμα, όμως, δεν είναι οι εξαιρέσεις, αλλά ο κανόνας, ο οποίος έχει καθορίσει τη γενική εικόνα των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης ως συστήματος χειραγώγησης.

Δεν χρειάζονται βαθιές αναλύσεις για να διαπιστώσει κανείς ότι αυτό το σύστημα (χειραγώγησης) ήταν (και είναι) το μαγικό ραβδί στο χέρι της (οικονομικής - πολιτικής) εξουσίας του τόπου. Συστηματικά καλο-λαδωμένο, το μαγικό ραβδί των media μπορούσε να κατασκευάσει την απαραίτητη εικονική πραγματικότητα (σαν αυτήν της ισχυρής Ελλάδας) για τη διαιώνιση του συστήματος εξουσίας.

Με πιο απλά λόγια τα media αποτελούν βασικά εξαρτήματα του συστήματος της οικονομικής - πολιτικής εξουσίας του τόπου. Υπ' αυτήν την έννοια η κρίση που συνταράσσει την οικονομία και επεκτείνεται ταχύτατα στην πολιτική ζωή της χώρας δεν είναι δυνατόν να μην επηρεάσει τα media, τα βασικά υποστυλώματα του συστήματος.

Το ξέσπασμα της κρίσης απέδειξε ότι τα media, ως μηχανισμός χειραγώγησης, εξαντλούν ταχύτατα τα υπολείμματα του κεφαλαίου της αξιοπιστίας που τους έχουν απομείνει. Χρεοκοπούν, παράλληλα με το πολιτικό μεταπολιτευτικό σύστημα το οποίο – με το αζημίωτο – υπηρέτησαν.

Κάποια πρώτα επιφαινόμενα της χρεοκοπίας (αναξιοπιστίας) του πολιτικού συστήματος και των ΜΜΕ ως μηχανισμού χειραγώγησης είναι ορατά:

● Τα τεράστια ποσοστά αποχής από την εκλογική διαδικασία καταγράφουν εύγλωττα τη δυσπιστία του κόσμου απέναντι στο πολιτικό σύστημα.

● Η ραγδαία πτώση της κυκλοφορίας των εφημερίδων περιγράφει την υποψία (τουλάχιστον) των αναγνωστών για τον ρόλο των εκδοτών και των δημοσιογράφων.

Πολύ περισσότερο από τους αριθμούς των ψηφοφόρων που δεν προσέρχονται στις κάλπες και των αναγνωστών που έχουν σταματήσει να αγοράζουν εφημερίδες κάποια άλλα σημάδια περιγράφουν πιο παραστατικά και έντονα την οργή του κόσμου, όπως διαπιστώνουν καθημερινά πολιτικοί και δημοσιογράφοι οι οποίοι δεν τολμούν να κυκλοφορήσουν στον δρόμο.

Το γιουχάισμα, το γιαούρτωμα και η φάπα αποτελούν πια επαγγελματικό κίνδυνο για τους κατ' επάγγελμα ψεύτες…

Οι μέρες που ζούμε – και ακόμη περισσότερο αυτές που πρόκειται να ζήσουμε – αναγκαστικά οδηγούν τον καθένα από μας μπροστά σε μια θεμελιώδη επιλογή: Εντός ή εκτός εισαγωγικών; «Εντός», σε ένα σύστημα που τρέφεται από τις σάρκες της κοινωνίας; Ή εκτός, μαζί με την κοινωνία; «Εντός», υπηρέτες των υπηρετών του ΔΝΤ, ή εκτός, παρέα με τους συναδέλφους εργαζόμενους; «Εντός» της παγκοσμιοποιημένης νεοδουλοκτητικής κοινωνίας των μονοπωλίων; Ή εκτός, συντροφιά με τους αγώνες και την ιστορία αυτού του τόπου;

● Ο καθένας θα κριθεί τελικά, από τις επιλογές του.

● Οι «δημοσιογράφοι» της χειραγώγησης, της αρπαχτής και των συναλλαγών κάτω από το τραπέζι υπήρχαν, υπάρχουν και πάντα θα υπάρχουν.

● Θα υπάρχουν «μάγκες» με διασυνδέσεις, με καταθέσεις στο εξωτερικό, με βαλίτσες ευρώ, με βίλες και πισίνες, που δουλειά τους είναι οι «δουλειές» κάτω από το τραπέζι και οι διαμεσολαβήσεις.

● Οι παροικούντες την Ιερουσαλήμ γνωρίζουν ιστορίες, γνωρίζουν «δημοσιογράφους», γνωρίζουν τη διαπλοκή τους με πολιτικούς και οικονομικούς παράγοντες. Η κοινωνία στο σύνολό της έχει αρχίσει να αντιλαμβάνεται πώς τα τελευταία 30 χρόνια δημιουργήθηκαν περιουσίες ικανές να θρέψουν τρεις γενιές, πώς φτιάχτηκαν πολιτικά τζάκια…

● Αυτό που ίσως η κοινωνία δεν γνωρίζει είναι ότι πίσω από το πέπλο της διαπλοκής υπάρχουν, ζουν και εργάζονται χιλιάδες δημοσιογράφοι. Με μισθούς πείνας, ανασφάλιστοι, με εργασιακές σχέσεις οι οποίες, όπως και των άλλων εργαζομένων, επιστρέφουν στον μεσαίωνα.

