Οι σύγχρονοι Κουίσλινγκ και η ώρα της εξέγερσης

Του Παναγιώτη Λαφαζάνη*
Βουλευτή και κοινοβουλευτικού εκπροσώπου του ΣΥΡΙΖΑ

Η κυβέρνηση του κ. Γ. Παπανδρέου, με το τέταρτο πακέτο μέτρων που προωθεί, κάτω από την «μπότα» της Ε.Ε. - ΔΝΤ, δεν προδιαγράφει μόνο μια σκληρή ταξική επιδρομή, αλλά επιχειρεί να γυρίσει τη χώρα δύο αιώνες πίσω και να επιβάλει ένα νέο κοινωνικό και εργασιακό μεσαίωνα.

Τα μέτρα κοινωνικής και εργασιακής κατεδάφισης, που προωθούνται με την «κατοχική» επιβολή Ε.Ε. - ΔΝΤ, όχι απλώς θα επιδεινώσουν την οικονομική ύφεση στη χώρα, αλλά και θα προσδώσουν σε αυτή την ύφεση εφιαλτικές και μακρόχρονες διαστάσεις, ενώ είναι βέβαιον ότι θα διαλύσουν στην κυριολεξία ό,τι παραγωγικό έχει απομείνει στη χώρα και θα ολοκληρώσουν την παραγωγική ερημοποίηση του τόπου.

Η κυβέρνηση, μετατρέποντας τη χώρα σε κοινωνικό «νεκροταφείο», στην ουσία αποσαθρώνει και καταστρέφει το οικονομικό της μέλλον για δεκαετίες. Ο κοινωνικός μεσαίωνας είναι ταυτόχρονα και ο οικονομικός ενταφιασμός της Ελλάδας.


Η κυβέρνηση του κ. Γ. Παπανδρέου παρέδωσε τη χώρα σε ένα νέο καθεστώς οικονομικής κατοχής και μετέτρεψε την Ελλάδα σε μισοαποικία, «μπανανία» και προτεκτοράτο των πιο τυφλών και αδίστακτων κύκλων της Ε.Ε., του ΔΝΤ και του χρηματιστικού κεφαλαίου.

Αυτή την ώρα δεν έχουμε απλώς μια σοσιαλφιλελεύθερη κυβέρνηση ή μια κυβέρνηση της πιο δεξιάς σοσιαλδημοκρατίας, αλλά μια κυβέρνηση που καταργεί στην ουσία την πολιτική διαμεσολάβηση, μετατρέπεται σε απλή διαχειρίστρια των κεφαλαιαγορών και εκχωρεί απευθείας την εξουσία στο εγχώριο και κυρίως στο πολυεθνικό, ευρωπαϊκό και διεθνές χρηματιστικό κεφάλαιο.

Οι κ.κ. Όλι Ρεν, Ζαν Κλοντ Τρισέ και Ντομινίκ Στρος Καν, αντιπροσωπεύοντας τους πιο επιθετικούς και αντιδραστικούς κύκλους του διεθνούς χρηματιστικού κεφαλαίου, αποτελούν τη νέα δεσποτική, ανεξέλεγκτη και ολοκληρωτική εξουσία στην Ελλάδα, την οποία χρησιμοποιούν ως το απόλυτο «πειραματόζωο» μιας νέας επιχείρησης ολοκληρωτικής κοινωνικής κατεδάφισης στην Ευρώπη και τον κόσμο.

Με πυρήνα την κυβέρνηση έχει συγκροτηθεί στη χώρα μια ευρύτερη πολιτική ομάδα σύγχρονων «Κουίσλινγκ» της Κομισιόν, του ΔΝΤ και των κεφαλαιαγορών, η οποία όχι μόνο προωθεί υπαλληλικά τα μέτρα κοινωνικής εκθεμελίωσης, αλλά και υπερακοντίζει στην αναγκαιότητά τους.

