Shoot me, ρε μαλάκα!

Από τη Ρήξη, 5.6.2010

Του Θανάση Τζιούμπα

(Ημερολόγιο καταστρώματος, από το πλοίο Ελεύθερη Μεσόγειος, όταν οι κουκίδες των σκοπεύτρων λέιζερ γέμισαν τα σώματα όσων βρίσκονταν στη γέφυρα και τα πηδάλια)

Για να κατασταλάξουν οι εντυπώσεις χρειάζεται χρόνος, χρειάζεται πρώτα απ’ όλα να σταματήσει να κουνάει η στεριά. Σκόρπιες εικόνες, λοιπόν, το νήμα της συνέχειας θα το κλώσουμε μετά.

Εν αρχή ην ο λόγος, αυτός που μας έκανε να μπαρκάρουμε για Γάζα. Κι ο λόγος αυτός δεν ήταν άλλος από την ίδια τη γραμματική της αντίστασης που οι ελεύθεροι πολιορκημένοι της στενής αυτής γης δίδαξαν στον κόσμο.

● Ο λόγος ήταν τα αναπηρικά καροτσάκια για αυτούς που οι βόμβες των σιωνιστών τους έκλεψαν τα πόδια, για να κουρσέψουνε μετά και μηχανικά πόδια που τους έστελνε η διεθνής αλληλεγγύη.

● Ο λόγος ήταν οι μνήμες σε μια περιοχή όπου η κοινή ιστορική μοίρα χύτευσε ακατάλυτους δεσμούς, τέτοιους που καμία μικρόψυχη και ευκαιριακή κυβερνητική μυωπία δεν μπορούσε να καταργήσει. Ο αγώνας που δώσαμε ήταν αγώνας ενάντια στην αδικία, αλλά και αγώνας να βοηθήσουμε αυτούς τους τόσο κοντινούς μας συγγενείς.

Ένα μπουλούκι που έγινε πλήρωμα, έγινε ομάδα βρίσκοντας τρόπο να διαχειριστεί πολιτικές διαφορές και προβλήματα επιβίωσης στον στενό χώρο ενός καραβιού. Οι Ισραηλινοί αντιμετώπισαν κάτι που δεν το είχαν σχεδιάσει, μια ντριμ τιμ που εκκολάφθηκε στη θάλασσα και τη στεριά.

Βραδιές στις γέφυρες των πλοίων και στους χάρτες, όπου οι ελπίδες γίνονταν γραμμές και νούμερα: πορεία 130 μοίρες, 180, 120. Παιχνιδιάρες αλκυόνες στα ξάρτια. Ατέλειωτες αναμονές έξω από την Κύπρο, όπου η ηλιθιότητα και οι δεσμεύσεις μιας «αριστερής» προεδρίας κινδύνεψαν να στείλουν τουρκικό (ή, ακόμα χειρότερα, ελληνικό) πλοίο στην κατεχόμενη Αμμόχωστο.

Η αίσθηση της νηοπομπής, της «Φλοτίλα», στα νυχτωμένα νερά της Μεσογείου, τα φώτα των καραβιών σε σφιχτό σχηματισμό, κάτι σαν φάλαγγα πολεμιστών με μόνο όπλο την απόφασή τους και τα ίδια τους τα κορμιά.

Το έγκλημα αγαπάει τη νύχτα, δεν αντέχει το φως. Οι πειρατές χτύπησαν νύχτα.

Σε καθηλώνει πιο πολύ αυτό που βλέπεις κι όχι αυτό που υφίστασαι ο ίδιος... Σαν φίδια τα ισραηλινά φουσκωτά να περικυκλώνουν το «Μαβί Μαρμαρά» και τη δική μας «Σφενδόνη». Μαύρα ελικόπτερα σε έναν μαύρο ουρανό, λάμψεις, κρότοι, πυροβολισμοί. Αυτό που κανείς δεν περίμενε, την επίθεση στα επιβατικά, την είδαμε μπροστά μας.

Μαντέψαμε την στιγμή εκείνη τη μάχη που γινόταν, αντιληφθήκαμε την ηρωική αντίσταση των ομάδων περιφρούρησης του «Μαβί Μαρμαρά», ακούσαμε τα τελευταία μηνύματα των καραβιών, νιώσαμε την ανατριχίλα στη φράση «ρίχνουν στον κόσμο».

Ακούσαμε ένα - ένα τα τουρκικά φορτηγά και το Τσάλεντζερ να πέφτουν. Η αγωνία μεταμορφώθηκε σε αποφασιστικότητα, η «Ελεύθερη Μεσόγειος» θα συνέχιζε όσο ήταν ακόμη ελεύθερη. Πορεία προς τον προορισμό με τις μηχανές στα όριά τους.

