* Λαφαζάνης: «Η Ελλάδα γίνεται από τα χαρακτηριστικά παραδείγματα εθνών, στις παρυφές των σκληρών καπιταλιστικών περιφερειακών ολοκληρώσεων, που τείνουν να ξεπέσουν σε “μισοαποικίες”». (…) «Ο ΣΥΝ και ο ΣΥΡΙΖΑ οφείλουν άμεσα να ξεδιπλώσουν τις σημαίες ενός μεγάλου κοινωνικού μετώπου εξόδου από την κρίση που θα λαμβάνει διαστάσεις εθνικής ανόρθωσης». (...).
* Κιμπουρόπουλος: «Επομένως όλοι οι εθνικισμοί και οι αντι-εθνικισμοί δεν είναι ίδιοι. Ούτε το συντηρητικό περιεχόμενο των πρώτων είναι δεδομένο ούτε η προοδευτικότητα των δεύτερων αυταπόδεικτη. Και επομένως, ο διεθνισμός της αριστεράς περιέχει αναγκαστικά και μια ποσόστωση “εθνισμού”, που έχει ένα ριζοσπαστικό, απελευθερωτικό περιεχόμενο, στο βαθμό που αποκαλύπτει τη βασική αντίθεση της εποχής μας: την αντίθεση ανάμεσα στο κεφάλαιο και την εργασία, περίτεχνα καμουφλαρισμένη κάτω από δεκάδες άλλες αντιθέσεις. Το θέμα είναι ποιος έχει τα κότσια να σκίσει το καμουφλάζ».
Για τον Λαφαζάνη τα πράγματα είναι απλά, καθώς έχει γνωστές από χρόνια και ξεκαθαρισμένες απόψεις για τα εθνικά θέματα. Ο Κιμπουρόπουλος από την άλλη εκφράζει μια θέση πολύ... προχωρημένη για τον πολιτικό του χώρο, ο οποίος, με προεξάρχοντα τα παραταξιακά ΜΜΕ («Αυγή», «Στο Κόκκινο», «Εποχή»), είναι προσδεδεμένος στο άρμα των «αντιεθνικιστών» και των «αντιρατσιστών».
Οι απόψεις που εμφανίζουν «παρεκκλίσεις» από το παραπάνω πλαίσιο του ΣΥΝ και του ΣΥΡΙΖΑ έχουν πολλάκις πληρωθεί ακριβά – ο Λαφαζάνης έχει νιώσει στο πετσί του το κόστος των απόψεών του.
Όμως στο τέλος η πραγματικότητα εκδικείται – και ενίοτε σκληρά. Έτσι η αποδοχή από τον Γ. Παπανδρέου της πρόσκλησης Ερντογάν για διάλογο επί κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας – αφού, σημειωτέον, δεν μπορεί να υπάρξει προσφυγή στη Χάγη χωρίς ξεκαθάρισμα των «γκρίζων ζωνών» που επέβαλε η Τουρκία με τα Ίμια και τη Συμφωνία της Μαδρίτης – ανοίγει έναν νέο κύκλο σοβαρού προβληματισμού για την εξωτερική πολιτική της χώρας.
Αν σημειώσουμε και την πιθανότητα ενός νέου σχεδίου τύπου Ανάν για το Κυπριακό, τότε πάλι ο ΣΥΡΙΖΑ θα βρεθεί μπροστά σε πραγματικά εθνικά ζητήματα και θα υπάρξει ανάγκη νέας τοποθέτησής του, με τη ζοφερή ανάμνηση ότι ο ΣΥΝ το 2004, ύστερα από το «Ναι» στο Σχέδιο Ανάν, παρ’ ολίγον να βρεθεί εκτός Βουλής.
Το τρίτο μεγάλο θέμα είναι το μεταναστευτικό, στο οποίο, μετά τη χθεσινή τοποθέτηση του ΚΚΕ (την οποία θα δούμε σε επόμενη ανάρτηση ολοκληρωμένη, διότι έχει μεγάλο πολιτικό ενδιαφέρον), έμεινε ως ο μόνος πολιτικός χώρος που στηρίζει ανεπιφύλακτα το ανερμάτιστο σχέδιο του ΠΑΣΟΚ για τον τρόπο παροχής ιθαγένειας σε μετανάστες.
Δύσκολα προβλήματα και μάλιστα σε περίοδο που το ενδεχόμενο της διάσπασης έχει μπει στην πολιτική ατζέντα του ΣΥΝ και του ΣΥΡΙΖΑ και συζητείται έντονα από καιρό.
