Μικρές ανεπαίσθητες δικτατορίες

Από Τα Νέα

Του Ρούσσου Βρανά

Και στην Ισπανία εκατοντάδες πάνοπλοι αστυνομικοί εκκαθάρισαν χθες τους «Αγανακτισμένους» που είχαν καταλάβει την κεντρικότερη πλατεία της Βαρκελώνης. Με ελαστικές σφαίρες και κλομπ και με τη συνδρομή των απαραίτητων προβοκατόρων, το ίδιο είχαν κάνει και τον περασμένο μήνα, αφήνοντας πίσω τους 87 τραυματισμένους διαδηλωτές. Η ελπίδα των απλών, καθημερινών και φιλήσυχων ανθρώπων πως η έξαρση της βίας που στις μέρες μας βλέπουν ολοένα και πιο συχνά μπροστά τους είναι απλώς κάτι συγκυριακό και προσωρινό δεν είναι παρά μια αυταπάτη.


Ας θυμηθούμε λοιπόν πάλι έναν που πριν από δύο χρόνια είχε διαλύσει αυτήν την αυταπάτη, ομολογώντας ότι η βία δεν είναι μια παρενέργεια αλλά μια στρατηγική επιλογή του συστήματος.


Σε συνέντευξή του σε τρεις εφημερίδες, ο Φραντσέσκο Κοσίγκα, πρώην υπουργός Εσωτερικών και πρώην πρόεδρος της Ιταλίας, συμβούλευε τον τότε υπουργό Εσωτερικών της χώρας του πώς έπρεπε να αντιμετωπίσει τις φοιτητικές διαδηλώσεις:

«Έπρεπε να κάνει ό,τι είχα κάνει όταν ήμουν υπουργός Εσωτερικών. Να αποσύρει τις αστυνομικές δυνάμεις από τους δρόμους και τα πανεπιστήμια, να διεισδύσει στο κίνημα με προβοκάτορες έτοιμους για όλα και να αφήσει για καμιά δεκαριά μέρες τους διαδηλωτές να καταστρέφουν τα μαγαζιά και να καίνε τα αυτοκίνητα και τις πόλεις».

Αυτή είναι η στρατηγική τής έντασης: αφήστε την οργή και τη βία να κορυφωθούν, ώσπου να προκαλέσουν την αγανάκτηση των φιλήσυχων ανθρώπων. Έτσι θα νομιμοποιηθεί στα μάτια τους η έκρηξη της αστυνομικής βίας για τη συντριβή των διαδηλωτών και θα αποθαρρυνθεί κάθε μελλοντική αμφισβήτηση των κυβερνητικών πολιτικών. Και αυτή είναι η αποθέωση της εξουσίας: όταν ασκεί το εξαιρετικό δικαίωμά της να αναστέλλει την ίδια τη νομιμότητα.

Γιατί όμως είναι οι κυβερνήσεις υποχρεωμένες να την αναστέλλουν; Επειδή ολοένα και περισσότεροι απλοί και καθημερινοί άνθρωποι καταλήγουν στη διαπίστωση πως πίσω από τα επιφαινόμενα μιας δημοκρατικής κοινοβουλευτικής αντιπροσώπευσης, οι συλλογικές τύχες δεν καθορίζονται πια από τις εθνικές κυβερνήσεις ή τα εθνικά κοινοβούλια.

Την εκτροπή αυτή απεργάζεται σήμερα η ολιγαρχία του χρήματος, που έχει επικρατήσει παντού επικαλούμενη μια «κατάσταση έκτακτης ανάγκης» προκειμένου να ανατρέψει τη συνταγματική τάξη των χωρών και να δεσμεύσει τους λαούς τους σε πολυετή λιτότητα με πρόσχημα τα χρέη τους:

● με γκρίζες ζώνες πάνω στον χάρτη με τα δημοκρατικά και συνταγματικά δικαιώματα,

● με ανεπαίσθητες δικτατορίες,

● με καταστάσεις έκτακτης ανάγκης, όπως θα τις έλεγε ο πολιτικός φιλόσοφος Τζόρτζιο Αγκάμπεν,

● με μικρές καθημερινές εκτροπές από τη νομιμότητα, που για την επιβολή τους αρκεί η αόριστη επίκληση κάποιας ανωτέρας βίας, μόνο και μόνο για να πείθεται ο λαός να υποβάλλεται σε νέες θυσίες.

Επειδή μονάχα μια κατάσταση έκτακτης ανάγκης θα μπορούσε να κάμψει τον κοινό νου, ώστε να αποδεχτεί αδιαμαρτύρητα κάτι που υπό φυσιολογικές συνθήκες θα το θεωρούσε απαράδεκτο.

Όσο πιο άδικη γίνεται μια οικονομική και κοινωνική πολιτική τόσο πιο ασύμβατη γίνεται με τη νομιμότητα του δημοκρατικού συστήματος.