Η κατάρρευση μιας απάτης

Από το Ποντίκι, 24.02.2010

* Όχι στην κατάργηση – έμμεση ή απροκάλυπτη – του 14ου μισθού.
* Όχι στο ξήλωμα του ασφαλιστικού.
* Όχι στη διάλυση του κοινωνικού κράτους.
* Όχι άλλους φόρους στους φτωχούς.
* Όχι άλλη ανοχή στα λαμόγια.
* Όχι άλλη υποχώρηση στις «αγορές».
* Όχι άλλα «μέτρα», εντελώς άσχετα με τα ελλείμματα, που θα μείνουν και μετά την όποια δημοσιονομική ανόρθωση.
* Όχι στα παιχνίδια με την εθνική κυριαρχία.
 

Πολλά «Όχι» μπορεί κάποιος να βροντοφωνάξει με αφορμή τη σημερινή απεργία δημόσιου και ιδιωτικού τομέα. Τόσα, όσα και τα μεγάλα θέματα που άνοιξαν η κρίση αλλά και η κατάρρευση μιας μακρόχρονης απάτης, σύμφωνα με την οποία θα μπορούσαν να ευημερούν εσαεί, χάρη σε δάνεια που ποτέ δεν αποπληρώνονταν:

* Ένα κράτος αντιπαραγωγικό, σάπιο, πολλαπλά διαβρωμένο, υπηρέτης πολλών – μικρών και μεγάλων – βαθύτατα διεφθαρμένων αφεντάδων.

* Και μια κοινωνία παρασιτική, τηλεοπτική, βολεμένη, που ευελπιστούσε ότι μπορεί να απολαμβάνει χωρίς τίμημα μια ευτυχία επίπλαστη και υποθηκευμένη στην ανοχή των δανειστών της.

Μόνο που οι δανειστές μπορούσαν να κάνουν τα στραβά μάτια όσο οι ίδιοι επιβίωναν χωρίς μεγάλα προβλήματα. Όμως η μεγάλη κρίση τα άλλαξε όλα.

Τώρα που το δυτικό μοντέλο οικονομίας παραπαίει, συμπαρασύρει και όσους εδώ και χρόνια συμπεριφέρονταν σαν τον άμυαλο τζίτζικα του παιδικού παραμυθιού. Καθώς όλα μοιάζουν εντελώς αβέβαια και το ευρωπαϊκό οικοδόμημα τρίζει κάτω από το βάρος της βιαστικής διεύρυνσης και της διάψευσης των μύθων περί γερμανογαλλικής παντοδυναμίας, η άλλη μεγάλη απάτη, αυτή της κοινοτικής αλληλεγγύης, καταρρέει και η χώρα μένει έρμαιο:

1. Των διεθνών (κυρίως) υπερατλαντικών τζογαδόρων, που κερδίζουν επενδύοντας στην καταστροφή επιχειρήσεων και ολόκληρων χωρών.

2. Των παραδοσιακών δανειστών (και τοκογλύφων) της, που... ξαφνικά διαπιστώνουν ότι δεν μπορούν πια να εξαγοράζουν ηγετικό πρεστίζ και μεγάλα κέρδη διευκολύνοντας την πανευρωπαϊκή απάτη της «δημιουργικής λογιστικής».

3. Της πλήρους υποταγής της πολιτικής στους επιχειρηματίες. Το πιο «ζεστό» παράδειγμα είναι η παράδοση της Ολυμπιακής στον... «αντιμονοπωλιακό» Βγενόπουλο, ο οποίος, έναν χρόνο μετά την απόκτηση (κοψοχρονιά) του εθνικού αερομεταφορέα, τον «συγχωνεύει» με τη μοναδική υπολογίσιμη ανταγωνίστριά του, την Aegean του Βασιλάκη, με αποτέλεσμα τη δημιουργία ενός... ιδιωτικού μονοπωλίου στη θέση του φαληρισμένου κρατικού.

4. Όσων ψάχνουν απεγνωσμένα για ένα πραγματικό πειραματόζωο ώστε να εφαρμόσουν την αναγκαία γι’ αυτούς καταστροφή «ανθρώπινου κεφαλαίου» με την περιθωριοποίηση μεγάλων κοινωνικών στρωμάτων, τη δραματική μείωση του κόστους της εργασίας και της ασφάλισης, τη διάλυση του... ακριβού πλέον κοινωνικού κράτους.

