Τι χημικά θέλουμε;

Από την Καθημερινή

Της Μαριάννας Τζιαντζή

Κάποτε πολλές τηλεοπτικές συζητήσεις περιστρέφονταν γύρω από το ερώτημα «τι αστυνομία θέλουμε;» Χθες και προχθές, τα πιο συχνά ερωτήματα στα πάνελ ήταν «πόσα χημικά θέλουμε;» ή «έγινε ή δεν έγινε αλόγιστη χρήση χημικών στο κέντρο της Αθήνας;» Τα «ληγμένα» χημικά είναι ξεθυμασμένα ή πιο τοξικά από τα «κανονικά»; Είναι ή δεν είναι καρκινογόνα τα δακρυγόνα; Από ποια απόσταση από τον ανθρώπινο στόχο πρέπει να εκτοξεύονται; Απαντήσεις δεν δόθηκαν, όμως το γεγονός ότι γύρω στους 500 ανθρώπους προχθές χρειάστηκαν ιατρική φροντίδα δείχνει ότι η Τετάρτη δεν ήταν μια συνηθισμένη μέρα ταραχών.


Πολλοί έχουν παρατηρήσει ότι οι περισσότεροι ιστότοποι απλώς αναπαράγουν κείμενα που έχουν ήδη δημοσιευθεί ή φιλοξενούν βίντεο παρμένα από τα κανάλια. Ωστόσο, σε όλες τις πρωινές ενημερωτικές εκπομπές της Πέμπτης προβλήθηκαν ερασιτεχνικά βίντεο, που αρχικά είδαν το φως σε ιστοσελίδες ή στο twitter, και δείχνουν κάποιες όχι και τόσο κολακευτικές όψεις της δράσης αστυνομικών. Πρέπει όμως να σημειώσουμε ότι πολλοί δημοσιογράφοι της τηλεόρασης και του ραδιοφώνου δεν έκαναν ρεπορτάζ από τα μπαλκόνια των ξενοδοχείων, αλλά εργάστηκαν πάρα πολλές ώρες όρθιοι μες στην αντάρα.

Άφθονες οι συζητήσεις για προβοκάτορες, παρακρατικούς και κουκουλοφόρους. Κάτι δεν πάει καλά, είτε με την τηλεόραση είτε με τη ζωή. Κάποτε το ρεπορτάζ αγοράς μιλούσε για τα καταστήματα όπου μπορούσε να βρει κανείς ευκαιρίες. Τώρα τα ρεπορτάζ αγοράς ήταν για τους Πακιστανούς στην περιοχή του Συντάγματος που πουλούσαν εμφιαλωμένο νερό, γυαλιά κολύμβησης και απλές βαμβακερές μάσκες (2 ευρώ εκάστη).

Τη θέση του ελληνικού εμπορικού δαιμόνιου πήρε το ασιατικό! Μαθαίνουμε επίσης ότι οι full face αντιασφυξιογόνες μάσκες με φίλτρο στοιχίζουν 30 ευρώ και πάνω. Σε λίγο θα εμφανιστούν τηλεοπτικές διαφημίσεις με προσφορές: στις δύο μάσκες η τρίτη δωρεάν, όπως συμβαίνει και με τις πίτσες…

Σαν να ’χουν περάσει αιώνες από τη δεκαετία του ’80, όταν ο Νίκος Πορτοκάλογλου τραγουδούσε: «Χούντα δεν θυμάμαι μα ούτε ελευθερία / της μεταπολίτευσης καημένη γενιά / άχρωμα όλα και λειψά...» Ποιες εικόνες, τηλεοπτικές ή από πρώτο χέρι, θα χαραχτούν στη μνήμη της γενιάς που σήμερα ενηλικιώνεται (όχι μόνο βιολογικά, αλλά και πολιτικά);

● Οι αγορεύσεις των βουλευτών ή η σιδερόφραχτη Βουλή;

● Η πολεμική χορογραφία των δικύκλων των ομάδων ΔΙΑΣ και ΔΕΛΤΑ ή ο πετροπόλεμος και οι φωτιές;

● O οικείος αστυνομικός της γειτονιάς ή οι αστυνομικοί που χυμούν σε σουβλατζίδικα, καφετέριες και μανάβικα;

● O γιατρός ο φοροφυγάς ή ο γιατρός που μοιράζεται τα ίδια χημικά και δακρυγόνα με τους ασθενείς του σε μια σκηνή στην πλατεία ή στον σταθμό του μετρό;

● Η ανθρωπιστική επιχείρηση διάσωσης κάποιων εγκλωβισμένων με στειλιάρια από τους Προστάτες του Πολίτη;

Η πόλη ασφυκτιά, η δημοκρατία βαριανασαίνει.