Όσον αφορά το νέο καθεστώς «κατοχής», δεν έχουμε απλώς το «κακό» ΔΝΤ, το οποίο προσπαθεί να το συγκρατήσει η «μετριοπαθής» Ε.Ε. Η Ε.Ε. αποτελεί τον «εγκέφαλο», τον «οργανωτή» και «σχεδιαστή» της ελληνικής «κατοχής» και του επερχόμενου ελληνικού κοινωνικού «μεσαίωνα». Οι κυρίαρχοι κύκλοι της Ε.Ε., που «οργανώνουν» και «σχεδιάζουν» τον ελληνικό «κοινωνικό Καιάδα», έχουν επιλέξει τη «σιδερένια φτέρνα» του ΔΝΤ ως το έμπειρο αδίστακτο χέρι που θα κάνει τη «βρώμικη» δουλειά στην Ελλάδα.

Ανάλογη «βρώμικη» δουλειά, με εντολοδόχο την Ε.Ε., έκανε το ΔΝΤ σε μια σειρά κράτη - μέλη εκτός Ευρωζώνης όπως η Ρουμανία, η Ουγγαρία και η Λετονία. Κατέστρεψε και τις τρεις αυτές χώρες! Τώρα, με ακόμα πιο οδυνηρό και πολιτικά αδίστακτο τρόπο, προωθείται η καταστροφή μιας χώρας της Ευρωζώνης όπως η Ελλάδα.

Η Ε.Ε. αναδεικνύει στις σημερινές συνθήκες, με τον πιο αδιαμφισβήτητο τρόπο, το βαθύτατα αντιδραστικό και αποκρουστικό της πρόσωπο. Επιβεβαιώνεται και στους πλέον κακόπιστους ότι η Ε.Ε. έχει εξελιχθεί σε έναν σκληρό αντιδραστικό υπερεθνικό μηχανισμό, που παρακάμπτει κάθε ίχνος δημοκρατικής νομιμοποίησης, προσηλωμένο να εκβιάζει και να κατευθύνει τα κράτη - μέλη της στην πιο ακραία κοινωνική βαρβαρότητα.

* Αυτή η Ε.Ε. δεν αλλάζει χαρακτήρα «εκ των έσω» ούτε μετασχηματίζεται με μεταρρυθμίσεις των απαράδεκτων Συνθηκών της.

* Αυτή η Ε.Ε. δεν μετατρέπεται από σκληρή ένωση των πιο ισχυρών και επιθετικών κεφαλαιακών μερίδων των κρατών - μελών της σε ένωση που θα λειτουργεί σε όφελος των εργαζομένων.

* Αυτή η Ε.Ε. χρειάζεται συνολική ανατροπή και ανατροπή των κυρίαρχων πολιτικών και οικονομικών δυνάμεων σε κάθε χώρα - μέλος ως προϋπόθεση για να ανοίξουν νέοι και προοδευτικοί σοσιαλιστικοί δρόμοι.

Σε αυτή την αγωνιστική κατεύθυνση οφείλει να κινηθεί ο ελληνικός λαός το επόμενο διάστημα σε συντονισμό και συνεργασία με τους άλλους λαούς της Ευρώπης. Η ευρωπαϊκή ενοποίηση ή θα γίνει κάτω από τις σημαίες της προόδου και του σοσιαλισμού ή δεν θα υπάρξει παρά μόνο ως ακραία αντίδραση.

Κυβέρνηση και κυρίαρχοι κύκλοι ισχυρίζονται ότι η παράδοση του ελληνικού λαού στο «σφαγείο» Ε.Ε. - ΔΝΤ αποτελεί μονόδρομο και ότι δεν υπάρχει, εδώ που φτάσαμε, εναλλακτικός δρόμος. Μετατρέπουν την παράδοση και «κατοχή» της χώρας σε μονοδιάστατη επιλογή.

Εναλλακτικός δρόμος

Όλη η ανθρώπινη ιστορία είναι γεμάτη από κατεστραμμένους και «ανατιναγμένους» τέτοιους μονόδρομους. Η Ελλάδα είχε και έχει πολλαπλές εναλλακτικές λύσεις πέρα από το «σφαγείο» Ε.Ε. - ΔΝΤ.

Ακόμα και τώρα μια κυβέρνηση, που στοιχειωδώς θα ήθελε να υπερασπιστεί τα συμφέροντα της χώρας, θα έπρεπε να διεκδικήσει – έστω και για να αποκαλύψει πλήρως το αντιδραστικό πρόσωπο της Ε.Ε. – την άμεση χρηματοδότηση του Ελληνικού Δημοσίου από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (ΕΚΤ) με επιτόκια ανάλογα με αυτά που, με ενέχυρο τα δήθεν αφερέγγυα ομόλογα του ελληνικού δημοσίου η τελευταία δανειοδοτεί τις εμπορικές τράπεζες (1%).