● Ό,τι οδυνηρό συμβαίνει – και θα συμβεί – στους εργαζόμενους στον χώρο των media οφείλεται πρώτα απ’ όλα στο γεγονός ότι ξεχάσαμε (ως εργαζόμενοι) τι ακριβώς είναι το επάγγελμά μας και προς ποιους προσφέρεται το προϊόν της εργασίας μας.

Επιτρέψαμε στους εργοδότες μας να μας μετατρέψουν σε ιμάντες του μηχανισμού εξουσίας και γρανάζια του συστήματος χειραγώγησης της κοινής γνώμης. Δημοσιογραφία, όμως, δεν είναι η χειραγώγηση αλλά η ενημέρωση της κοινωνίας…

● Σε αυτούς τους δύσκολους καιρούς στο χέρι του καθένα είναι είτε να βγάλει τα εισαγωγικά από το επάγγελμά του η να παραμείνει αλήτης, ρουφιάνος, «δημοσιογράφος».


2 σχόλια:

  1. Αν και φοβάμαι ότι ούτε αυτό το σχόλιό μου θα «ανέβει» στο ‘Ανεμογκάστρι’, παρ’ όλα αυτά, θα επισημάνω (για μια ακόμη φορά) το αυτονόητο.
    Λέει ο συντάκτης του κειμένου : «Ο καθένας θα κριθεί τελικά, από τις επιλογές του».
    Λάθος φίλε, αυτό ίσχυε αρκετά χρόνια πριν. Τώρα πέρασε η ώρα. Θέλω να ειπώ ότι ο κάθε ένας εργαζόμενος στο χώρο των ΜΜΕ, έχει ήδη λάβει θέση, έχει προ πολλού κάνει τις επιλογές του. Παραδείγματος χάριν επιλογή έχουν κάνει οι «δημοσιοκάφροι» Πρετεντεροτρεμοπαπαχελάδες (και, δυστυχώς, δεν είναι μικρός αυτός ο εσμός των ξεπουλημένων) και φυσικά επιλογή έχει κάνει και ο Δημοσιογράφος Κύριος Δελαστίκ και μερικοί άλλοι σαν κι’ αυτόν. Και βέβαια την επιλογή τους δεν θα την κάνουν τώρα, ούτε την έκαναν χτες. Την επιλογή τους την είχαν κάνει από τότε που άρχισαν να ασκούν το επάγγελμα Δημοσιογράφος, θέλω να ειπώ ότι είχαν αποφασίσει να γίνουν Δημοσιογράφοι. Σε αντίθεση με τους δημοσιοκάφρους που είχαν αποφασίσει από την πρώτη στιγμή να γίνουν πλούσιοι, πολιτικοί, δημοσιοσχεσίτες, εξουσιαστές τηλεπαπάρες ή όποιο άλλο ευτελές πινάκιο φακής, Πάντως όχι Δημοσιογράφοι.
    Ναι, είναι αλήθεια ότι οι «εφημερίδες» που (κάποτε) ξέραμε, σβήνουν. Μπορεί να ευελπιστούν ότι θα επιβιώσουν. Σήμερα όμως πολλοί συνέλληνες, που θα γίνονται όλο και περισσότεροι, όχι μόνο δεν αγοράζουν φυλλάδες αλλά θαθελαν να φτύσουν (να μην πω τίποτε άλλο) πολλούς δημοσιοκάφρους και εκδότες. Αυτό έλειπε να πληρώνω το μεροκάματο αυτών που με διασύρουν με φτύνουν και βιάζουν κάθε ίχνος αξιοπρέπειάς μου. Οι εφημερίδες λοιπόν θα κλείσουν νομοτελειακά.
    Όμως αυτό δεν μπορεί να ανησυχήσει τον Δημοσιογράφο, που και τη δουλειά του ξέρει και τίμιος είναι (μιας και σέβεται πρώτα απ’ όλα τη δουλειά του άρα και εμένα τον αναγνώστη του). Θα βρει την βιοποριστική του άκρη ο επαγγελματίας Δημοσιογράφος στο χώρο του. Ο χώρος της Δημοσιογραφίας δεν χάθηκε ούτε πρόκειται να χαθεί. Ο χώρος της δημοσιοκαφρίλας χάνεται. Θα αναγκαστεί να περιοριστεί σε φθηνό μπακάλικο αλλά και φτηνή τσόντα, με ή χωρίς εσπρέσο.
    Αυτό δεν είναι καθόλου κακό. Αντίθετα είναι πολύ καλό. Εκτός κι’ αν μας στεναχωρεί το γεγονός ότι οι χατζηπαπάρηδες θα μείνουν ξεβράκωτοι απέναντι στους νοήμονες.
    Και επειδή στις μέρες μας οι δημοσικάφροι ασκούν το τερατούργημα της χυδαίας γκαιμπελίστικης προπαγάνδας που στρέφεται ενάντια στην στοιχειώδη ανθρώπινη αξιοπρέπεια, είναι σωστό επίκαιρο και ΑΛΗΘΕΣ το ΑΛΗΤΕΣ ΡΟΥΦΙΑΝΟΙ «ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΙ» (που Δημοσιογράφοι το έγραψαν και σήκωσαν και τη σχετική αφίσα και μπράβο τους).

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Τα σχόλια δεν λογοκρίνονται, ανώνυμε. Ελάχιστα μέχρι τώρα έχουν κοπεί, κι αυτά μόνο επειδή είναι μηνύσιμα. Το ότι πολλές φορές αργούν για πολλές ώρες δεν σημαίνει ότι κόβονται - εκτός αν έχει γίνει λάθος. Έλεγξέ το πάλι...

    ΑπάντησηΔιαγραφή