Ο τρόμος και η γελοιότητα

Από topontiki.gr

Του Σταύρου Χριστακόπουλου

Το τρομοκρατικό χτύπημα μέσα στο υπουργείο της αστυνομίας – και μάλιστα με νεκρό υπασπιστή του υπουργού και διάχυτη μέχρι στιγμής την εντύπωση ότι ίσως στόχος να ήταν ο ίδιος ο Χρυσοχοΐδης – αλλάζει τη συζήτηση όπως την ξέραμε έως τώρα και νέα δεδομένα έρχονται να συμπληρώσουν τη θολή εικόνα του πολιτικού συστήματος και των παρενεργειών της κρίσης που συγκλονίζει τη χώρα.

Ως προς την ίδια την τρομοκρατία, ένα φαινόμενο που επιβιώνει συνεχώς από τη μεταπολίτευση μέχρι τώρα, είναι προφανές ότι, παρά τους πρόσφατους πανηγυρισμούς του υπουργείου και της ΕΛ.ΑΣ., παραμένει ζωντανή και μάλιστα με συνεχή «αναβάθμιση» στόχων.


Όμως το σοβαρό δεν είναι ούτε οι συνεχείς διαψεύσεις του «πανηγυρισμού» των διωκτικών και πολιτικών αρχών ούτε τα αστυνομικού τύπου και ενδιαφέροντος ερωτήματα για τη φύση και την ταυτότητα των εναπομεινασών ένοπλων ομάδων. Αντιθέτως πρωτεύουσα σημασία έχει το ότι η δράση τους παράγει όλο και περισσότερα αιματηρά επεισόδια, όλο και περισσότερα θύματα, ακόμη και άσχετα με τον αρχικό «στόχο», όπως π.χ. στην περίπτωση της αφγανικής οικογένειας στα Πατήσια – και με ανοιχτά τα ερωτήματα για τη χθεσινή δολοφονία του υπασπιστή Βασιλάκη.

Η δε «αναβάθμιση» μέσων και στόχων δημιουργεί ανησυχία για το ενδεχόμενο περαιτέρω τυφλής κλιμάκωσης. Κάτι μυρίζει... Ιταλία!

Εκεί η κορύφωση της δράσης των Ερυθρών Ταξιαρχιών, με κατάληξη τη δολοφονία του Μόρο, αποτέλεσε το κύκνειο άσμα της οργάνωσης. Από την άλλη αποτέλεσε το σημείο εκκίνησης για μια συνολική απαξίωση των πολιτικών δυνάμεων.

● Η Αριστερά «χρεώθηκε» σε μεγάλο βαθμό την τρομοκρατία, μπήκε σε μια πολύχρονη κρίση και εντέλει κατακερματίστηκε.

● Η κεντροαριστερά συν τω χρόνω διαλύθηκε λόγω και του μεγάλου σκανδάλου της εμπλοκής με τη μαφία.

● Την ανασύνθεση της Δεξιάς αλλά και ολόκληρου του πολιτικού συστήματος ανέλαβε εν τέλει ο Μπερλουσκόνι, σε μια – ιδεολογική, πολιτική, οικονομική και κοινωνική – συμμαχία με νεοφασίστες και λεφτάδες αυτονομιστές.

Σήμερα στην Ελλάδα – όχι όμως με την τρομοκρατία, αλλά με το... ΔΝΤ σε ρόλο καταλύτη – βλέπουμε όλες τις παραδοσιακές πολιτικές δυνάμεις πλην ΚΚΕ να συνταράσσονται από μια διαλυτική κρίση ταυτότητας, την οποία θα δούμε πολύ πιο αναλυτικά σε επόμενα κείμενα.

Ενώ όμως πορευόμαστε στον δρόμο της ιταλοποίησης, λείπει ο βασικότερος παράγοντας, ο καταλύτης αυτής της διαδικασίας: ένας Έλληνας Μπερλουσκόνι. Ευτυχώς μέχρι σήμερα κάθε απόπειρα δημιουργίας ενός τέτοιου παράγοντα, για μια σειρά σοβαρούς λόγους, έχει καταλήξει σε καρικατούρα ή γελοιοποίηση του κάθε φορά υποψήφιου «σωτήρα». Τίποτε όμως δεν έχει ακόμη αποκρυσταλλωθεί. Αντιθέτως το παιχνίδι τώρα ανοίγει...