Μόνο μια Ε.Ε. και μια κυβέρνηση που είναι «θεραπαινίδες» των τραπεζών είναι δυνατόν να συνεχίζουν ή να καλύπτουν ένα καθεστώς που δανειοδοτεί, με χρήματα των λαών της Ευρώπης, χαριστικά και προνομιακά τις τράπεζες και αφήνει τα κράτη - μέλη να ληστεύονται και να λεηλατούνται από τις τελευταίες στις αγορές.

Ταυτόχρονα, μια κυβέρνηση που θα προάσπιζε στοιχειώδη συμφέροντα της χώρας θα έπρεπε να διεκδικήσει εδώ και τώρα την επαναδιαπραγμάτευση του δημοσίου χρέους με στόχο μια νέα ρύθμισή του, που θα διέγραφε σημαντικό μέρος του, θα μείωνε δραστικά τα επιτόκια του υπολοίπου, θα θεσμοθετούσε μια ευρεία περίοδο χάριτος και θα διεύρυνε τους χρονικούς ορίζοντες αποπληρωμής του.

Η επιλογή επαναδιαπραγμάτευσης - ρύθμισης του δημοσίου χρέους δεν είναι φυσικά ένας εύκολος και ανθόσπαρτος δρόμος. Είναι μια επιλογή σύγκρουσης με μεγάλα και κυρίαρχα διεθνή συμφέροντα, αλλά είναι και μια επιλογή μεγάλων συμμαχιών με λαούς και προοδευτικές δυνάμεις στην Ευρώπη και σε όλο τον πλανήτη που επιδιώκουν ένα πιο δίκαιο κόσμο. Η διεκδίκηση της χώρας μας για επαναδιαπραγμάτευση - ρύθμιση του δημόσιου χρέους με τα παραπάνω χαρακτηριστικά μπορεί να γίνει αιχμή ενός γενικότερου αιτήματος για ευρωπαϊκή και διεθνή επαναδιαπραγμάτευση - ρύθμιση του δημόσιου χρέους, αφού η κρίση χρέους είναι ευρωπαϊκή και διεθνής και κινδυνεύει να πνίξει τις προοπτικές του πλανήτη.

Το αίτημα για επαναδιαπραγμάτευση - ρύθμιση του χρέους της χώρας μας δεν είναι μόνο δίκαιο, αλλά και απολύτως ρεαλιστικό και αναγκαίο. Ο ελληνικός λαός δεν χρωστάει τίποτα και σε κανέναν. Το χρέος της χώρας το διαμόρφωσε μια πολιτική και οικονομική ελίτ. Και αυτό το χρέος δεν πήγε στην ανάπτυξη και την παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας ούτε στην άμβλυνση των κοινωνικών ανισοτήτων. Από αυτό το χρέος επωφελήθηκε μια εγχώρια και διεθνής ολιγαρχία. Πέραν αυτών, αυτό το χρέος με το ύψος που έχει προσλάβει δεν μπορεί πλέον να αποπληρωθεί χωρίς να εξοντωθεί ο ελληνικός λαός και να ενταφιαστούν οι προοπτικές της χώρας.

Η επιλογή της διαπραγμάτευσης - ρύθμισης του χρέους με τα ως άνω χαρακτηριστικά, η οποία επιβάλλεται για λόγους στοιχειώδους δικαιοσύνης και ρεαλισμού, δεν πρέπει στη διεκδίκησή της να συνδεθεί με άλλες επαχθείς δεσμεύσεις για τη χώρα, ούτε φυσικά να γίνει με τυχόν όρους Ε.Ε. - ΔΝΤ. Αντίθετα, μια τέτοια διεκδίκηση διαπραγμάτευσης - ρύθμισης του χρέους πρέπει να γίνει η αφετηρία μιας νέας προοδευτικής ανορθωτικής και αναγεννητικής πορείας ανάπτυξης, παραγωγικής ανασυγκρότησης, απασχόλησης, κοινωνικής δικαιοσύνης και περιβαλλοντικής προστασίας για τη χώρα.

