Η επικράτηση Σαμαρά και η ανάρρησή του στην προεδρία της Ν.Δ. συνοδεύτηκε από μια σειρά διαπιστώσεις που αφορούν κυρίως τον «κινηματικό» χαρακτήρα αυτής της εκλογής.
Όχι εντελώς άστοχα, κυρίως επειδή η προσέλευση λίγο λιγότερων από 800.000 ατόμων στην κάλπη και η ηχηρή απόρριψη της Μπακογιάννη και όσων αυτή εκπροσωπεί σε προσωπικό, οικογενειακό και πολιτικό επίπεδο έλαβαν χώρα παρ’ ότι στο πλευρό της είχαν ταχθεί οι 70 από τους 90 βουλευτές του κόμματος, οι 9 από τους 10 βουλευτές της Β' Αθήνας (της μεγαλύτερης εκλογικής περιφέρειας της χώρας), οι περισσότεροι συνδικαλιστές, τοπάρχες, κομματάρχες και δήμαρχοι που ελέγχει η Ν.Δ.
Τέτοια μαζική προσέλευση είχε υπάρξει στο παρελθόν στις ανάλογες εσωκομματικές διαδικασίες του ΠΑΣΟΚ το 2004 και το 2007, αλλά και στην περίπτωση του Συνασπισμού – με τα δικά του μέτρα – ανάλογες διαδικασίες ήταν επίσης μαζικές. Στην περίπτωση της Ν.Δ. ωστόσο υπάρχουν κάποιες ιδιαιτερότητες:
Ο κόσμος συρρέει στην κάλπη ύστερα από μια συντριβή – όπως και με το ΠΑΣΟΚ το 2004 και το 2007 – αλλά με το θέμα της ηγεσίας ανοιχτό και δύο διαμετρικά αντίθετες λογικές να συγκρούονται κατά μέτωπο. Χωρίς ήδη υπάρχουσα ηγεσία με «δαχτυλίδι», που απλώς έψαχνε την επιβεβαίωσή της, όπως στην περίπτωση του Παπανδρέου, αλλά, κυρίως, με τον τελικό νικητή να εκκινεί τρίτος στις πρώτες δημοσκοπήσεις και να ανατρέπει τον συστημικό «παίκτη».
Θα μπορούσαμε να πούμε πολλά για τις «τεχνικές» ιδιαιτερότητες αυτής της εκλογής, αλλά δεν είναι αυτό το πρωτεύον. Μάλλον αξίζει τον κόπο να επισημάνουμε μερικές άλλες παραμέτρους, όπως την κατάρρευση των «τζακιών» (για την οποία είχαμε ήδη μιλήσει πολλές μέρες πριν από την εκλογή και το αποτέλεσμά της) στο εσωτερικό της Ν.Δ. και της πολιτικής ζωής εν γένει, η οποία, αφού αποτέλεσε βασικό «μότο» της πλευράς Σαμαρά, εν τέλει απέκτησε χαρακτηριστικά λαϊκού αιτήματος.
Το δεύτερο στοιχείο είναι ότι αυτή η εισβολή της λαϊκής βάσης της Ν.Δ. στο προσκήνιο σημειώνεται σε εποχή που η αποχή από την πολιτική διαδικασία γνωρίζει έξαρση, με κορυφαία στιγμή τις ευρωεκλογές του 2009, ενώ αποτελεί χαρακτηριστικό των τελευταίων εκλογικών αναμετρήσεων.
Τι συνέβη στις τελευταίες βουλευτικές; Το μεν ΠΑΣΟΚ κατάφερε να αποκτήσει προβάδισμα 10,5% απλώς επιτυγχάνοντας να φέρει στην κάλπη του τον ίδιο αριθμό ψήφων που συγκέντρωσε στις εκλογές της συντριβής του το 2004 συν καμιά δεκαριά χιλιάδες. Την ίδια ώρα η Ν.Δ. έχανε χοντρικά ένα εκατομμύριο ψήφους, εκ των οποίων μόλις 250.000 πήγαν στο ΠΑΣΟΚ. Οι υπόλοιποι πρώην ψηφοφόροι της έμειναν σε... αναμονή. Το συμπέρασμα είναι διττό:
* Αφ' ενός ένα μεγάλο τμήμα της κοινωνίας βρίσκει πλέον το κεντρικό πολιτικό σκηνικό, με όλες τις παθογένειές του, εντελώς απωθητικό. Εκτός αν καλείται να έχει αδιαμεσολάβητη συμμετοχή στις αποφάσεις.
* Αφ' ετέρου δεν είναι δίκαιο να μιλάμε για «κοινωνία του καναπέ». Η διάθεση για ρήξεις, τομές και αντίσταση σε κυρίαρχες επιλογές δεν λείπει. Κάθε άλλο...
Απλώς οι εκδηλώσεις αυτής της διάθεσης θα παραμένουν αποσπασματικές, ανολοκλήρωτες και επί της ουσίας λειψές όσο οι επιλογές περιορίζονται μεταξύ πολιτικών μοντέλων και προταγμάτων που στερούνται οράματος για τη χώρα, που παραμένουν εγκλωβισμένα στο υπερκράτος της Αθήνας και τον άξονα Κολωνακίου - Εξαρχείων, που μηδενίζουν την ίδια την εθνική υπόσταση, που εγκλωβίζουν όλες τις παραγωγικές και απελευθερωτικές δυνάμεις της χώρας στη μιζέρια και την υποταγή και περιορίζουν τον ορίζοντά της στη μετατροπή της σε τσιράκι του ευρωατλαντισμού και δορυφόρο της Τουρκίας.
Η πρώτη ύλη για τη διαμόρφωση ενός νέου πολιτικού προτάγματος υπάρχει και διατρέχει οριζοντίως τις πολιτικές δυνάμεις (το πώς και το γιατί είναι άλλου παπά ευαγγέλιο και αντικείμενο ενός άλλου κειμένου). Το τρέχον πρόβλημα είναι ότι, μέχρι στιγμής, στερείται μιας αξιόπιστης διεξόδου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου