Η τρομοκρατία εναντίον του «Όχι»

Η υπόθεση με την κλοπή της σορού του Τάσσου Παπαδόπουλου και το κάψιμο ελληνικών και κυπριακών σημαιών στο νεκροταφείο της Λάρνακας – και στον τάφο του Σπύρου Κυπριανού – δεν έχει μόνο αστυνομικό χαρακτήρα, παρ’ ότι και στην Αθήνα και στη Λευκωσία βγάζουν... σπυράκια με την υπενθύμιση αυτή. Είναι δύσκολη άλλωστε και για τις δύο ηγεσίες – και την ελλαδική και τη νεο-κυπριακή – η παραδοχή ότι έχουμε να κάνουμε με... τρομοκρατία.

Από μια πρώτη ανάγνωση φαίνεται ότι αυτές οι κινήσεις τον πρώτο καιρό θα λειτουργήσουν υπέρ του «Όχι» και στο νέο, αναμενόμενο σχέδιο τύπου Ανάν για την επίλυση του Κυπριακού. Υπό την προϋπόθεση πάντα ότι ο Χριστόφιας θα αποφασίσει τελικά να προχωρήσει ακόμη πιο πέρα, παρ’ ότι ακόμη και οι δικοί του άνθρωποι – όπως ο γ.γ. του ΑΚΕΛ Άντρος Κυπριανού, που τις προηγούμενες μέρες ήταν στην Αθήνα – αναγνωρίζουν πως η Άγκυρα και η παράνομη ηγεσία των κατεχομένων θα θέτουν συνεχώς νέα προσκόμματα.

Τότε, λοιπόν, ποιο το νόημα αυτής της τρομοκρατίας; Απλούστατα αυτή η απόπειρα εκφοβισμού γίνεται με στόχο να λειτουργήσει σε πολλά επίπεδα τα επόμενα χρόνια. Για τη Βρετανία, την Τουρκία και τις ΗΠΑ η μικρούλα Κύπρος είναι ένα μεγάλο αγκάθι.

Σε εποχές που ακόμη και παραδοσιακοί αντίπαλοι των ΗΠΑ, τέως κράτη - παρίες, σπεύδουν να αποκαταστήσουν τις σχέσεις τους με τη Μητρόπολη της Δύσης, την ώρα που ακόμη και η ανακάμπτουσα Ρωσία, παρά τη σταδιακή ανάκτηση του ελέγχου στη γειτονιά της, γνωρίζει ότι οι ενεργειακοί της σχεδιασμοί έχουν όριο τη ρεαλιστική διαπραγμάτευση με τους Αμερικάνους, ενώ η μετατόπιση της γεωστρατηγικής ισχύος προς την Ανατολή δεν έχει την ταχύτητα και το βάθος της οικονομικής μετατόπισης, ένα... γαλατικό νησί εξακολουθεί και σήμερα να λέει «Όχι».

Ένα νησί 600.000 κατοίκων, με το 38% του εδάφους του υπό κατοχή, λέει ακόμη και σήμερα «Όχι» στα πολιτικά και πολιτειακά εκτρώματα, στην πλήρη τουρκοποίηση, στην εκ νέου εκχώρηση της μοίρας του ελεύθερου κομματιού του στη δικαιοδοσία των... Βρετανών δικαστών.

Αυτό το «Όχι» επιβιώνει παρά την παράδοση της ελλαδικής και της κυπριακής πολιτικής τάξης στις διαθέσεις Τούρκων, Αμερικάνων και Βρετανών, παρά την πλήρη «προσαρμογή» της ελλαδικής «ανανεωτικής» και «ριζοσπαστικής» Αριστεράς, αλλά και της κυπριακής... «επιχειρηματικής» Αριστεράς, η οποία ανατριχιάζει στη χρήση ακόμη και των λέξεων «πατρίδα», «έθνος» κ.λπ.

Αυτό το «Όχι», αφού δεν έγινε δυνατόν να συκοφαντηθεί ως «ακροδεξιό», «εθνικιστικό», «παραεκκλησιαστικό», «εοκαβητατζίδικο» «συντηρητικό» και άλλα ηχηρά παρόμοια, πρέπει πλέον να υπονομευθεί. Πρέπει να καλυφθεί από τον βαρύ πέπλο του φόβου.

Από τη μια η Ελλάδα πιέζεται από την ένταση της τουρκικής επιθετικότητας και... προσαρμόζεται κι αυτή στα απαιτούμενα. Δεν μπορεί, θα είδατε ότι ο φρεσκοεκλεγμένος πρωθυπουργός της χώρας το γύρισε πάλι στο... κλέφτικο επιστρέφοντας στην υπεράσπιση και την προώθηση της ευρωπαϊκής υποψηφιότητας της Τουρκίας την ώρα που αυτή την προοπτική αρνείται ξεκάθαρα η Ευρώπη και έχει πάψει να απασχολεί επί της ουσίας ακόμη και τους Τούρκους.

Από την άλλη η ανεπαρκέστατη ηγεσία της Κύπρου, υπό τον Χριστόφια, αδυνατεί να προσφέρει ακόμη κι ένα στοιχειώδες πολιτικό πρόσχημα για τη συνέχιση ενός τελειωμένου «διαλόγου» και προτιμά να στέκεται απέναντι στο σύνολο της αντιπολίτευσης αλλά και στην ίδια τη βάση του ΑΚΕΛ, η οποία το 2004 ανάγκασε τον νυν Πρόεδρο της Κυπριακής Δημοκρατίας να εγκαταλείψει το «Ναι» στο Σχέδιο Ανάν.

Ωστόσο το «Όχι» του 2004 αντέχει – κι αυτό είναι απολύτως... απαράδεκτο. Θα πολεμηθεί, λοιπόν, με κάθε τρόπο και με όποιο κόστος. Ακόμη και με θλιβερές απόπειρες άσκησης τρομοκρατίας. Με όσους κινδύνους δημιουργεί μια τέτοια τακτική...