Παράλληλα, αυτή την ώρα γίνεται απόλυτα αναγκαία η άμεση εθνικοποίηση των τραπεζών προκειμένου να ασκηθεί μια νέα χρηματοπιστωτική πολιτική η οποία θα δώσει ανάσα στη χώρα και θα υπηρετεί αποκλειστικά την αναπτυξιακή, παραγωγική και κοινωνική ανασυγκρότηση της χώρας. Η εθνικοποίηση του χρηματοπιστωτικού συστήματος πρέπει να είναι η αρχή για τον δημόσιο και κοινωνικό έλεγχο όλων των κρίσιμων και στρατηγικών τομέων της ελληνικής οικονομίας όπως η ενέργεια, οι τηλεπικοινωνίες, τα δίκτυα, οι υποδομές κ.λπ.

Σ’ αυτές τις ιστορικές ώρες, μόνο ένας παράγοντας μπορεί να αποτρέψει την καταστροφή: Ο ελληνικός λαός! Και ο ελληνικός λαός διαθέτει ένα μόνο μέσο για να το επιτύχει. Να βγει στους δρόμους και να σταματήσει να βλέπει από την τηλεόραση ή τον καναπέ τη λαιμητόμο που του ετοιμάζουν. Έρχονται ώρες που οι ίδιοι οι λαοί αναλαμβάνουν πλήρως την ευθύνη για το μέλλον τους. Αυτή είναι ξανά μια τέτοια ιστορική ώρα για τον ελληνικό λαό.

Οι μεγάλες, ενωτικές κινητοποιήσεις του ελληνικού λαού και η καθολική λαϊκή εξέγερση μπορούν να αλλάξουν το κλίμα στην Ελλάδα και την Ευρώπη. Να διαμορφώσουν νέα δεδομένα, να καταδείξουν ότι δεν υπάρχει μόνο το «ντόμινο» των αγορών, αλλά και το «ντόμινο» των λαϊκών εξεγέρσεων και τελικά να αποτρέψουν τον τραγικό μονόδρομο.

Η λαϊκή εξέγερση, σε στιγμές σαν τις σημερινές, μπορεί να αποτελέσει μαζί το μήνυμα, το μέσο και το περιεχόμενο μιας διαφορετικής επιλογής, που θα αποτρέψει το «σφαγείο» του ΔΝΤ και θα αναδείξει την ανάγκη μιας αλληλεγγύης, με όρους αξιοπρέπειας και δικαιοσύνης, σε μια χώρα και σε έναν λαό που την αξίζουν και τη διεκδικούν! Εξέγερση τώρα απέναντι σε μια νέα «ιερά συμμαχία» και ένα νέο μεγάλο εθνικό και κοινωνικό μέτωπο ρήξεων και ελπίδας αποτελούν τη μόνη σωτήρια προοπτική για ένα άνορθωτικό μέλλον της χώρας!

Η Αριστερά οφείλει αυτή την ώρα να δώσει όλες τις δυνάμεις της για αυτές τις ανατρεπτικές εξεγερτικές εξελίξεις.

Αυτή την ώρα μπορεί και πρέπει να αναληφθεί άμεσα μια μεγάλη και καρποφόρα πρωτοβουλία συνάντησης και διαλόγου όλων των αριστερών δυνάμεων για μια αναγεννημένη, συμπαραταγμένη Αριστερά, ικανή ξανά να πρωτοπορήσει σε τόλμη, ριζοσπαστικότητα και αξιοπιστία για μια καινούργια μεγάλη και σωτήρια κοινωνική ταξική συμμαχία, που θα φέρει το λαό στο προσκήνιο και θα υπηρετήσει, ταυτόχρονα με τα πιο ζωτικά συμφέροντα των εργαζομένων, την ίδια την υπόσταση και τα γενικά εθνικά συμφέροντα της χώρας.


* Σημεία από την ομιλία του βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ σε ανοιχτή εκδήλωση-συζήτηση με θέμα: «Οικονομική κρίση - ΔΝΤ - Ευρωπαϊκή Ένωση - Αριστερή προοπτική» στις 30.04.2010