ΤΗΣ ΜΑΡΙΑΣ ΠΟΛΥΚΑΡΠΟΥ
Η επισήμανση, πριν από λίγο καιρό, από τον... φρέσκο πρωθυπουργό της χώρας Γιώργο (τέως... Γιωργάκη) Παπανδρέου και στελέχη της κυβέρνησής του ότι τα ελλείμματα απειλούν την εθνική μας κυριαρχία ακούστηκε σαν κακόγουστο αστείο. Όχι επειδή δεν είναι μια επιμέρους αλήθεια, αλλά κυρίως διότι, κατ’ αρχάς, είναι μάλλον ειρωνεία να ακούς από το νεο-ΠΑΣΟΚ και τη συγκεκριμένη ηγεσία του να μιλά για απειλές κατά της εθνικής κυριαρχίας.
Είναι ειρωνεία αν γυρίσει κάποιος μερικά χρόνια πίσω και αναλογιστεί τα Ίμια, τη Συμφωνία της Μαδρίτης, την απροκάλυπτη παράδοση του Οτζαλάν στην Τουρκία, τα ζεϊμπέκικα με τον μακαρίτη Ισμαήλ Τζεμ στο πλαίσιο της (πρωτοφανούς και, ελπίζουμε, ανεπανάληπτης) «διπλωματίας των σεισμών, λοιμών και καταποντισμών», αλλά και το πολύ πιο πρόσφατο και... μεγαλοπρεπές «Ναι» στο Σχέδιο Ανάν.
Σε όλες αυτές τις περιπτώσεις η εθνική κυριαρχία δεν θεωρήθηκε ότι τελούσε υπό απειλή και το όποιο «φιλότιμο» της σημιτικής «ισχυρής Ελλάδας» κρατιόταν, υποτίθεται, αλώβητο. Και πώς να γινόταν αλλιώς, αφού η χώρα ολόκληρη, παρά τις κοσμογονικές αλλαγές σε όλη τη γειτονιά μας, κολυμπούσε στη σημιτική περί «ανάπτυξης» παραμύθα.
Ποιος τότε να πρόσεχε ότι η δημιουργική λογιστική των τότε κυβερνήσεων, στις οποίες συμμετείχε και ο σημερινός πρωθυπουργός, μασκάρευε σε «ανάπτυξη»
* τα διαρκώς αυξανόμενα χρέη των νοικοκυριών,
* την καταστροφή των μεσοστρωμάτων και των αγροτών
* και την περιθωριοποίηση των νέων εργαζομένων με την καθιέρωση της ξεφτίλας των «στέιτζ» και της γενίκευσης της μερικής και επισφαλούς απασχόλησης;
Μικρή αλήθεια, μεγάλο ψέμα
Η αλήθεια, βεβαίως, είναι αλήθεια απ’ όποιον κι αν εκφέρεται. Παύει όμως να είναι ειλικρινής ένας πρωθυπουργός όταν λέει μεν την αλήθεια στα επιμέρους, εν προκειμένω για τις συνέπειες της οικονομικής κρίσης και των ελλειμμάτων, αλλά αποκρύπτει το σύνολο των κινδύνων που απειλούν τη χώρα σε συνάρτηση με τα κάκιστα δημόσια οικονομικά.
Ακόμη περισσότερο ψεύδεται επί της ουσίας όταν αποκρύπτει τη συμβολή του ΠΑΣΟΚ, του κόμματος του οποίου ο ίδιος ηγείται, στη διαμόρφωση των χρόνιων οικονομικών ανισορροπιών. Όμως το παιχνίδι της διαστρέβλωσης έχει κι αυτό κάποια όρια.