5. Του μεγάλου τοπικού ανταγωνιστή και δυνάμει επικυρίαρχου, της Τουρκίας, που συνεχώς αυξάνει την πίεση διεκδικώντας την όλο και ταχύτερη μετατροπή της χώρας μας σε προτεκτοράτο, αλλά και του υπερατλαντικού της προστάτη, ο οποίος βιάζεται να την αναδείξει σε περιφερειακό «μπάτσο» της περιοχής μας.


Ανακλαστικά... οδαλίσκης!

Απέναντι σε όλους αυτούς τους εξωτερικούς παράγοντες, αλλά και τους εσωτερικούς, που διαρκώς υπονομεύουν τη σταθερότητα, τη συνοχή, αλλά και την ίδια την επιβίωση της κοινωνίας και της χώρας, οι ελληνικές κυβερνήσεις των τελευταίων χρόνων συμπεριφέρθηκαν με ανακλαστικά οδαλίσκης, μαθημένης επί δεκαετίες να ενδίδει στα κέφια του σουλτάνου.

Όσο για τη σημερινή κυβέρνηση, που ανέλαβε την εξουσία με την απατηλή διαβεβαίωση ότι... «λεφτά υπάρχουν», έρχεται τώρα να εφαρμόσει τα ίδια αναποτελεσματικά, άδικα και αδιέξοδα οικονομικά μέτρα της αμέσως προηγούμενης κυβέρνησης, χωρίς καμιά μείζονα διαφοροποίηση. Με κίνδυνο μάλιστα, υπό το βάρος της οικονομικής και πολιτικής αδυναμίας, να επιστρέψουμε ακόμη και στη διακυβέρνηση... Μητσοτάκη.

Άλλωστε, στην εποχή της πλήρους κατάρρευσης των ψευδεπίγραφων πολιτικών οραμάτων, σχεδίων και διλημμάτων των πολλών τελευταίων χρόνων, το μόνο... πολιτικά εμπνευσμένο δίλημμα είναι: Επιτήρηση από την Κομισιόν και την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα ή από το υπό αμερικάνικο έλεγχο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο; Όποια απάντηση κι αν δοθεί, είναι δρομολογημένη η εξέλιξη. Η μόνη εκκρεμότητα που ζητεί απάντηση είναι αν θα υπαχθεί η χώρα μονομερώς υπό την ευρωπαϊκή ή την αμερικάνικη δαμόκλειο σπάθη – ή... και στις δυο μαζί.

Και τώρα; Τι γίνεται τώρα; Υπάρχει δυνατότητα απεμπλοκής από τον «μονόδρομο»; Απάντηση διαθέσιμη δεν υπάρχει από καμιά συντεταγμένη πολιτική και συνδικαλιστική δύναμη.

Ας είναι αφορμή αυτή η απεργία για να συνειδητοποιήσουν τα μόνιμα θύματα της δανεικής ευημερίας των... «άλλων», οι διαρκείς αιμοδότες της αυθαιρεσίας και της αλόγιστης σπατάλης, οι άνθρωποι του μόχθου – στους οποίους οι περισσότεροι αποφεύγουν πια και ν’ αναφερθούν ακόμη θεωρώντας τους... ντεμοντέ – ότι αποτελούν τη μόνη δύναμη αντίστασης στη λαίλαπα.

Κι αν κάποιες ενταγμένες στο «κόλπο» συνδικαλιστικές ηγεσίες δεν είναι πρόθυμες να τους εκφράσουν, αν η αλληλοσπαρασσόμενη Αριστερά δεν μοιάζει ικανή να αντιπαρατεθεί στην – εκούσα ή άκουσα, αδιάφορο πλέον – Ιερά Συμμαχία της κυβέρνησης, της Ν.Δ., του ΛΑΟΣ, των ευρωπαϊκών διευθυντηρίων, των υπερατλαντικών γερακιών και των τοπαρχών τους, ας δείξουν οι ίδιοι τον δρόμο. Αρκεί, σήμερα, να αναφωνήσουν: «Ώς εδώ!». Όλα τα άλλα θα έρθουν...