Ατζέντα ρήξης
Γιατί όμως τα εθνικά ζητήματα είναι καθοριστικής σημασίας για τον ΣΥΝ και τον ΣΥΡΙΖΑ; Διότι απλούστατα, εκτός από την αυτοτελή σημασία τους σε εποχή όξυνσης της πλούσιας αυτής ατζέντας, αποτελούν το σημαντικότερο πολιτικό θέμα στο οποίο μπορούν να σημειωθούν κάθετοι διαχωρισμοί μεταξύ διαφόρων ομαδοποιήσεων στο εσωτερικό του χώρου.
Άλλωστε στα κοινωνικά και οικονομικά θέματα – παρά τον καυγά του ΣΥΝ με τον Αλαβάνο για το δημοψήφισμα που ζητεί ο τελευταίος για το Σύμφωνο Σταθερότητας – δύσκολα μπορούν να ανιχνευθούν σοβαρές διαφοροποιήσεις, τέτοιες που να προσφέρουν αφορμές για μείζονα κρίση ή και ρήξη.
Πολλοί λοιπόν διαβλέπουν ήδη ότι η μείζων διαφοροποίηση του Αλαβάνου με την ηγεσία του ΣΥΝ θα σημειωθεί στα εθνικά, παρ’ ότι αυτό μοιάζει κάπως δύσκολο μετά την... κωλοτούμπα του Αλέκου και την αναθεώρηση του δικού του «Όχι» στο Σχέδιο Ανάν προκειμένου να ηγηθεί του ΣΥΝ και του ΣΥΡΙΖΑ χωρίς τριβές.
Ίσως τον προάγγελο μιας νέας... κυβίστησης να αποτελεί το άρθρο του Κιμπουρόπουλου, ο οποίος είναι πασίγνωστο ότι απηχεί τις απόψεις του «κλίματος Αλαβάνου».
Σημειώστε επίσης πως, εκτός του Λαφαζάνη και όσων από το Αριστερό Ρεύμα συμφωνούν μαζί του, διαφορετική θεώρηση για τα εθνικά θέματα από την κρατούσα στον ΣΥΝ έχει επίσης ο Φώτης Κουβέλης, ενώ στον ΣΥΡΙΖΑ σε παρόμοια τροχιά κινούνται η ΚΟΕ, η ΚΕΔΑ του Θεωνά και ο Μανώλης Γλέζος.
Τέλος, ας ληφθεί υπ’ όψιν ότι και στους κόλπους της Ανανεωτικής Πτέρυγας και του παλαιού ΚΚΕ Εσωτερικού ενισχύονται τον τελευταίο καιρό αντιλήψεις που κατατείνουν προς την υπεράσπιση του εθνικού κράτους, σε αντίθεση με τους «καθαρούς» εκσυγχρονιστές του χώρου, ενώ δεν είναι λίγοι όσοι εκφράζουν πλέον σοβαρότατες επιφυλάξεις για τη μέχρι τώρα στάση του κόμματος (ΣΥΝ) και του ευρύτερου σχήματος (ΣΥΡΙΖΑ) στο... μεταναστευτικό!
Μάλιστα για το θέμα αυτό καλό είναι να λάβουμε υπ’ όψιν μια αναφορά του Αλαβάνου, η οποία επιχειρεί ακροθιγώς να θέσει εν αμφιβόλω την ορθότητα της προσέγγισης του ΣΥΝ και του ΣΥΡΙΖΑ, χωρίς ωστόσο ο ίδιος ο Αλαβάνος να αποτολμά να ξεκαθαρίσει τη δική του θέση:
«Όποια βελτίωση στα δικαιώματα των μεταναστών θα εξανεμιστεί από το κλίμα ενδοταξικών συγκρούσεων μεταξύ ντόπιων και ξένων, που μπορεί να φτάνουν μέχρι τις παρυφές του ρατσισμού λόγω και της ανεργίας και του πολιτιστικού φόβου που αυτή γεννάει».
Όλα όμως κρέμονται σε μια κλωστή στον ευρύτερο χώρο της Ανανεωτικής και Ριζοσπαστικής Αριστεράς, ιδιαιτέρως μετά την κατ’ ουσίαν ειλημμένη απόφαση για διεξαγωγή έκτακτου συνεδρίου του ΣΥΝ την άνοιξη. Συνεπώς το αν, πότε και πώς θα σημειωθούν συγκρούσεις με... «εθνική» ατζέντα δεν μπορεί σήμερα να προκαθοριστεί ούτε ως προς τον χρόνο εκδήλωσης ούτε ως προς την ένταση...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου