Από τη Ρήξη, Φεβρουάριος 2010
Διάφοροι ψευδοαριστεροί «επαναστάτες» συντάσσονταν με το ΠΑΣΟΚ του Γιωργάκη για δύο βασικά λόγους. Ο πρώτος – ο βασικός και ουσιώδης – ήταν και είναι ο εθνομηδενισμός του, ότι δηλαδή προωθεί τον νεο-οθωμανισμό, την υποταγή της Ελλάδας στους Αγγλοαμερικανούς, στοχεύει στην αποσύνθεση της εθνικής συνείδησης και ταυτότητας (βλέπε Δραγώνα και νομοσχέδιο για την ιθαγένεια), ώστε να κάνει τους Έλληνες «Δανούς του Νότου», δηλαδή άβουλα Αμερικανάκια. Είναι οι ίδιοι που υποστηρίζουν πως τα «ανθρώπινα δικαιώματα» υπερακοντίζουν τις εθνικές ταυτότητες.
Ο δεύτερος ήταν, δήθεν, ότι ο Γιώργος είναι «φιλολαϊκός» και θα μας επιτρέψει να περάσουμε από την κρίση με λιγότερες αβαρίες για τα φτωχότερα στρώματα.
Κατά συνέπεια, «Εξάρχεια» και «Κολωνάκι» στήριξαν με τον έναν ή άλλο τρόπο τον Γιώργο. Αρκεί κανείς να δει τον λυσσαλέο φιλοπασοκισμό όλων εκείνων που ένα χρόνο πριν, τον Δεκέμβρη του 2008, το έπαιζαν φιλολαϊκοί με το αζημίωτο: τους τηλεοπτικούς και δημοσιογραφικούς αστέρες καθώς και τον «προοδευτικό» Τύπο.
Αυτοί οι επώνυμοι «επαναστάτες» – και όχι βέβαια όσοι αφελείς τους ακολουθούν – σε μεγάλο ποσοστό ψωμίζονται από το κράτος των Αθηνών, ή των Βρυξελλών. Εργάζονται σε δημόσιες ή ημιδημόσιες υπηρεσίες, από το πανεπιστήμιο έως την ΕΡΤ και το Αθηναϊκό Πρακτορείο Ειδήσεων, συμμετέχουν σε αναρίθμητα ευρωπαϊκά και εγχώρια προγράμματα, αμείβονται πλουσιοπάροχα από εκδοτικά και τηλεοπτικά συγκροτήματα και προπαντός μετέχουν ως «φαντασιακό» (για να χρησιμοποιήσουμε μια λέξη που τους αρέσει) και ως τρόπος ζωής στην παγκοσμιοποίηση, συχνά μάλιστα στις πιο ακραίες εκδοχές της.
Είναι συνήθως «πιο αριστεροί» από τους πασόκους ή, στη χειρότερη περίπτωση, ανήκουν στην Αριστερά του ΠΑΣΟΚ. (Μέχρι και ο παλιός κνίτης Κοτζιάς, για δέκα χρόνια σύμβουλος του Γιωργάκη, επανεμφανίστηκε στην πιάτσα ως «διαφωνών», μια και ο Γιώργος, με το γνωστό του αίσθημα ευγνωμοσύνης που τον διακατέχει, δεν του έδωσε ούτε μία θέση στη Βουλή!).
Ο Γιώργος εξήγγειλε τα μέτρα που του υπαγόρευσαν οι πιο μονεταριστικοί κύκλοι και οι «αγορές», ενώ παράλληλα δεν δίνει ούτε ευρώ στους αγρότες. Όλος ο χορός των προοδευτικών τάχθηκε μαζί του. Αν επρόκειτο για κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας, θα είχε σηκώσει τον κόσμο στο πόδι. Όμως οι προοδευτικοί μας ασκούν μία «λελογισμένη» (!) κριτική. Πόσο μάλλον που την ίδια στιγμή η κυβέρνηση προωθεί το νομοσχέδιο για την ιθαγένεια ώστε να τους τσουβαλιάσει και πάλι πίσω της. Διότι μπροστά στον «ακροδεξιό κίνδυνο» θα πρέπει να στηρίξουν την… κυβέρνηση.
Το ίδιο είχε κάνει και ο Σημίτης στην κόντρα με τον Χριστόδουλο. Για να μας κάνει να χωνέψουμε το χρηματιστήριο, τα Ίμια, τον Οτσαλάν, τη Λισσαβόνα, τη Γιουγκοσλαβία, για να μας κάνει να δεχθούμε την καταστροφή της Ολυμπιάδας, επιστράτευσε όλους τους «προοδευτικούς» στην κόντρα με την Εκκλησία. Ήταν το πιο πρόσφορο έδαφος, δεδομένων και των αναρίθμητων σφαλμάτων που διέπραττε η ηγεσία της Εκκλησίας, που σε ένα μεγάλο βαθμό είχε σκουριασμένα μυαλά και έδινε εύκολα λαβή τόσο στους καλοθελητές, όσο καμιά φορά και σε καλοπροαίρετους.
Τότε υπήρξαμε οι μόνοι – προερχόμενοι από τον εναλλακτικό χώρο – που αποκαλύψαμε αυτό το παιγνίδι. Και τονίσαμε πως η λυδία λίθος της αποδοχής ή όχι των σχεδίων της παγκοσμιοποίησης ή της Νέας Τάξης ήταν η τοποθέτηση σε αυτή τη σύγκρουση, που αφορούσε πολύ βαθιά το ζήτημα της ταυτότητάς μας. Όλοι εκείνοι που έκαναν κριτική στον Σημίτη για τα Ίμια, τον Οτσαλάν, ή τη Γιουγκοσλαβία, αλλά συντάσσονταν μαζί του κατά του Χριστόδουλου και της ορθοδοξίας, εντέλει πυροβολούσαν με άσφαιρα πυρά, από τον Αλαβάνο έως τα Εξάρχεια. Και αυτό κατεδείχθη στη συνέχεια.
Έτσι και σήμερα η λυδία λίθος της σημερινής περιόδου είναι το μεταναστευτικό. Όσοι προτιμούν να κλείνουν τα μάτια μπροστά σε αυτό το ζήτημα και να το αφήνουν στον Καρατζαφέρη και τη Χρυσή Αυγή, όπως θέλει να γίνει το ΠΑΣΟΚ, προσφέρουν τις χειρότερες υπηρεσίες τόσο στον ελληνικό λαό όσο και στους ίδιους τους μετανάστες. Και ευτυχώς που το ΚΚΕ, παρ’ όλες τις αγκυλώσεις του, το κατανόησε ή υποχρεώθηκε από τη βάση του να το κατανοήσει.
Κατανόησε πως δεν μπορείς να είσαι με τον ελληνικό λαό ενάντια στα αντιλαϊκά μέτρα της κυβέρνησης και ταυτόχρονα υπέρ της παγκοσμιοποίησης και εναντίον των εθνικών κρατών που αποτελούν το μόνο ανάχωμα ενάντιά της.
Αντίθετα, όσοι είναι πολιτισμικά παγκοσμιοποιητές και παγκοσμιοποιημένοι, δεν μπορούν να αντισταθούν αποτελεσματικά ούτε στο οικονομικό, ούτε στο πολιτικό, ούτε στο κοινωνικό πεδίο. Διότι το πολιτισμικό είναι το αποφασιστικό.
Γι’ αυτό λοιπόν είναι και εθνομηδενιστές και αντιλαϊκοί!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου