Η κρίση είναι του ευρώ

Από Τα Νέα

Του Ρούσσου Βρανά

Η οικονομική κρίση αλλάζει συνεχώς ονόματα: ελληνική, ιρλανδική, πορτογαλική. Και οι ευρωπαϊκές ηγεσίες διστάζουν να προφέρουν το πραγματικό όνομά της. Μόνο το γερμανικό περιοδικό «Σπίγκελ» αναφερόταν πρόσφατα στις «ανώφελες προσπάθειες να σωθεί το ευρώ». Οι περιφερειακές χώρες του ευρώ υποβαθμίζονται η μία μετά την άλλη από τους οίκους αξιολόγησης στην κατηγορία των «σκουπιδιών» – τώρα πάλι η Πορτογαλία – αλλά η μπόχα δεν φαίνεται να φτάνει μέχρι τα ρουθούνια των ευρωπαϊκών ηγεσιών.


Όλα δείχνουν ότι θα εξακολουθήσουν να αντιμετωπίζουν την κρίση του ευρώ με μία από τα ίδια: με λιτότητα, υφεσιακές πολιτικές, ξεπουλήματα εθνικών περιουσιών, λιμένων, αεροδρομίων, οδικών και σιδηροδρομικών δικτύων, γαιών και δημόσιων επιχειρήσεων. Με όλα δηλαδή εκείνα τα μέτρα που απομακρύνουν κάθε προοπτική να αναστηθούν ποτέ οι οικονομίες των περιφερειακών χωρών της ευρωζώνης που έχουν σωριαστεί καθημαγμένες.

Καθεμιά κρίση ξεχωριστά είναι πορτογαλική, ελληνική, ιρλανδική, αλλά όλες μαζί συναποτελούν την κρίση του ευρώ. Χωρίς αυτό, καθεμιά χώρα θα μπορούσε να αναζητήσει τη δική της διέξοδο από την κρίση. Μέσα σε αυτό, κάτι τέτοιο είναι σχεδόν ακατόρθωτο χωρίς βαριές απώλειες. Όμως για πόσο ακόμη μπορεί να συνεχιστεί αυτή η κατάσταση; Η καγκελάριος Μέρκελ διαβεβαιώνει πως η ευρωζώνη θα υπερασπιστεί το νόμισμά της πάση θυσία.

Όμως, όπως επισημαίνει το «Σπίγκελ», δεν διαθέτει πια την απαιτούμενη αξιοπιστία για να κάνει τέτοιες διαβεβαιώσεις: επειδή «αποφεύγει να παραδεχτεί, τόσο στον εαυτό της όσο και στο κοινό, πως αυτές οι προσπάθειες διάσωσης θα κρατήσουν πολύ περισσότερο από όσο είχε υπολογιστεί αρχικά και θα καταλήξουν να είναι πολύ πιο δαπανηρές». Και επειδή δεν θέλει «να εξηγήσει στους ψηφοφόρους της ότι τα δισεκατομμύρια ευρώ που δίνει, δεν είναι δωρεές στους οκνηρούς Νοτιοευρωπαίους, αλλά κάτι σαν ασφάλιστρο για τη γερμανική οικονομική ευημερία».

Η γαλλική εφημερίδα «Λεζ - Εκό» έγραφε πως όλα αυτά τα προγράμματα «διάσωσης των χωρών» δεν είναι στην πραγματικότητα παρά «μια γιγάντια επιχείρηση μεταφοράς των απωλειών του τραπεζικού συστήματος στην κοινωνία» και μια μεταβίβασή τους «από τους τραπεζίτες στους φορολογουμένους».

Όταν πια οι γερμανικές και οι άλλες μεγάλες τράπεζες θα έχουν ξεφορτωθεί τα τοξικά ομόλογα των περιφερειακών χωρών, τότε και μόνο τότε o ευρωπυρήνας θα τις οδηγήσει σε ελεγχόμενη χρεοκοπία, πάλι με βαριές συνέπειες για τους λαούς τους. Επειδή αυτοί οι λαοί θα έχουν χρεοκοπήσει δύο φορές: μία με τα απάνθρωπα και πνιγηρά μέτρα λιτότητας που ήδη υφίστανται μετά την εκδήλωση της κρίσης και άλλη μία με τις βαριές απώλειες που θα υποστούν από την ελεγχόμενη χρεοκοπία.

Η απειλή κήρυξης μιας άτακτης χρεοκοπίας μοιάζει με την απειλή χρήσης βίας: θα μπορούσε να αποδειχτεί πολύ πιο αποτελεσματική από την υλοποίησή της, όπως συνήθως συμβαίνει με την απειλή χρήσης βίας. Όμως δεν θα μπορούσε κανείς να περιμένει μια τέτοια απειλή από ηγέτες που βάζουν το χρέος προς τους τραπεζίτες υπεράνω του χρέους τους προς τους πολίτες τους.