Με το πρώτο φως ήρθε η σειρά μας, τα όρνεα χρειάζονταν επιδόρπιο για να χορτάσουν. Ένα περιπολικό άρχισε τους κύκλους στρέφοντας επάνω μας τα όπλα του. Προειδοποιήσεις. Ο Βαγγέλης με την ντουντούκα να επικαλείται μια διεθνή νομιμότητα που το Ισραήλ γράφει στα παλιά του τα παπούτσια με τη διεθνή ένοχη σιωπή.

«Είναι ένα ελληνικό πλοίο, δεν παίρνουμε από εσάς οδηγίες, περιμένουμε οδηγίες από το ελληνικό κέντρο επιχειρήσεων». Οι οδηγίες, αναμενόμενο, δεν έφτασαν ποτέ. Τρία φουσκωτά έρχονται από πίσω και πλευρίζουν, γάντζοι, κουκουλοφόροι κάνουν ρεσάλτο αφήνοντας κομμάτια από τη στολή τους στο συρματόπλεγμα που έζωνε το πλοίο.

Οι κινήσεις τους αμήχανες, φοβισμένα κι επικίνδυνα παιδιά με όπλα που σκοτώνουν, μάλλον ο μύθος για τον ακατανίκητο ισραηλινό κομάντο πρέπει να αναθεωρηθεί. Η παθητική, δεδομένων των συνθηκών, αντίσταση τελειώνει όταν κάποιοι από μας βρίσκονται δεμένοι ή χτυπημένοι από τα φορητά όπλα ηλεκτροσόκ. Η «Ελεύθερη Μεσόγειος», κουρσεμένη και με τους ανθρώπους στοιβαγμένους στο κατάστρωμα, πορεύεται προς το Άσντοτ.

Θα ακολουθήσει το λιντσάρισμα από τους ένστολους τραμπούκους που μας περίμεναν εκεί, ο εγκλεισμός στις φυλακές της Μπιρσίμπα, οι μέρες και οι νύχτες που η ανθρώπινη αξιοπρέπεια έπρεπε να αναμετρηθεί με τους δεσμοφύλακες, τις απειλές και τον ψυχολογικό πόλεμο που δεχτήκαμε για να αποσπάσουν την υπογραφή μας και να μας ξεφορτωθούν.

Τελικά, παρά τη συνεχή πίεση (και κακοποίηση) που μας συνόδεψε μέχρι που το αεροπλάνο σηκώθηκε στον ουρανό, δεν πήραν αυτό που ήθελαν.

Μια χούφτα ανθρώπων αποφασισμένων να κινηθούν με τη γεωστρατηγική της δικαιοσύνης και της αλληλεγγύης ήταν η πεταλούδα που πέταξε πάνω από τα νερά της Μεσογείου για να αναδιατάξει τον «ρεαλισμό» της γεωστρατηγικής τής δύναμης των προστατών και της αδυναμίας των υποταγμένων.

Η φλοτίλα κέρδισε, ο αποκλεισμός ράγισε με έναν τρόπο που ίσως να είναι πιο αποφασιστικός από κάποιους τόνους ανθρωπιστικής βοήθειας: απονομιμοποιήθηκε στα μάτια της διεθνούς κοινότητας, όλοι λίγο ώς πολύ κατάλαβαν ότι οι καιροί έχουν αλλάξει, ότι αυτό που συνέβαινε τόσα χρόνια με απίστευτο αριθμό θυμάτων του παλαιστινιακού λαού έπρεπε να σταματήσει, καθώς οι θύτες επέκτειναν το μακελειό και σε διεθνείς αποστολές και σημαίες. Κι ακόμα πιο πολύ οι στρατοκράτες του Τελ Αβίβ θα είναι αναπότρεπτα μόνοι στα σχέδιά τους για ευρύτερη ανάφλεξη της περιοχής.

Μένει ακόμη να πάρουμε πίσω όσα επιχείρησαν να λεηλατήσουν, όταν και τα έξι πλοία παραδώσουν το φορτίο τους στους νόμιμους αποδέκτες του, τον λαό της Γάζας.

Σ’ εμένα μένει μια εικόνα: αυτή των μικρών παιδιών του σχολικού λεωφορείου στο αεροδρόμιο Μπεν Γκουριόν, όπου βρισκόμασταν κυκλωμένοι από τους φονιάδες σαν σε μια μικρή φυλακή δίχως τοίχους, αυτά τα μάτια και τα χέρια των παιδιών της μεγάλης φυλακής που λέγεται Ισραήλ να μας χαρίζουν το βλέμμα και το σήμα της παλαιστινιακής νίκης, που θα είναι και νίκη της δικαιοσύνης.

Αυτά, μαζί με την πιο ακριβή αγκαλιά στο αεροδρόμιο της Ελευσίνας, είναι αυτό που δίνει δύναμη σε όλους να τελειώσουμε αυτό που αρχίσαμε, να φτάσουμε σε μια Γάζα που βοηθήσαμε κι εμείς στη λευτεριά της.