Κρίση, ψέματα και ευθύνες

Στην ηλεκτρονική έκδοση της Ναυτεμπορικής δημοσιεύεται μια ενδιαφέρουσα είδηση: Έκθεση της Τράπεζας της Ιρλανδίας καταλογίζει ευθύνες στο οικονομικό επιτελείο της ιρλανδικής κυβέρνησης για την οικονομική κρίση στη χώρα αυτήν, η οποία, ενώ εθεωρείτο μοντέλο οικονομικής ανάπτυξης όλη σχεδόν τη δεκαετία του 2000, σήμερα έχει καταρρεύσει και ο πληθυσμός της καταφεύγει στο έγκλημα, τις αυτοκτονίες και τη μετανάστευση, όπως με... ελαφρότητα σχολίαζαν τον Φεβρουάριο οι μεγάλοι κερδοσκόποι στην περίφημη σύναξη του Μανχάταν.

«Οι δημοσιονομικές και μακροπρόθεσμες οικονομικές πολιτικές της ιρλανδικής κυβέρνησης έως το Σεπτέμβριο του 2008 προκάλεσαν υπερθέρμανση της ιρλανδικής οικονομίας, αλλά και μία μεγάλη κρίση του ιρλανδικού τραπεζικού συστήματος» αναφέρει στην έκθεσή της η Τράπεζα της Ιρλανδίας. Σύμφωνα με την έκθεση αυτήν, οι οικονομικοί χειρισμοί της κυβέρνησης ευθύνονται για την οικονομική κρίση που επακολούθησε και που οδήγησε στην εξαγορά πολλών ιρλανδικών τραπεζών.


Αν θυμάστε, μόλις προ ολίγων ημερών η νέα (δεξιά) κυβέρνηση της Ουγγαρίας καταλόγιζε σοβαρότατες ευθύνες στην προηγούμενη (σοσιαλιστική) όχι μόνο για τα οικονομικά της χάλια, που απειλούν τη χώρα αυτήν με χρεοκοπία παρά τις θεραπείες του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, αλλά και για παραποίηση στοιχείων. Όπως στην Ελλάδα ένα πράγμα...

Με άλλα λόγια δεν είναι μόνο οι κακοί κερδοσκόποι που προκαλούν τα μεγάλα προβλήματα στις οικονομίες, αλλά και η διαχείρισή τους από τις κυβερνήσεις.

● Στην Ελλάδα, για παράδειγμα, καταναλώσαμε μήνες προκειμένου να μας πείσουν οι νυν κυβερνώντες ότι εξεπλάγησαν με τα μεγέθη των ελλειμμάτων που τους άφησε η Ν.Δ. Μέχρι που και ο Προβόπουλος και η Λούκα Κατσέλη παραδέχτηκαν δημοσίως ότι το ΠΑΣΟΚ γνώριζε όσο και οι προκάτοχοί του για τα χάλια της οικονομίας.

● Ύστερα φάγαμε πολύ καιρό προκειμένου να μας πείσουν ότι η κυβέρνηση έδινε μάχη προκειμένου να αποφύγει την προσφυγή στο ΔΝΤ. Μέχρι που βγήκε ο Σαχινίδης και μας είπε κατάμουτρα ότι από τις 5 Οκτωβρίου, την... επομένη των εκλογών, η κυβέρνηση είχε... διαγνώσει πως ο μοναδικός δρόμος που είχε ήταν αυτός του ΔΝΤ.

● Η προσφυγή αυτή επενδύθηκε με το επιχείρημα της ασφάλειας που το Ταμείο θα μας παρείχε έναντι της πτώχευσης. Δεν πέρασε καιρός και ήδη τόσο το ΔΝΤ όσο και η Γερμανία άρχισαν να ψάχνουν τρόπο παράκαμψης της Συνθήκης της Λισσαβώνας (η οποία απαγορεύει τη χρεοκοπία εντός του ευρώ) προκειμένου να μας οδηγήσουν σε ελεγχόμενη πτώχευση και έξοδο από το κοινό ευρωπαϊκό νόμισμα.

● Σαν να μην έφταναν όλα αυτά, η κυβέρνηση συνεχίζει τα χοντροκομμένα ψέματα επιχειρώντας να μας πείσει ότι διαπραγματεύεται σκληρά και δίνει ομηρικές μάχες προκειμένου να αποφύγει τα πολύ σκληρά μέτρα στο ασφαλιστικό. Μέχρι που αποδεικνύεται ότι οι μάχες είναι περί όνου σκιάς: είτε επί μέτρων τα οποία ποτέ δεν πρότειναν οι επιτηρητές είτε επί άλλων τα οποία είναι συμφωνημένα και ψηφισμένα ήδη από τη Βουλή μέσω του περίφημου Μνημονίου που υπεγράφη με τους επιτηρητές μας.

Εν τω μεταξύ η χώρα οδεύει πλησίστια προς την πλήρη καταστροφή υπό τους παιάνες της κάθαρσης και της διαλεύκανσης των σκανδάλων, ενώ το πολιτικό σύστημα έχει περάσει στη φάση της κατάρρευσης, με τα κόμματα να διασπώνται το ένα μετά το άλλο (πρώτα η Ν.Δ. και ύστερα ο ΣΥΝ) και τα κομμάτια τους να αναζητούν την τελευταία γραμμή άμυνας και επιβίωσής τους σε... «καθαρά» ιδεολογικά και πολιτικά σχήματα, χωρίς όμως να είναι σαφές πόσα και ποια απ' αυτά θα αποδειχτούν βιώσιμα την επόμενη περίοδο...

Τώρα, αν κάποιος πιστεύει ότι για όλα αυτά τα ψέματα και τους αδιανόητους χειρισμούς που έφεραν τη χώρα σε τέτοιο χάλι δεν θα αναζητηθούν ευθύνες, μόνο και μόνο επειδή η κυβέρνηση έχει ενδυθεί τη λεοντή του... τιμωρού για τα σκάνδαλα των προηγούμενων, είναι οικτρά γελασμένος...