Πόσο αξιόπιστο μπορεί να είναι σήμερα ένα κόμμα το οποίο στις προηγούμενες κυβερνητικές θητείες του κατασπατάλησε το περισσότερο μαζεμένο χρήμα που εισέρευσε ποτέ στη χώρα μετά το... Σχέδιο Μάρσαλ;
Το ΠΑΣΟΚ, όπως άριστα θυμούνται όσοι δεν έχουν ασθενή μνήμη, κατασπατάλησε τα Β και Γ ΚΠΣ μόνο για να στήσει «νέα επιχειρηματικά τζάκια», να «επιβραβεύσει» τον κομματικό μηχανισμό, να εξαγοράσει την κυβερνητική του επιβίωση, να εκτοξεύσει τη διαφθορά, να γιγαντώσει τις τράπεζες και να καταδικάσει σε θάνατο την ελληνική περιφέρεια, όπως ακριβώς έπραξε με το περιβόητο αμερικάνικο σχέδιο το μετεμφυλιακό κράτος των δωσιλόγων.
Το αποκορύφωμα της αθλιότητας αυτής ήταν η πιο αισχρή ανακατανομή πλούτου μετά τη μεταπολίτευση, με το σκάνδαλο του Χρηματιστηρίου, ενώ την κορωνίδα όλων των σοσιαληστρικών «επιτευγμάτων» αποτέλεσαν οι Ολυμπιακοί Αγώνες, οι οποίοι απορρόφησαν κάθε κεφαλαιακή ικμάδα που θα μπορούσε να κατευθυνθεί προς την ανάσταση της περιφέρειας.
Μαρασμός και υποτέλεια
Για να επιστρέψουμε, όμως, στα περί «εθνικής κυριαρχίας», κανείς δεν μπορεί να μιλά γι’ αυτήν ανερυθρίαστα αν δεν λαμβάνει υπ’ όψιν ότι, πολύ περισσότερο κι από τις τουρκικές πτήσεις πάνω από τα νησιά του Αιγαίου, είναι πολύ σοβαρότερη η απειλή που εκπηγάζει από:
1. Την εγκατάλειψη της Θράκης στον μαρασμό και τους Τούρκους πράκτορες, με προοπτική σε μερικά χρόνια τον εκτουρκισμό της.
2. Τους σχεδιασμούς του υπερκράτους των Αθηνών και μεγάλου μέρους της νεοκυπριακής πολιτικής τάξης για επίλυση του Κυπριακού επί τη βάσει σχεδίων τύπου Ανάν.
3. Την αποδυνάμωση της νησιωτικής και εν γένει της ακριτικής Ελλάδας προς όφελος άθλιων παρασίτων, τα οποία, προσκολλημένα με ποικίλες ιδιότητες στο «στενό» κράτος και σε όλες τις εκφάνσεις του δημόσιου τομέα, απομυζούν κάθε δυνατό οικονομικό όφελος πουλώντας ταυτοχρόνως πότε αριστεροσύνη, πότε πατριωτισμό και πότε το... λουρί της μάνας.
4. Την καταστροφή του αγροτικού κόσμου, η αναγέννηση του οποίου, μέσα από ένα νέο παραγωγικό και καταναλωτικό μοντέλο, αποτελεί την τελευταία ελπίδα
* πρώτον για την επανασύνδεση της οικονομίας, της κοινωνίας και της πολιτικής με τον τόπο μας,
* δεύτερον για την αλλαγή του τρόπου διαχείρισης των τοπικών κοινωνιών και του περιβάλλοντος
* και τρίτον για την αντίσταση στον αεριτζίδικο, ευρωλιγούρικο, εθνομηδενιστικό και υποτελή παρασιτισμό.
Είναι όμως ο Παπανδρέου ικανός να αρθρώσει στοιχειώδη λόγο για όλα όσα αποτελούν τις τόσο χειροπιαστές απειλές για την εθνική μας κυριαρχία; Πώς, όμως, αφού και ο ίδιος φέρει αυταπόδεικτη κυβερνητική ευθύνη για τη γιγάντωση αυτών των απειλών – και μάλιστα χωρίς να δημιουργεί έστω την ψευδαίσθηση ότι τις συνειδητοποιεί;
Ας περιοριστεί λοιπόν στη φορολαγνική αντίληψή του και τις πομφόλυγες περί «πράσινης ανάπτυξης», αφού οι μεγαλοστομίες δεν θα κάνουν ποτέ «Γιώργο» κάποιον «Γιωργάκη». Όπως προσφάτως δεν έκαναν «Κώστα» κάποιον... «Κωστάκη».
Το τέλος μιας αυταπάτης
Και κάτι τελευταίο για τη σοβαρότητα της κατάστασης στην οικονομία, η οποία προφανώς δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί αν κάποιος περιοριστεί στις φοροεπιδρομές, την περαιτέρω διάλυση του κοινωνικού κράτους, την εκχώρηση της ασφάλισης στις ιδιωτικές εταιρείες και την εξισορρόπηση των δημοσιονομικών δεικτών:
Εκτός από τα πασίγνωστα ζητήματα που απασχολούν συνεχώς την επικαιρότητα και δεν υπάρχει λόγος να επαναληφθούν εδώ, τώρα μαθαίνουμε ότι Τούρκοι τραπεζίτες ακονίζουν τα νύχια τους προσδοκώντας εισβολή στο ελληνικό τραπεζικό σύστημα, μια πρόθεση που, πριν από μερικά χρόνια, θα ακουγόταν ως φάρσα.
Λένε, λοιπόν, ότι δημιουργούν «επενδυτική ευκαιρία» γι’ αυτούς οι αποτυχίες και τα βάρη που κουβαλούν οι ελληνικές τράπεζες στα Βαλκάνια. Επιπλέον δημοσιογραφικές πληροφορίες μιλούν για αίτημα των Τούρκων να πάρουν πίσω από την Εθνική Τράπεζα εκείνο το τριτοτέταρτο και υπερτιμηθέν τραπεζικό «μαγαζί», τη Finansbank, στο οποίο είχε ακουμπήσει υπέρογκα ποσά η Εθνική για να το αποκτήσει μοστράροντας μια αμφισβητούμενη και ενδεχομένως σκανδαλώδη αγορά σαν... επέκταση στην Τουρκία.
Η κίνηση εκείνη της Εθνικής ήταν το αποκορύφωμα μιας χρόνιας γελοιότητας, που είχε εμπνευστές επιχειρηματίες τύπου Κόκκαλη, αμερικανοθρεμμένα think tank, συγκροτήματα ΜΜΕ και κατέληξε στη μεταφορά δραστηριοτήτων ελληνικών επιχειρήσεων (και μεγάλων ΜΜΕ!) στην Τουρκία για μείωση του κόστους παραγωγής.
Η κατάρρευση του σαθρού εγχειρήματος της Εθνικής ήταν θέμα χρόνου – όπως και η αντιστροφή μιας «τάσης» που επενδύθηκε με τα αστεία ιδεολογήματα περί «ελληνοτουρκικής προσέγγισης» και μάλιστα με όχημα την οικονομία, την ανθρωπιστική βοήθεια και τις ζεϊμπεκιές του νυν πρωθυπουργού...
Προς το παρόν δεν υπάρχει κάποια συγκεκριμένη τουρκική κίνηση στο τραπεζικό «παιχνίδι» ούτε μπορεί να προβλεφθεί αν θα υπάρξει. Η εκδήλωση τέτοιων προθέσεων όμως δεν μπορεί να μην συσχετιστεί με τη συνεχή στρατιωτική πίεση της Άγκυρας να σύρει την Ελλάδα στο τραπέζι της διαπραγμάτευσης για το Αιγαίο.
Ως γνωστόν όμως η υποκειμενική ελληνική αδυναμία όμως είναι το κρίσιμο πρόβλημα και όχι καθαυτοί οι επιμέρους σχεδιασμοί της Τουρκίας, οι οποίοι δεν θα εκδιπλώνονταν αν η Ελλάδα δεν έδινε τέτοιου είδους «δικαίωμα»...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου